THE MAN I LOVE. "Completed" MAYWARD

chapter 25

     "Marydale.......wake up!"
                     Mahinang yugyog sa balikat ang gumising sa natutulog niyang diwa. She lazily opened her eyes. Nananaginip siya. Maganda ang tagpong nasa panaginip at kung puwede ay ayaw muna niyang magising.
         Kausap niya ang kanyang mama sa panaginip niya. Bagaman wala siyang matandaan kung ano ang napag usapan nila, sa panaginip niya ay masaya raw ito. Nakita rin niya ang kanyang ama. Her parents embraced lovingly at pagkatapos ay niyakap siya. Nagyayakapan silang tatlong nang maramdaman ang mahinang yugyog sa kanyang mga balikat.
     She was till half-asleep. Isang malabong bulto ang nakita niya sa kanyang harapan.
     "We need to rush to the hospital. Masama ang lahat ng ama mo. Mabuti na lamang at maagang nagising si margarita. Your father was unconscious at mahina na ang tibok ng pulso. Isinugod namin siya sa st. Luke's kanina. Bumalik ako para sunduin ka.
      " what?" Kaagad na lumipad ang kanyang antok nang mag-sink in sa utak ang sinabi nito. Bigla ang pagsalakay ng matinding pangamba sa kanyang puso. Napanaginipan niya ang mga magulang. May kaugnayan ba ang kanyang panaginip sa nangyaring sa ama? Bigla siyang napabalikwas mula sa pagkakahiga sa kama.
     Agad kumunot ang kanyang noon nang mapansing wala siya sa loob ng kanyang silid. Kaagad ang pamumula ng kanyang pisngi nang maalala ang nangyaring nang nakaraang gabi. She was still inside Edward's room.
      The sore in her body reminded her of their intense lovemaking last night.  Sa kanila ng matinding pag-aalala para sa kalagayan ng ama ay naramdaman niya ang biglang pagbabago ng katawan as memories of last night struck her mind.
     "Masama ba ang lahat ng papa?" Puno ng pag-aalala ang kanyang Boses nang mag tanong dito  nakita niya ang lungkot at uncertainty sa mukha ng mukha ng binata.
       "He was unstable nang iwanan ko kanina. The doctors did not give me assurance. Mahina na ang tibok ng puso ni Andrew at Hindi nagre-respond sa mga gamot. The doctors said, mismong ang papa mo ay ayaw nang mag-respond sa mga gamot."
     "Oh,God!" Nanlalatang muli siyang napaupo sa kama. Sa mga oras na iyon ay tuluyang nawala ang galit niya sa ama.
       Sa isang iglap ay NASA harapan na niya si Edward and gathered her gently in his arms. "Don't worry, sweetheart, everything will be all right. I'm here for you."
       "Oh, Edward!" Kaagad na yumakap siya rito. Pakiramdam niya ay nanghihina siya nang mga sandaling iyon. Sa mga oras na iyon ay na realize niyang hindi niya kayang tanggapin mawawala na ang kanyang ama.
      Gumaganda na ang naging relasyon nila. And she witnessed her father's recovery. Sumigla ito at parang bumata. Inisip magiging tuluy tuloy na ang paggaling nito. She was not expecting this.
      Her father's lifeless image flashed in her mind, then she shuddered in fear. She wanted to scream in panic. "I want to see my father, edward. I don't want to lose him....." Then, she broke down in sobs.
      "Hush..... Don't be afraid, sweetheart. I'm here. Hindi kita pababayaan." He was giving gentle kisses on her hair habang ang mga kamay nito ay humahagod sa likod niya, giving her strength and support. "Magbihis ka na at luluwas tayo ng maynila."
      She immediately took a bath. Habang naliligo ay humahalo sa tubing ang kanyang Luna. She breathed hard. Pakiramdam niya ay hindi na siya nakahinga sa bigat ng dinadala-takot, agam-agam, matinding pag-aalala. In less than ten minutes ay tapos na siyang maligo.
