AY PARDON

Ne Oldu Bana ?

Gözümü zorlukla açabildim. Bembeyaz kesilmiş, hafif mavi tonlarını barındıran bu odaya baktıkça herşey netleşiyordu. Aklımdaki bir düşünceyle yattığım yerden doğrulacakken, uzandığım yer ve üstümdeki kıyafelere bakakaldım bir an..

Hastanede miyim! Ne oldu bana!

Tam bu şekilde düşünürken bir anda gelen sesle irkildim

"Sakin ol! Herşey yolunda, hastanedesin."

Tam da tahmin ettiğim gibi. Benim ne işim var burda. Hızlıca dışarı çıktı hemşire. Dışarıya çıkmasıyla, annemin içeri girmesi bir olmuştu. Babam da hemen ardından. Koşup yanıma geldiklerinde, Şaşkınlıktan mıdır bilmiyorum ama , gözlerim doldu. Annem de kendini tutamayıp ağlayarak

"Kızım!" "Uyandın sonunda!"

Annem öpüp sarılılken, babam ellerimden tutarak

"Kızım çok korkuttun bizi."

"Anne ne oldu bana!"

"Geçti kızım, geçti bitanem. Gidicez evimize merak etme."

Her soru sorduğumda annem ve babam bambaşka şeyler söylüyordu.

Annem tekrar ağlayarak

"O kadar da üstüne titriyordun bir terslik olmasın diye.. Ama iyisin ya hiç bir önemi yok tekrar kutlarız."

Annemin söylediklerinden hiçbir şey anlamıyordum. Çatlayacaktım en sonunda. Bu sefer babam söze karışarak

"Tabii! 16.yaş günün bu şekilde bitemez canım kızım. Kutlarız tekrar en güzelinden."

Bir dakka bir dakka. Bir anda gülerek ve şaşkın bir şekilde

"16. Yaşgünü mü?"

Babam "Evet. Üzme kendini. Hatta en son düşünülecek şey o şu an."

Ben şaşkın bir şekilde onlara bakıyordum,. Babam tekrar konuşacakken annem onu susturdu. Bana dönerek

"hatırlamıyor musun doğum gününü? 16 yaşındasın ya artık."

"Anne, ne 16'sı! Ben 9 değil miyim.Daha yeni 10 yaşına giricem!"

Annem bir anda dondu. Ardından ikisi dönüp birbirine baktı bir müddet. Tam bu sırada yaşlı erkek bir doktor içeri girdi. Annem bana tekrar sorarak

"Kızım doğum günü elbiseni hatırlıyor musun? Hangi renkti?"

"Hangi elbisem! "

Ben sinirlendikçe annem ve babamın yüzü daha da düşüyordu. Doktor bir an kulak vererek karşımıza geçti.

Annem

"Hani mavi bir abiyen vardı?"

Babam hemen atıldı.

"İnci kolyen? Onu hatırlıyor musun?

Doktor aniden söze karıştı.

" Lütfen benimle gelin, biraz zamanınızı alıcam. "

Annem ve babam doktorla beraber dışarı çıkmışlardı. Oda bomboş kaldı bir müddet. Birşeyleri anlamıyordum. Neler olup bitiyor anlamazken başım sızlıyordu. Tam şu an başımın sarılı olduğunu farkettim.

    
Bir kaç dakka sonra geri döndüklerinde bitkin ve bu mutsuz hallerine çok şaşırdım.

"Anne? Baba birşey mi oldu?"

İkisi aynı anda atıldı söze telaşla

"Hayır! Hayır birşeyin yok. Gayet iyisin."

Ben onların bu hallerine telaşlanarak

"Eve ne zaman gidicez?"

Annem "Yarın kızım."

"Off! Neden ki! Ben gayet iyiyim. Neden kalıyoruz. Baba bir şey söyle."

"Doktor böyle istedi. Senin iyiliğin için.."

Olamaz..Ben sabaha kadar, burda sıkıntıdan patlayabilirdim.

Sabah olup bir şekilde eve vardığımızda bir oh çektim.. Canım evim.. Özlemişim..

Arabadan inince evimizi önce tanıyamadım.

"Baba evimize ne oldu? Çok değişik görünüyor?"

Annem ve babam birbirine baktıktan sonra

Annem "Kızımıza tatlı  bir sürpriz. Geçmiş olsun sürprizi"

"İki günde bu kadar şey nasıl yapılabildi?"

Annem ve babam aynı anda bağırarak

"Sürpriz!"

Ben bu çocuksu hallerine şaşırarak

"Tamam.anladım sürpriz! "

Onlardan önce bahçe kapısından içeri girdim hızlıca. Artık bu kadar saçmalığa katlanmaktan bıktım.

Annem"Kızım yavaş! Yine düşüceksin. "

Dönüp" Hakkatten düşmüştüm değil mi ben? Nasıl düştüm? "

Babam bir anda atılarak" Salıncağından"

Tuhaf! Salıncaktan nasıl düşüp de bu hale gelmiş olabilirim.. Ben neden hatırlamıyorum. Bu şekilde düşünürken kapıya vardık ve zile bastım. Biraz bekledikten sonra kapıyı genç, daha önce hiç görmediğim bir bayan açtı. Ve tebessüm ederek, mutlu bir şekilde

"Hoş geldiniz Ece hanım. "

Şaşırarak

"Sen de kimsin?"