BAŞKA BİR ZAMAN

32.Bölüm - Elveda , Merhaba !

Yeni bölümü çok fazla geciktirdiğimi biliyorum , üzgünüm fakat sınav haftalarıma denk geldiği için biraz da ilham perilerimi kaybettiğim için biraz gecikti ... :) Bu arada söylemek de fayda var diye düşünüyorum final çok yakın :) 

MULTİMEDİA :) 

32.BÖLÜM - Mezuniyet 

Aynadaki yorgun suratıma baktığımda gülümseyen yüzümü gördüğümde herşeye değer dedim içimden. Bukle bukle saçlarım omzumdan aşağı düşmüştü . Parfümüm tenime temas ettiğinde hafif kokumu derin derin içime çektim . Sahi ne kadar çok beklemiştim ben bu günü . Mezun oluyordum .Lise bitmişti . Kim bilir beni bu yoldan sonra neler bekliyordu ? Yeni insanlar, yeni bir okul , yeni öğretmenler , yeni dersler ... Elveda demeyi hayatım boyunca hiç mi hiç sevemedim . Sınıf arkadaşlarımla vedalaşmak da kolay olmayacaktı elbet . Ama her elvedanın arkasında yeni merhabalar ın gizlendiğini biliyor olmak bana güç veriyordu . Arkamda durmuş beni baştan aşağı süzüp gülümseyen anneme döndüm .

"Hayır , hayır sakın ! Ağlarsan eğer kaçarım ..." dedim tekrar arkamı dönerek . Dolan gözlerini bir peçete yardımıyla sildikten sonra yanıma geldi . Aynada öylece birbirimize baktık . Bu makyaj bozmayı istemeyeceğim türden bir makyajdı o yüzden ağlamamak için gözlerimi  yan tarafta oje süren Ezgi ye ve güneş vurmuş tırnaklarına çevirdim.

" Vay canına..." dedi annem belimden sarılarak . Boy aynasında birbirimizi izliyorduk.

"Boyun ne kadar da uzamış , küçük ellerinden tutarak seni karşıya geçirdiğim günleri daha dün gibi hatırlıyorum oysa..." gülümsedim. Uzun süre sustuk ve annemin iç çekişlerini dinledik.

"Özür dilerim." dediğinde gözlerine baktım yere bakıyordu . Tam konuşucaktım ki konuşmaya devam etti.

"Yanında olamadığımı biliyorum , sana bu zor zamanlarında belkide en güzel zamanlarında arkadaşlık ve annelik edemediğim için..." içini çektiğinde bir peçete aldım ve rimelimin akmaması için dolan gözlerimin altını sildim .

" Çok fazla bencillik ettim billiyorum . Babanla anlaşamıyor oluşum sizin suçunuz değildi . Sen de ablanda hayatımda gördüğüm en güçlü kızlarsınız. Sizinle gurur duyuyorum . Bana bensiz de yapabiliceğinizi gösterdiniz ."  Ezgi yanıma gelip koluma dokunduğunda derin bir nefes aldım . Akan göz yaşımı umursamadan konuştum .

" Anne ..." fakat annem lafımı böldü . "Bana kızgın olduğunu biliyorum beni bu iki yıl boyunca seni yalnız bıraktığım için affetmeyeceğini de biliyorum ama bırak kendimi affettirmeye çalışıyım . En azından bunu yapmama izin ver . Özür dilerim kızım , çok çok üzgünüm . Zamanı geriye alabilmeyi o kadar isterdim ki..." 

Daha fazla aynı ortamda bulunursak hüngür hüngür ağlıyıcağımı bildiğim için kuaför odasından çıktım ve kaşlarını aldıran bir kadının yanına gittim . Camı ardına kadar açarak peçeteyi burnuma dayadım. Telefonum titriyordu .

Furkan.

"Efendim ? " dediğimde suratıma vuran rüzgar biraz olsun iyi gelmişti. "Ağlıyor musun sen ?" ağlıyordum ama aslında ağlamıyordum da . Birgün için bu kadar duygusallık yeterince fazlaydı . Çok fazla hissi bir arada yaşıyordum.

"Annemle konuştuk ." arkadan araba ve korna seslerini duyabiliyordum. "Sen nerdesin ?" dediğimde " Kapının önünde , Fatih iki saattir arabayı park etmeye çalışıyor . Fakat ne kadar beceriksiz olduğunu ikimizde biliyoruz . Geliyor musunuz ?" istemeden gülümsedim. Fatih'in o hali ve savurduğu küfürler kafamda canlanıyordu . 

Mezuniyet balomda bana eşlik etmesini isteyeceğim tek kişi sevgilimden başkası değildi. Fatih ve Ezgi daha çıkalı iki hafta olmuş olmasına rağmen Fatih de gelmeyi seve seve kabul etmişti. Sabahın 9'undan beri kuafördeydik . Sabahtan beri Furkan'ın  takım elbisesiyle beni gördüğünde vericeği tepkiyi merak ediyordum.