Dance On The Stage ۩ JiKook

۩ -1- ۩

Attığım her adımın sesi, karanlık gecede esen şiddetli rüzgârın sesine karışırken, karanlığın hakim olduğu sokak lambalarının yaydığı ince ışıkla hafifçe aydınlanmış sokakta ağır ağır yürüyordum. Kimsecikler yoktu. Bir sokak direkleri vardı bana eşlik eden. Bir de bomboş, bazı yerleri yıkık dökük kaldırımlar.

Bir yandan da kafamın içinde dönüp dolaşan tilkilerle boğuşuyor olmak, adımlarımın aksamasına da neden oluyordu. Sarhoş bir insan ağırlığı vardı bedenimde. Savsak adımlarım. Savsak düşüncelerim...

Peşimden sürüklediğim bavulumun bozuk tekerlekleri savsak adımlarıma uymaktansa bana oldukça zorluk çıkarıyordu. Uzun bir süredir yürüyor olmama rağmen çakıl taşlarıyla dolu yolda bedenimin uyuşukluğuna engel olması, çok fazla sinirlerimi bozmuştu.

Derin bir nefes alarak durdum. Rüzgar şiddetini artırmıştı. Lacivert gökyüzünde bir araya toplanmış bulutlardan hafifçe yağmur çiselemeye başlamıştı. Kafamı kaldırarak gökyüzüne baktığımda boğuluyormuş gibi bir his sarmıştı tüm uvuzlarımı. İşte yine aynı şey oluyordu.

Boğuluyordum.

Kalbim görünmez bir el tarafından sımsıkı sarılıyor ve içimde yutkunmama, nefes almama engel olacak bir darlık hissi yaratıyordu. Dizlerimde titremeye başlamıştı. Yine oluyor diye geçirdim içimden. Yine bedenini aciz duygularının esiri olmasına izin verdin. Dizlerim de titremeye başlamıştı.

Beş sene sonra; terk ettiğin, soluduğun havası ciğerlerine acı ile dolan şehire geri dönmek, hiçte değişik hissettirmiyordu. Hiçbir şey değişmemişti. Yine kendime koyduğum kurallarıma acımasızca hiçe saydırtmıştı. Hala havasını soğudukça acının kokusu doluyordu burnuma ve hemen sonra acı ile doluyordu ciğerlerim. Hala gecenin acısını hissedebiliyordum. Bu vaziyet, buraya dönmeye karar verdiğimde kalbimin kurak topraklarında yeşermeye başlayan umut tohumlarını acımasızca söküp atmıştı. Soğuk bir kahkaha hediye ettim karanlığa. " Senin karanlığına umut yakışır mıydı ki Park Jimin? " diye söylendim içimden.

Umut, diye bir şey yok hayatında.

Sen karanlık, acı dolu bir geceninsin Park Jimin. Tüm sokakları acıya çıkan, harabe bir şehirsin...

Oysa umut, tüm karanlığı ezip geçen parlak Ay'a ait.