winter/ Min Yoongi ✔[1.kitap]

❄02

Ben ki hayattan bile bıkan üstüne nefes bile almaya üşenen bir kişiyim. Peki neden her saniye mi sana heba etmekten bıkmıyor ve üşenmiyordum?

Dudaklarım titriyor.

Sana söylemek istediklerini söyleyemediği için. Sarılsan belki geçecek ama... Artık sana dokunamayacak kadar yabancıyım. Ve bunu isteyemeyecek kadarda uzak. İnsan kesinlikle mesafelerle uzaklık kavramını anlamamalıydı. Elimi uzatsam parmaklarım değecek ama aramızda kocaman bir galaxy var gibi.
Elimdeki sert kahveden bir yudum daha alıyorum. Sen nefret ederdin bu kahveden. Ve sırf sen nefret ettiğin için her defasında bundan içiyorum. Ve pencereye çeviriyorum bakışlarımı.

İnsanlar gelip geçiyor yaşanmışlıkların olduğu kaldırımdan. Kim bilir bizim gibi kaç kişi ayrılmış kaç kişi hıçkırıklarını gömerek göz yaşlarıyla sulamıştı orayı. Tahmin etmesi zordu.

Seni görür gibi oluyorum eskimiş kaldırım taşlarının üzerinde. Saçların en sevdiğim halinde. Kadife kabanın vücudunu sarıyordu. Öylece bakıyorsun elindeki çantanı sımsıkı tutarak bana. Bir saniye bile çekemeden gözlerimi seni izlemeye devam ediyorum. Adını söylüyorum hafifçe. Ve sonra kalabalıklaşan insanlarım arsında kayboluyorsun.

Sanırım bugünde yine sana sarhoştum.

Kalan tüm kahveyi de kafama dikiyorum. Boğazım yanıyor ve ben acıdan gözlerimi yumuyorum. Cebimdeki parayı masaya koyarak ayaklandım.

"Taehyung. Ben gidiyorum"

"Görüşürüz hyung" sözüne karşın zoraki bir gülümseme sundum ona. Senden sonra kazandığım özelliklerden biriydi bu. Gülümsemek artık bana dünyadan aya gitmek kadar uzak bir kavramdı. Çünkü sen benim gülümseyişimi de çok sevdiğini söylerdin. Ve ben bu yüzden artık gülümsemektende nefret ediyordum.

Umarım yıkılışımı izlediği için mutlusundur..