Bölümlerin kısa olduğunu biliyorum o yüzden yavaş yavaş uzatıyorum.
Mutfağa girdiğimde Berk çoktan yemeğe başlamıştı ve hayvan gibi yemek yiyordu :D.Annemse ona
"Yavaş ye oğlum." diyordu.
Berk umursamıyordu.Annem nerede kaldın gibi bi bakış attıktan sonra yavaşça sandalyeye oturdum.Eskiden her yemeğimizi salonda yerdik.Berk annem kucağında otururken ben babamın yanında otururdum.Mutfak küçük gelirdi.Fakat şimdi...
Neyse.
Lokmasını bitiren Berk şaşkın gözleriyle gözlerime baktı.Ve
"Abla ağladın mı sen ? Kim ağlattı ? Çabuk söyle de onun ağzını burnunu kırayım." dedi
Berk işte.Babamın gittiğini 7 yaşındayken öğrenmişti.Daha küçükken babamın işte olduğunu söylerdik.O da inanırdı.Şimdiyse evimizin erkeği olmaya çalışıyor,canım benim ya.
"Kimse üzmedi ablacım.Sınavdan düşük not aldım.Üzse söylerdim.O güçlü kollarınla bi güzel benzetirdin."
Berk gururlanarak
"Biliyorum." dedi kolundaki olmayan kasları bize göstermeye çalışırken.
Annemse bize gülerek baktı ve
"Hadi artık yiyin şu yemeğinizi.Başak saolsun,iyice soğudu yemekler."
Yemeğimi yerken düşündüğüm tek bi şey vardı,annem ve Berk hayatımdaki tek hazinemdi artık.Başkası yoktu ve olmayacaktı da.
Yemeğimi yedim ve odama gittim.Çok geçmeden mutfağı toparlayıp annem de geldi yanıma oturdu.
Saçlarımı düzeltti ve yüzümden yavaşça arkaya doğru çekti.Lanet olası Barkın da böyle yapardı.
"Anlat kızım." dedi annem.
Sadece bir cümle kurdum
"Beni aldattı."
Ardından başımı gömdüm annemin omzuna.Öptü alnımdan annem kocaman.
"Üzülme kızım." dedi
Ve sanırım annemin omzunda uyuyakalmıştım.Gece 12 ydi sanırım gözlerimi açtığımda.Artık hiç uykum yoktu.Bir şeyler yapmalıydım.Aklıma Barkın'la gece mesajlaşmamız gelmişti.
-Meleğim uykun geldi mi ?
+Birazcık hayatım senin geldi mi ?
-Evet geldi.Hadi uyuyalım.Ama aynı anda.
+Peki olur.
-Seni çok seviyorum ve ASLA BIRAKMIYCAM.
+Ben de seni çok seviyorum,iyi ki varsın.
Whatsapp ta eski mesajlarda bunu buldum.Derken bir mesaj geldi.Barkın mesaj atmıştı,yüzsüz !
-Uyudun mu ?
+Sanane.
Çok saçma bi cevap vermiştim.Keşke hiç cevap vermeseydim dedim kendi kendime.Ve ardından yeni bi mesaj geldi.
-Seni özledim.
Birden yüzüm de bir sırıtış belirdi.Başak ne yapıyorsun sen ! dedim kendi kendime.Ardından derhal telefon numarasını engelledim.Kafam biraz olsun rahattı.Çünkü ondan nefret ediyordum,sanırım.
Bunları düşünürken uykumun geldğini fark ettim ve kapadım gözlerimi.Yarın okul vardı ve çok zor bir gün olacaktı.
Sabah uyandım ve kendime iyi bakmam gerektiğini anladım.Saçlarımı güzelce düzleştirdim.Hafif bir ruj,pudra,allık ve eyeliner.Güzel olmalıydım ki o pişman olmalıydı.Şeffaf çorabımı giydim ve üstüne dizin yaklaşık 5 cm üzerindeki eteğimi çektim.Artık hazırdım.Hafif bi kahvaltı yaptım çantamı aldım ve evden çıktım.
Okula yetiştiğimde henüz 10 dakika vardı.Ve sınıfa çıktım.Her zamanki sırama oturmayacaktım.Barkın'ın nefret ettiği bir çocuk vardı,Mert.Onun yanına oturacaktım ve çantamı o sıraya koydum.Mert yaklaşık 1.80 boylarında,esmer,siyah saçlı,ela gözlü bir çocuktu.Ve benim kardeşim gibiydi.Ama Barkın öyle bilmeyecekti.Önce Mert geldi,yanıma oturdu.Ve bende ona
"Günaydın" dedim en güzel gülümsememle.
"Günaydın" dedi şaşkın bakışlarla.
Ve ona anlattım her şeyi.Ayrıldığımızı,beni aldattığını ve ona acı çektirmek istediğimi.
O da sinsi bir gülüşle kabul etti bana yardım etmeyi.
Biz de gülüşmeye başladık.Derken Barkın girdi içeriye ve sinirli sinirli bize baktı.
