Always and Forever (LOAA Book2) ✔

AF18

Gem's POV:

"So, paano mo naalala? I mean how--" Hindi matapos ni Kuya Cob ang sinasabi nya kaya naman nginitian ko nalang sya.

"I don't know either. I just remember memories unexpectedly and I am very happy because I remember all of you." Sabi ko at dinamba naman nila ako kaagad.

Masaya lang kami nag kwentuhan dito sa loob ng opisina ni Bronze habang ako ay nakaupo sa pagitan nang hita ni Bronze. Paminsan-minsan ay nadidistract ako kapag pinipisil nya ang bewang ko at hinahalikan ang tuktok ng ulo ko.

"Love, stop!" Mahinang bawal ko ng kurutin nya ulit ang bewang ko at pinilit isiniksik ang mukha sa leeg ko.

"Let's go home." Seryosong aya nito sa akin kaya naman inirapan ko sya.

Muli akong humarap sa mga pinsan ko na mga nakangisi sa akin.

"Uhmm.. Tutal naaalala mo na kami, let's call the oldies." Nagulat naman ako sa sinabi ni ate Chesca.

"Let's set up dinner. I'm sure they will be happy especially Tita Lana." Sabi naman ni Kuya Teejay na nakangiti na din.

At bago pa sila makatawag ay kumontra na kaagad ako.

"No."

Lahat sila ay gulat na napatingin sa akin maging si Bronze ay napatigil sa kung ano mang ginagawa nya sa buhok ko.

"Ayaw mong makasama sila? But.. they missed you." Naguguluhan sabi ni Lexie sa akin.

"It's not like that. I mean..." Yumuko ako bago nagpatuloy at pinaglaruan ang mga daliri ko. "I remember you but.."  Malungkot akong nag angat ng tingin sa kanila. "I still don't remember them. I'm sorry." Nahihiya ako.

I feel Bronze hugged me tighter and kissed my cheeks repeatedly. I looked at him and smile a little.

"We understand Gem. Don't say sorry." Kuya Cob said kaya naman napatango nalang ako sa kanya.

Nagpatuloy lang ang kwentuhan namin and binully nila ako as in. Gusto kong maiyak ng ang maging topic namin ay ang pagiging isip bata ko dati. Huhuhu. Maging si Bronze ay walang ginawa kundi tumawa kaya napanguso nalang ako.

Nag aya din silang mag dinner ng makaramdam sila ng gutom and I thanked God dahil talagang nawala na sa akin ang usapan.

Habang nasa sasakyan ay naalala ko ang kambal ko. Kumain na kaya yun? Ang dami ko nang pagkukulang sa kanila.

Tinitigan ko si Bronze na syang nagmamaneho ng Corvette nya at naka convoy naman sa amin ang mga pinsan ko. Kinuha ko ang cellphone ko at tumawag sa bahay.

"Mommy!" Hiyaw kaagad sa akin nang anak kong babae at halos lumabas ang puso ko ng marinig ang hikbi nya.

"Baby? Why are you crying?"

Kita ko naman ang biglang pag lingon sa akin ni Bronze at ang pag igting ng panga nya habang humigpit ang hawak sa steering wheel ng sasakyan. Nagtaka naman ako sa nangyayari? Bakit?

"Mommy, we're hungry. Yaya's not here. " Humikbi pa ito kaya nahabag naman ako.

"Okay baby. Stop crying. Where's Brent?"

Puno ng pag aalala kong tanong habang hinawakan ang braso ni Bronze kaya nilingon nya ako ng seryoso ang mukha.

"Dumaan tayo sa bahay." Mahinang sabi ko habang nanatili ang cellphone sa tenga ko.