winter/ Min Yoongi ✔[1.kitap]

❄07

İnsanlar habersiz geçip gidiyorlardı birbirlerinin yanından. Kim bilir birbirini mutlu edecek insanlar mutlu olacakları kişilerden habersiz ne tür acılar çekiyor.

Belki de benim gibi baktıkları halde fark edemiyorlardır. İnsanlar cidden burnunun ucundaki güzellikleri göremeyecek yada ufacık şeylerle mutlu olamayacak kadar kör ve aç gözlü. Bende dahil.

Yeni yeni anlıyordum bazı şeyleri. Gelmeyecek şeylerin geleceğine inanmak gibi en basitinden. Yada saçma bir nedenden dolayı kışa olan nerfretim gibi.

Aklıma bir kaç hafta önce yaşadığım olay gelince gülümsedim. Hemde zorunluktan değil gerçekten içimden gelerek yaptım bunu. Bana doğru sevinç ve hızla gelirken takılıp taşların üzerine düşmesi gerçekten beni güldürmüştü. Ama onun için aynı şey söyleyemeyecektim. Hızla kalkıp üzerini çırptıktan sonra yanıma gelerek çizilmiş ellerini uzattı. Elimdeki beyaz telefonu eline koydum.

"Teşekkür ederim"
"Önemli değil"

Tüm konuşmamız bundan ibaretti. Ve sonra o yoluna ben yoluma.

Defalarca adımladığım kaldırım taşlarından gözlerimi ayırdım. Karşımdaki insanları incelerken tanıdık yüzü görmemle onda takılı kaldı gözlerim. Bu bir tesadüf mü yoksa kader mi? Tam yanımdan geçip gittikten bir kaç adım sonra

"hey!" kelimesini duymuştum. Yavaşça adımlarımı durdurup arkamı döndüm. Biliyordum o hey! bendim.

"Benimi takip ediyorsun sen!" ne diyorsun sen der gibi tek kaşımı kaldırıp ona baktım.

"Ah bende diyorum bu kadar kolay olamazdı bu iş. Nasıl oldu da hemencecik verdi telefonu diyordum. Tabiki güzelliğime kapılıp beni takip ettin değil mi?" dayanamayıp sesli bir kahkaha attım. Evet bunu yaptım. Hemde yıllar sonra. Salak bir kızın kurgusu sayesinde.

"Seni takip etmek mi? Sen kimsin ki? Ben hergün defalarca bu kaldırımı adımlıyorum. Neden senin gibi bir aptalı takip edeyim ki?"

"Bir, defalarca geçtiysen bende her gün defalarca buradan geçtim ve seni hiç görmedim. Şansa bak ki bugün gördüm. İki... Aptal sensin!"

"Gerçekten komiksin. O zamanlar beni tanıyormuydun ki? Yada ne biliyorsun belki ayrı zamanlarda buradan geçtik. Söylesene adın ne senin?"

"Aha! Cidden şimdi de adımı soruyorsun! Adımdan sanane!"

Tekrar gülümsedim.

"Memnun oldum bende yoongi" dedim ve bir şey demesine fırsat vermeden tekrar yolumu adımlamaya başladım.
Arkamdan söylenmesini duyuyordum ama cidden onunla uğraşamayacak kadar yorgundum ve eve gidip dinlenmek istiyordum.

Hayat gerçekten ilginç bir gezegen..