I'll always love you

•~25~•

ΗΛΕΚΤΡΑΣ POV

Τις επομενες δυο μερες ημουνα κλεισμενη στο δωματιο μου. Προσπαθουσα να ξεκαθαρισω τα παντα μεσα μου. Προσπαθουσα να δω με ποιον πρεπει να ειμαι.

Κατεληξα, στο οτι κανονικα πρεπει να ειμαι με τον φιλιππο. Ηταν εκει οταν οι δυο αλλοι με εκαναν να κλαιω. Εκανε τα παντα για να με βοηθησει να τους ξεπερασω. Αυτους και ολα οσα με βαραιναν. Και τα καταφερε. Παρολες τις αντιρισεις και την αναρμοστη συμπεριφορα μου προς αυτον, εκεινος με βοηθησε να καταλαβω τι θελω, τι πρεπει, τι οχι.

Αλλα υπαρχει και ο Στεφανος. Που απ την πρωτη στιγμη που τον γνωρισα τον εμπιστευτηκα. Εκεινο το βραδυ, που εγω ουρλιαζα και εκλαιγα με λυγμους, τον ενιωθα να  με κοιταει. Για μια στιγμη νομιζα πως εκεινος θα ερχοταν αντι για τον Πανο μα κατι τον κρατησε πισω. Δεν ξερω τι, μα θελω πολυ να μαθω. Υστερα, την νυχτα που χωρισα με τον Πανο, δεν με βιασε ή οτι αλλο. Αντιθετα με σκεπασε και απλα κοιμηθηκαμε.

Τελος ειναι και ο Πανος. Ο Πανος ηταν ο ανθρωπος που με εκανε να νιωθω διαφορετικα. Να νιωθω ξεχωριστη. Τον ερωτευτηκα και υστερα αγαπησα οσο κανεναν. Ενιωσα συναισθηματα που με κανεναν απ τους αλλους δυο δεν θα μπορεσω να νιωσω. Ειναι, ειναι απλα ο εαυτος του. Ή μαλλον, ενα κομματι του εαυτου του που μονο σε μενα εχει δειξει.

Η πορτα χτυπα ελαφρα και αμεσως μετα το κεφαλι του φιλιππου εμφανιζεται στο οπτικο μου πεδιο.

-Εμμ, να μπω?
-Ν-ναι περασε.
-Να κατσω?
-Ελα κατω καλυτερα. Και διχως να περιμενω την απαντηση του ξεκινω να κατεβαινω αρκετα γρηγορα τα σκαλια. Του κανω νοημα να καθισει στον μικρο γωνιακο καναπε που εχω και γω περνω την καρεκλα του γραφειου μου και καθομαι απεναντι του. Δεν ξερω αν αυτη ειναι η καταλληλη στιγμη για να του το πω, αλλα πρεπει να τελειωνουμε. Δεν παει αλλο αυτη η κατασταση.

-Φιλιππε. Με μια μου μονο λεξη, εχει στρεψει ολη του την προσοχη επανω μου και μου κανει νοημα να συνεχισω.

-Ακου Φιλιππε μου. Θα στα πω ολα μαζι γιατι, γιατι..γιατι...πφφ λοιπον. Εισαι ενα υπεροχο αγορι, με φοβερο χιουμορ, τελειο σωμα, πανεμορφο χαμογελο ματια που μπορω ωρες να χαζευω, σε εμποστευομαι απολυτα, σαγαπαω, εχω ισως μερικα αισθηματα για σενα. Θελω να-- Οχι τωρα γαμωω

-Ηλεκτρα ο Πανος. Λεει η Χλοη με βουρκωμενα ματια.
-Ο Πανος τι? Προσπαθω να διωξω καθε αρνητικη σκεψη.
-Χτυ-χτυπησε με την μηχανη. Μου λεει κατεβαζοντας το κεφαλι της. Διχως να αλλαξω ρουχα, διχως να χτενιστω, να παρω κλειδια κινητο η οτι αλλο, ανοιγω την πορτα του δωματιου μου και υστερα και την εξωπορτα και αρχισα να τρεχω μες την βροχη με αγνωστο προορισμο. Δεν ηξερα σε ποιο νοσοκομειο ηταν. Τηλεφωνο δεν εχω μαζι μου.