Een groot geheim

1. Dagdromer

'Sarah, Sarah!' Galmt de harde stem van meneer Sanders door het lokaal. 'Ehh ja' 'Sarah dit is nu al de zoveelste keer dat je zit te dagdromen in de les.' Ik veeg een blonde pluk haar uit mijn gezicht. 'Sorry meneer Sanders, het zal niet meer gebeuren.' 'Dat zei je de keren hiervoor ook al.' Maar verder besteedde hij er geen aandacht aan. Opgelucht laat ik een zucht ontsnappen. Ik moet echt proberen om bij de les te blijven, de volgende keer moet ik er zeker uit. 'Wat een domme trut.' Hoor ik Fleur achter mij zeggen. Ohhh die bitch moet echt een keer haar klep houden. Ze denk dat ze alles is alleen omdat ze populair is, ze denkt dat ze alles kan. Ze blijft maar flirten met de jongens vooral met Kaj, maar dat is de enige waar ze niet echt de aandacht van terug krijgt. Maar goed ook, ze verdient Kaj zijn aandacht niet. Voor haar is dat waarschijnlijk de reden om zich alleen maar meer uit te sloven. 'Ik weet best dat je me kan horen hoor Stara', zegt ze waarna zij en haar vriendinnen Mandy en Charon in lachen uitbarsten. Mijn hart begint sneller te kloppen. Weer die irritante bijnaam, die hadden ze bedacht nadat ik net een paar weken op deze school zat. Ik zit vaak voor me uit te staren, maar ik kan er niks aan doen het gebeurt gewoon. Ik ben nu eenmaal een dromer. Ik kan haar nu wel een klap voor haar kop geven, maar ik probeer me in te houden als ik nu naar haar uithaal sta ik voor gek voor heel de klas en dan is mijn kans bij Kaj al helemaal verkeken. Al heb ik zowieso nooit echt en kans gemaakt. Ik vind Kaj al leuk sinds de eerste week op school, maar een jongen zoals hij zou nooit naar zo'n lelijke paardentrut als ik kijken.

Vorig jaar was mijn leven nog een stuk leuker, ik woonde samen met Eva bij een pleeggezin het was altijd heel gezellig. We mochten op een manege rijden en we hadden allebei onze eigen kat, ik had Luna een lieve lapjeskat en Eva had Vesper een dikke zwarte kater. We konden het allemaal goed met elkaar vinden. Onze pleegouders waren heel lief voor ons en als ik het even moeilijk had met mijn verleden kon ik altijd bij ze terecht. Er rolt een traan over mijn wang. Snel veeg ik hem weg. Na een stom ongeluk raakte onze pleegouders allebei zwaargewond en konden ze niet langer voor ons zorgen.

Toen veranderde alles, we werden overgeplaatst naar een pleeggezin in een ander gedeelte van Nederland waardoor we van school moesten veranderen en onze vrienden achter moesten laten. We mochten ook onze katten niet meenemen, we hebben ze naar een asiel moeten brengen. Het was zo ontzettend moeilijk om te doen, maar het kon niet anders. Ook de manege hebben we moeten opgeven en we mogen nu ook niet op een andere manege gaan rijden. Maar het ergste is dat onze pleegouders niks om ons lijken te geven. Ze zijn streng ze helpen ons niet als we ze nodig hebben het enigste wat ze doen is werken werken en nog eens werken. Ze werken allebei in hetzelfde kantoorgebouw en daar verdienen ze behoorlijk mee. Ze lopen alleen maar te zeuren dat we, en dan vooral ik, ondankbaar en lui zijn. Ze geven ons eigenlijk best veel zakgeld vind ik, we krijgen allebei €20 euro zakgeld en €30 euro kleedgeld per maand ook hebben ze ons allebei een telefoon gegeven ik de iphone 6s en Eva een iphone 7. Die wilden ze mij eerst ook geven, maar ik weigerde. De enigste reden dat ze ons zoveel geld en de telefoons hebben gegeven is, omdat ze niet willen dat ze op school denken dat we arm zijn.

Mijn gedachten worden abrupt onderbroken, omdat meneer Sanders mijn naam noemde.
'Sarah zit je nu alweer te dagdromen. Ik ben er helemaal klaar mee ga je maar melden.' Met een rood hoofd van schaamte pak ik mijn spullen in en loop het lokaal uit. Achter me hoor ik Fleur en haar volgelingen alweer lachen.

Snel loop ik door de gang naar de wc, ik gooi mijn tas tegen de muur en laat me daarna naar de grond zakken. De tranen stromen over mijn wangen. Wat moet ik toch met mijn leven niemand vind me aardig en niemand besteedt aandacht aan mij. Ja alleen roddelen en domme rijmpjes en bijnamen bedenken maar daar heb ik niks aan. De enigste vriendin die ik heb is Eva. Oh en Eveline van de manege, we hebben haar leren kennen toen we een keer een rondje in de omgeving aan het fietsen waren. Haar paard Harly was ervandoor gegaan en wij hebben haar toen geholpen hem weer te vinden. We zijn toen in gesprek geraakt en Eva en ik vertelde wat er allemaal aan de hand was. We mochten komen helpen op haar manege en in ruil daarvoor mogen we rijden. Eva en ik zeiden meteen ja en de volgende dag hadden we afgesproken. Toen we een paar weken aan het werk waren op de manege kwam er een nieuw paard. Eveline vertelde dat ze het paard voor de politie opving, omdat ze bij haar vorige eigenaar erg verwaarloost is geweest en daardoor in beslag was genomen. Eva kreeg een goede band met het dier en ze noemde haar Roos, Eveline had besloten haar te houden voor Eva zodat ze haar later als ze op zichzelf gaat wonen zou kunnen kopen. Roos bleek talent te hebben voor dressuur en dat is Eva dan ook met haar gaan doen.

Ik pak mijn telefoon en kijk hoe laat het is. Het is 10 voor 3 dat betekend dat we zo uit zijn. Ik sta op en kijk eens naar mezelf in de spiegel. Omg ik zie er niet uit, mijn mascara is uitgelopen en mijn helder blauwe ogen zijn rood van het huilen. Gelukkig dat er nooit iemand naar dit toilet komt al snap ik niet helemaal waarom. Het is hier goed schoon licht het stinkt niet en het is nog een best groot toilet. Waarschijnlijk komt het omdat niemand zin heeft om helemaal achterin de school naar de wc te gaan, maar ja dan heb ik tenminste een plek om de pauze in door te brengen. Dat is  beter dan bij Eva en haar arrogante vriendinnen zitten. Ik pak mijn tas van de grond, haal er een servetje uit en haal de uitgelopen mascara van mijn gezicht. Het servetje gooi ik in de prullenbak en ik vervolg mijn weg door de lege gangen. Ik loop vlug door naar de kluisjes, ik wil er zijn voordat de bel is gegaan anders is het gewoon te druk zeker als mensen dan midden in de gang een heel gesprek gaan voeren.