Meraba arkadaşlar ben Sena.Çok uzun sürmeyeceğini düşündüğüm bi hikayeye başlıyorum.Umarım beğenirsiniz :d
Okuldan gelir gelmez odama koştum.Çantamı bir kenara fırlattım ve yüz üstü yatağa bıraktım kendimi.O gün olanları düşündükçe ağlıyordum.Durduramıyordum kendimi.Her şey kötüye gidiyordu yine.Toparlandığım anda yüz üstü düşüyordum,etrafımdakilerin durmaksızın taktıkları çelmelerle.Düştükçe yaralanıyordum.En çok kalbim hasar görüyordu.Yorulmuştum artık.Neyse yalnızca o gün yaşadıklarımı anlatmaya başlayayım...
Okula gitmek için uyanmıştım -her zamanki gibi-.Hava yağmurluydu.Ve eğer yağmurluysa günüm kötü geçecek demektir-iyi geçtiği gün yok gerçi-.Uykusuzluktan şişmiş gözlerim ve ben hazırlanmaya koyulduk.Her gece geç uyurdum,bu bir kuraldı.Barkın ve benim aramdaki bir kural.İstisnasız her gün gece geç saatlere kadar mesajlaşırdık.Tabi ki mutlu oluyordum.Çünkü ona aşıktım-hala aşığım-.Fakat bu sabah uyandığımda yüzümde o aptal gülümseme yerine endişe vardı.Kötü bir şey olacağını hissediyorum...