     Mabilis siyang magbihis. Pantalong maong at puting T-shirt ang kanyang isinuot. Hindi na niya pinag abalahang mag suot ng sapatos. Isang pambahay na tsinelas ang kanyang isinuot sa paa at binalikan si Edward sa silid nito. Ni hindi  pa siya nakapagsuklay ng buhok.
        "Tayo nang umalis, Ed...."
    He gave her a knowing look at pagkatapos ay kinuha sa ibabaw ng dresser ang suklay. "You're in a hurry. Nakalimutan mo nang magsuklay ng buhok." Lumapit ito sa kanya at maingat na sinuklay ang kulot na buhok ng babae.
       "I have stubborn riots, Ed ," aniyang sa kabila ng pag-aalala ay napahagikgik. "You can't  easily comb my hair. It will take you several minutes. And I don't want to waste time. My father needs me." Inagaw niya rito ang suklay at itinapon sa ibabaw ng kama. Pagkatapos tinalian ang buhok ng pony tail."Now, let's go".
            "I'm sorry but the patient is not responding anymore. Ginawa na namin ang lahat ng aming makakaya. I'm sorry, miss monteviste."
       Laylay ang mga balikat nang marinig ni dale ang sinabi  ng doctor. Patay na ang kanyang ama. Nahuli siya ng dating. Tumigil na sa pagtibok ang puso nito.
       "Papa!" Niyakap niya ang katawan nitong nasa ibabaw ng hospital bed. Nasa loob sila ng ICU.
      Hindi na niya napigilan ang sarili. Napahagulhol siya  nang malakas. Ngayon niya gusting sisishin ang sarili sa pagtitikis sa ama sa loob ng sampung taon.
      "Tama na dale....."
   Naramdaman  niya ang mga braso ni Edward sa kanyang baywang. Mula sa likod ay niyakap siya nito. But she was so frustrated. More to herself dahil alam niyang pinaghirapan niya ang ama sa loob ng maraming taon.
     "Don't tell me to stop!" Si Edward ang napagbuntunan niya ng damdamin. " Hindi mo alam ang nararamdaman ko dahil hindi  mo ama ang namatay.
      "Oh, sweetheart." Mas lalong humigpit ang yakap nito. "I know how you feel. Ako man ay nalulungkot din. Higit pa sa isang kaibigan ang Turing ko Kay Andrew. He was like a father to me. And I'm feeling a great loss, too. Hindi lang isang kaibigan ang nawala sa akin."
       "Now, I'm starting to hate myself. This is all my fault..." Patuloy sa pagyugyog ang kanyang mga balikat. She was unstoppable.
        Tuluyan niyang pinakawalan ang hinanakit niya sa mundo. Oo, umiiyak siya nang mamatay ang kanyang mama. But she suppressed herself dahil sa galit sa ama. Ngayon, both her parents were gone. At isa na siyang lubos na ulila.
            Iniharap siya ng binata at niyakap siya habang pilit na inaalo. "Walang may kasalanan sa nangyari. Please respect your father. He wanted to rest now. And he will rest in peace dahil nagkasundo na kayo."
        "No, Hindi pa siya dapat mamatay! Hindi pa namin nababawi ang matagal na panahon pagkakalayo." Pumiyok ang kanyang boses  sa puntong iyon. Nanlalabo ang paningin niya dahil hilam sa Luha ang kanyang mga mata.
        Dala ng matinding desperasyon ay gusto niyang iuntog ang sarili sa pader. She was almost in hysterics. Naramdaman  niya ang pagturok ng karayom sa kanyang braso pagkatapos ay ang panghihina ng katawan. Unti unti ring kumakalma ang kanyang pakiramdaman. Napilitan ang doctor na turukan ng sedative si dale.
      " she needs rest, Mr. Lucero." Sinenyasan nito ang mga medical attendants na ihanda ang stretcher.
