I'll always love you

•~19~•

ΗΛΕΚΤΡΑΣ POV

Προσωρουσα για αρκετη ωρα. Τα ματια μου ειχαν πρηστει. Ετσουζαν αφανταστα πολυ. Ενιωθα εξαντλημενη. Τα ποδια μου πονουσαν. Δεν αντεχα αλλο. Στο μυαλο μου ηρθε εκεινος. Τι να κανει αραγε? Πως να ειναι τωρα? Θελω να τρεξω πισω να σκισω το γραμμα να μεινω στην αγκαλια του και να του πω πως θα ειμαστε για παντα μαζι. Γιατι αυτο ειναι που θελω. Ομως φοβαμαι. Εαν γυρισω, θ-- ωω απλα δεν γινεται. Δεν ειναι γραφτο να ειμαστε μαζι. Ακομη και αν μου λειπει τοσο πολυ δεν πρεπει να γυρισω πισω.

Πριν καν το καταλαβω ειχα φτασει στο νεκροταφειο. Εκοψα ενα κοκκινο τριανταφυλλο απεξω και μπηκα μεσα. Προχωρησα προς τον ταφο του. Κοιταξα την φωτογραφια του.

Οι ιδιες σκεψεις ξανα και ξανα. Τα ιδια συναισθηματα να σε κατακλιζουν για μια ακομη φορα. Αφηνω το λουλουδι διπλα στην φωτογραφια του. Καθομαι διπλα του και κλαιω. Για τελευταια φορα. Αφηνω τον εαυτο μου ελευθερο, την αμυνα μου να πεσει. Και κλαιω. Οσο πιο δυνατα μπορω. Χωρις να με νοιαζει το τι θα γινει. Το τι θα πουν. Κλαιω.

Για τον αδερφο που εχασα. Για εναν δυνατο ερωτα που προδωσα. Για μια αγαπη που πεταξα. Για μια ψυχη που επαιξα. Για ενα γαμημενο "πρεπει". Κλειδωνοτας σε ενα ντουλαπι τα αμετρητα "θελω" που ουρλιαζουν για να ελευθερωθουν.

Ακουμπαω το κεφαλι μου στο κρυο ανατριχιαστικο μαρμαρο και κοιτω τον ουρανο. Αμετρητα αστερια κανουν την εμφανηση τους. Καποια πιο φωτεινα, καποια αλλα με λιγοτερο φως, και σε μια γωνια, μακρυα απ τα αστερια το φεγγαρι. Ειναι εκει και φωτιζει τον μουντο και μαυρο ουρανο δινοντας του χρψμα, ζωη.

Αφηρημενη στις σκεψεις μου νιωθω καποιον να με σκουνταει. Τα δακρυα μου δεν παυουν να κυλουν ασταματητα στα κρυα μαγουλα μου. Γυριζω και βλεπω τον Στεφανο.

-Εισαι καλα? Χαμογελασα πικρα.

-Εσυ τι λες?

-Μαλλον οχι! Ανταπεδωσε το χαμογελο.

-Τι κανεις εσυ εδω?

-Ηλεκτρα, θελω να μιλησουμε. Να ξεκαθαρισουμε καποια πραγματα. Κατ' αρχην θελω να ξερεις π--
-Κοιτα Στεφανε. Πριν πεις το οτιδηποτε εκανα μια παυση προσπαθωντας πρωτον να ηρεμισω και δευτερον να σκουπισω να δακρυα μου που ακομα δεν ελεγαν να σταματησουν.

-Ξερω πως εχεις αισθηματα για μενα. Σ'ευχαριστω που δεν εκανες κατι εκεινη την μερα, το εκτιμω πολυ. Και θελω να ξερεις πως υπο αλλες συνθηκες, σιγουρα θα μπορουσαμε να ειμαστε μαζι. Και γω νιωθω κατι για σενα, ομως αυτο δεν ξεπερνα την αγαπη και τον ερωτα που εχω για τον Πανο. Λυπαμαι ειλικρινα. Χθες το απογευμα. Οταν εφυγες, ημουν ετοιμη να τρεξω πισω σου. Πιστευα πως μου αρεσεις ισως και πως μπορει να ειμαι ερωτευμενη μαζι σου, μα με πεολαβε ο Πανος. Εκεινο το βραδυ, ηρθαν στην επιφανεια ολα τα αισθηματα μου για τον Πανο. Ολα. Ισως και πιο πολλα. Ισως και περισσοτερα απ' οσα μπορεις να φανταστεις. Και τοτε καταλαβα, πως ακομα και αν περασαν 3 χρονια απο τοτε που τον ειδα για πρωτη φορα, δεν επαψα ποτε να ειμαι ερωτευμενη μαζι του.