Een groot geheim

10. Kaj

Even later komen we bij de duinen uit, maar voor we het bos uit lopen laat ik Valada halt houden. Een beetje teleurgesteld kijk ik naar alle mensen die besloten hebben deze middag te gaan wandelen. 'Sorry meisje even geen duinen vandaag,' zeg ik terwijl ik Valada weer het bos in stuur. Ik kan niet het risico lopen om een bekende tegen te komen, niemand mag van Valada weten. Aangezien dit een dorp is kennen eigenlijk alle mensen elkaar wel en iedereen weet wel waar welk paard staat en wie de eigenaar is. Dus als ze Valada zien zullen ze zich waarschijnlijk afvragen waar ze vandaan komt. Hopelijk is het grootste deel van die mensen straks weg en kunnen we alsnog even naar het meertje, dat is wel zo lekker met dit weer. Ik besluit dat we naar de verwaarloosde paarden kunnen gaan en daarna maar even over de ruiterpaden die het minst gebruikt worden.

Als we bij de boerderij aankomen laat ik me van Valada's rug af glijden en zoek ik mijn gebruikelijke schuilplek op achter een grote struik. Uit de stal komt hetzelfde geluid als gisteren, waarschijnlijk is River weer tegen zijn box aan het trappen. Een zenuwachtig gevoel komt mijn lichaam binnen als ik de man kwaad langs de stal zie lopen. Het valt me nu pas op hoe hij eruit ziet. Hij heeft een vieze blauwe overall aan met daaronder modderige rubber laarzen, hij is dik en heeft kort grijs haar. Ik haal een keer diep adem en probeer rustiger te worden, maar het werkt niet echt. Ik zie dat hij een lang dik touw aan de tralies van de box naast de deur vastknoopt en met de rest van het touw de stal inloopt. Het trappen tegen de box stopt en even is het stil. Opeens hoor ik een harde schreeuw van de man en het geluid van hoeven die op de harde betonnen vloer kletteren. Dan komt River de stal uit galopperen, het touw dat de man net vast had zit nu met een lus om Rivers nek heen. Als het touw strak komt te staan word hij met een ruk tegen gehouden. River valt, maar krabbelt snel weer overeind. Zijn oren liggen plat in zijn nek en hij briest kwaad. Boos begint hij te trappen naar het touw wat hem tegen houd, maar het heeft geen zin. Doordat het zo dik is zal hij het niet snel kapot krijgen. Dan komt de man de stal uit lopen met een zweep in zijn hand. Met een vijandelijke lach op zijn gezicht loopt hij naar River toe, die nog steeds verwoede pogingen doet om los te komen. 'Oh, nee nee nee nee,' mompel angstig ik tegen mezelf. Als de man buiten het bereik van River zijn benen staat heft hij de hand met de zweep op en begint naar hem uit te halen. River legt zijn oren voor zover mogelijk nog platter in zijn nek en hij probeert de man aan te vallen, maar het touw houdt hem tegen. 

De tranen staan in mijn ogen, ik kan er niet langer meer naar kijken. Ik draai me om en loop met Valada een eindje bij de struik vandaan. Hoe kan iemand zo zijn, hoe kan iemand zo'n prachtig dier zo toetakelen. Ik spring weer op Valada's rug en laat haar weer het bos in lopen. Ik kan nu jammer genoeg niks voor hem doen, maar ik zal hem daar vandaan halen samen met alle andere paarden en pony's die daar staan. Ik zou willen dan ik ze nu weg kon halen, maar na wat er gisteren is gebeurt durf ik er echt niet zomaar meer naartoe. Ik laat Valada aandraven en probeer het afschuwelijke beeld van River te vergeten. Ik zoek de bosrand op en kijk of er nog mensen over de duinen lopen. Ik laat Valada halt houden en kijk verdrietig naar een gezin dat gezellig met elkaar aan het picknicken is. Terwijl de ouders de broodjes smeren rennen hun twee jonge kinderen door het zachte zand. Ik zucht, ik mis de tijden dat Eva en ik ook gingen picknicken met ons eerste pleeggezin. Het oudste jongetje loopt terug naar zijn ouders om wat te drinken, terwijl de andere vrolijk door speelt. Hij rent de heuvel af en laat zich onderaan in het zand vallen. Dan staart hij ineens strak in mijn richting. Even schrik ik. Hij heeft me gezien, maar dan bedenk ik me dat het een kind van waarschijnlijk 5 is. Die hebben nog zo'n fantasie dat zijn ouders vast zullen denken dat hij het heeft verzonnen als hij zegt dat hij een meisje met een zwart paard in het bos heeft gezien. Ik zwaai naar hem en hij zwaait naar me terug. Dan staat hij op en huppelt als een paard weer naar zijn ouders toe. Ik lach en duw mijn hielen zacht tegen Valada's buik. Rustig stapt ze weg en ik stuur haar weer richting de wei, om vervolgens via de andere kant naar de ruiterpaden te gaan.