İşte günüm böyle geçmişti...
Yatağımda ağlarken kapının tıkırdanarak açıldığını duydum.Aman Tanrım ! Annemin pazartesi günleri eve erken geldiğini tamamen unutmuştum ve tabi bugünün pazartesi günü olduğunu da.Ne yapacağımı bilemiyordum.Gözlerim ağlamaktan şişmiş ve kızarmıştı.Ne yapacağımı bilemiyordum.
Derken,annem odamın önünden geçti.Ve şaşkın şekilde odama geri döndü.Bana baktı.Tam ağzını açacakken koştum ve anneme sarıldım.Tekrar ağlamaya başladım onun omzunda.
"Başak,kızım.Sakin ol.Gel bi otur.Ne oldu anlat." dedi.
Ben cevap vermiyordum.Sadece hıçkırıklarım yankılanıyordu sessiz odada.
"Kızııım.Barkın mı bir şey yaptı ?" dedi.
Anneme her şeyimi anlatırdım.Hayatımda olup biten,istisnasız her şeyi.
Annem öyle diyince benim hıçkırıklarım arttı ve odayı doldurdu.
"Üzülme kızım.Sakin ol.Ağlama.Lütfen ne olduğunu anlat."
Ama ben konuşmamıştım.Annem de
"Tamam sen biraz dinlen,sakinleş.Ama mutlaka anlatacaksın." dedi.
Ve odadan çıktı.Bende gözyaşlarımla ıslattığım yastığıma tekrar gömdüm kafayı.Çok yorgundum ve uyudum.
Evimizin zili çaldı.Annem kapıyı açtı ve "Meraba" dedi,güzel ve aşık olduğum ses.
İnanamıyorum Barkın gelmişti ! Hala yüzsüzlük yapıp nasıl gelebiliyordu buraya kadar.Annemle konuşuyorlardı sanırım.Sadece mırıltıları geliyordu.Derken,Barkın odamın kapısını tıklattı.
Yatağımdan yavaşça kalktım ve sinirli bi ses tonuyla "Ne işin var senin burada!" dedim.
Cevap vermeden sarıldı boynuma,kocaman sarıldı.Her zamanki gibi boynuma bi öpücük kondurdu ve geri çekildi.
"Ben çok büyük bi hata yaptım.Ben seni seviyorum.Hiç bir zaman Didemi sevmedim.Çok üzgünüm,gerçekten.Sana aşığım Başak !" dedi.
Ve sonra bana doğru yaklaştı,yaklaştı,yaklaştı.Dudaklarıyla dudaklarım birleşmek üzereydi.
"Başak ! Uyan kızım,hadi.Yemek vaktiii." dedi annem.
Hayııırr,olamaz.Bunlar bir rüya mıydı ? İnanamıyordum kendime.Ona da inanamıyordum.Bilinç altıma bu kadar girmiş olamazdı.
İşte o an şunu fark ettim,gelip özür dilese düşünmeden onu affederdim.
Yatağımdan yavaşça doğruldum ve gidip elimi yüzümü yıkamak için banyoya yöneldim.Aynaya baktım.Şişmiş gözlerim çok kötü görünüyordu.Kendi kendime "Sen bunları hak etmedin" diyordum.
Ve kapalı kapının ardından annem " Başak ? Sen yine kendi kendine mi konuşuyorsun?" dedi.
Her anımı mahvetmek zorunda mıydı ? Hem güzel rüyamı bölüyor hem de kendi kendine konuşmuya diyordu.Ama ona kızamıyordum.Babam bizi bıraktı bırakalı ona kıyamıyordum.
Tam 7 sene önce.Ben 9 yaşındaydım.Erkek kardeşim Berk yeni doğmuş minicik ve tatlı bi bebekti.O zamana kadar babam benim tek aşkımdı.Günler günleri kovaladı.Ve Berk bir aylık oldu.Çok güzel bir aileydik.Fakat bir sabah uyanıp anne ve babamın odasına yataklarında zıplayıp onları uyandırmaya gittiğimde uyandıracak bi babam olmadığını fark ettim.Oda da annem ağlıyordu ve Berkte ağlıyordu.Berki alıp salona geçtim.Ve annemi yalnız bıraktım.O günden beri de babamın neden gittiğini sormadım anneme o da bir şey söylemedi.
Ben bunları düşünürken içerden yine annemin sesi
"Kızıııım,hadi ama.Berk çok acıktı.Çabuk gell."
Elimi yüzümü yıkadım.Ve banyodan mutfağa yöneldim.
