Bu bölümü sevgili arkadaşım Naime tıs Naime'ye adıyorum :d
Ağlayarak sınıfa koştum.Amacım çantamı kaptığım gibi bu cehennemden kurtulmaktı.İçeri girdiğimde sınıftakilerin gözleri bana döndü.Umursamadan çantamı sıramdan aldım.Kapıya yöneldim.Tam çıkacakken sınıf başkanımız Açelya önüme geçti.
Çatılmış kaşları ve endişeli yüz ifadesiyle beni inceledi.
"Başak...Canım n'oldu sana? Niye ağladın sen?" dedi.
Burada daha fazla kalmak istemiyordum.Barkının sınıfa gelebileceğini biliyordum.Bu halimi görsün istemiyordum.
Açelya'ya dönüp titreyen sesimi kontrol etmeye çalışarak,
"Çekil lütfen.Ben...benim gitmem lazım." dedim.
Kaşlarını biraz daha çatarak,
"Ne olduğunu söylemeden seni göndermeyeceğim.Hemen..." dedi.
Lafını bölüp,
"Bırak beni Açelya.Yalvarıyorum."dedim.
Yüzünü buruşturdu.Mavi gözlerinde endişenin yanında anlayış kırıntılarını da gördüm.
"Tamam.Ama sonra konuşacağız." dedi.
Yolumdan çekildi.Hemen adımlarımı hızlandırıp durmuş gözyaşlarımı tekrar akıtarak çıkışa ilerledim.Çıkınca derin bir nefes alıp adımlarımı yavaşlattım.Ve eve doğru yürümeye başladım.Düşündüm.Her şeyi düşündüm.Tüm yaşadıklarımızı,güldüğümüz anları,beraber ağladığımız zamanları,her şeyi...Yine düşüncelere daldığım sırada,karşıdan karşıya geçerken uzun bir korna sesiyle sıyrıldım düşüncelerimden.Arabayı kullanan adam
"Dikkatli olsana orus...." gibi şeyler söyledi galiba.
Dinlemedim ve devam ettim yoluma,devam ettim düşünmeye.O andan itibaren bildiğim tek şey hayatımın her döneminde Barkın'ın yaptığı aklımda olacaktı.Bu unutulacak bir şey değildi.Tam o sırada kafamı kaldırıp baktığımda apartmanımızın önünde olduğumu gördüm.Ne çabuk yetiştim diye düşünürken apartmana girdim.