      Binuhat ni Edward ang dalaga at maingat na inihiga sa stretcher. Ito na mismo ang nagtulak niyon papunta sa bakanteng silid kung saan pansamantalang mamamahinga ang dalaga. Umepekto na ang gamot at mabilis na nakatulog si dale.
        Hilam na sa luha ang kanyang mga mata at nanlalabo na ang mga letrang nakasulat sa liham na binabasa niya. Pakiramdam ni dale ay nanghihina siya habang binabasa ang sulat na iniwan sa kanya ng ama.
     Tapos na ang cremation ni Andrew. Ang mga abo nito ay nakalagay na sa mausoleum na ipinatayo nito para sa kanilang mag asawa, mga isang kilometro ang layo mula sa villa. She discovered his father was already ready for his death. Katunayan ay nakahanda na kung ano ang gagawin kapag namatay na ito. Lingid din sa kaalaman niya ay ipina-cremate nito ang mga labi ni isabel at ngayon ay nakahimlay  na rin sa ipinatayo nitong mausoleum.
         Inasikaso ni Edward at ng family lawyer ang laha. She was still in depression at sunud-sunuran sa pasta ng binata. Ngunit maayos na natapos ang lahat. Kanina ay binasa ng abogado ang last will and testament ng ama. At gaya ng inaasahan,ipinamana nito sa kanya ang lahat. Pagkatapos ay ibinigay sa kanya ng abogado ang liham na iniwan sa kanyang ama at ang itinatago nitong diary ni Isabel.
     

          Hindi mo lang alam kung paano mo ako pinaligaya, dale. Ipinagpasalamat ko sa diyos na sa wakas ay umuwi ka na rin. Ayokong umalis na hindi man lang tayo nagkakasundo. At mabait ang diyos, he answered my prayer. Ngayon ay maligaya na akong susunod Kay Isabel. Magkakasama na uli kami ng mama mo.
             Mahal na mahal ko ang mama mo, dale. Para na rin akong namatay  nang iwan niya. Gusto ko siyang kamuhian dahil itinago niya sa akin ang kalagayan niya. Ngunit isa siyang dakila.siya ang nagsakripisyo para sa ating lahat. Alam  niyang susundan ko siya sa America kung sinabi niya ang kalagayan niya at walang halaga sa akin ang kompanya. Ngunit isinakrispisyo niya ang sarili upang maisalba ko ang kompanya sa tuluyang pagsara. Dahil gusto ka niyang bigyan ng magandang kinabukasan. Nasa diary ng iyong INA ang lahat ng kasagutan sa mga tanong na alam Kong nasa isipan mo ngayon. Basahin mo ang diary ni Isabel. At isa lang ang hihilingin ko, wag mong sisihin ang iyong ina. Dahil sa kabila ng lahat, ikaw ang pinrotektahan niya. Isa siyang dakila , dale.
         At huwag mong sisihin ang iyong sarili. Dahil kung Hindi ka nagalit sa akin ay hindi hahaba ng sampung taon ang buhay ko. Ikaw lang ang natatanging reason kung bakit kailangan ko pang mabuhay. Natupad ko na ang hiling ni Isabel na palaguin ko ang kompanya para sa kinabukasan mo. Nakasama na rin kita . at ngayon ay ang sarili ko naman ang  pagbibigyan ko, ang tuluyan nang makasama si Isabel.
    Alam Kong pangangaalagaan mo ang kompanya, anak. Nariyan lang si Edward upang alalayan ka. Hindi ka niya pababayaan. I'm so lucky to have him. Siya ang katuparan ng anak na lalaking matagal Kong hinangad. At siya ang pumuno sa puwang  na sana ay para sa ito. At ngayon nagbalik ka na ay nasa ayos na ang lahat. Wala na akong mahihiling pa.
        Mapalad ka Kay Edward, hija. You've  found a treasure in him. Hangad ko ang kaligayaan mo-ninyong dalawa. Ipaalam, dale. Masaya na ako  sa kinalalagyan ko ngayon.
                                   Ang iyong ama,
                                           Andrew