Yanılmamıştım günüm berbat geçmişti.Hafta sonunun ardından heyecanla Barkını görmek için sınıfa çıktım.Fakat Barkın orada yoktu.Dersin başlamasına 20 dakika kalmıştı.Beklemeye karar verdim.Derken 20 dakika çabucak geçti.Ve ders başladı.Fakat Barkın hala yoktu...
Dersin sıkıcılığıyla uyumak üzere olan sınıf kapının tıklatılmasıyla uyandı.Tabi ben de umutla kapıya baktım-aşk meşkten ziyade yanındaki sıra boş olunca insan kendini eksik hissediyor :d-.Ve işte gelen Barkındı.Nefes nefese içeri girip yanıma kuruldu.
"Günaydın" dedim terli suratına bakarken.Kesik kesik konuşurken "Günaydın"a benzer şeyler mırıldandı.Başka bir şey konuşmadan derse döndük.Aslında nerde kaldığını sormamak için kendimi zor tutuyordum.Zil çaldı ve bende hesap sormak için Barkına döndüm.Fakat Barkın kaybolmuştu.
Ben teneffüs boyunca sınıfta bekledim belki gelir diye,gelmedi.Kötü şeyler düşünmeye başladım.İyi değildim ve lavaboya gitmeye karar verdim.Lavabo sınıfın bulunduğu koridorun sonundaysa.O koridor hiç bi zaman bana bu kadar uzun gelmemişti.Koridor boyu diğerlerinin meraklı bakışları altında hissettim kendimi.Neler oluyordu?
