Een groot geheim

13. Geslagen

De rest van de weg naar huis leg ik piekerend af. Had ik iets moeten doen? En zo ja, wat had ik moeten doen? Vind Kaj mij ook leuk? Allemaal vragen waar ik eigenlijk geen antwoord op heb. Als ik thuis aan kom zet ik mijn fiets in de schuur en loop, nog steeds in gedachten, het huis binnen. Ik wil regelrecht naar mijn kamer gaan, maar net als ik voorbij de deur van de woonkamer ben wordt ik bij mijn arm gepakt en teruggetrokken. Geschrokken kijk ik in de woedende ogen van Richard. 'Waar kom jij vandaan,' zegt hij op een redelijk luide toon. 'V.. van een vriendin,' stotter ik. 'Welke vriendin? Ik kan me niet herinneren dat jij vrienden hebt.' Ik walg van de spottende toon waarop hij de woorden uitspreekt. 'Oh en jij hebt er wel dan?' Ik voel hoe mijn arm wordt samengeknepen, maar probeer het te negeren. 'HOU JE MOND TRUT, BEMOEI JE NIET MET MIJN LEVEN!' Richard schud me door elkaar en duwt me daarna hard tegen de muur aan. 'Als jij je ook niet met mijn leven bezig houd,' zeg ik zonder emotie. Ik kijk hem aan met de meest dodelijke blik die ik heb. De angst die ik eigenlijk voel probeer ik te verbergen.

Even weet Richard niet wat hij moet zeggen, maar hij herpakt zich snel. 'Jij vuile bitch,' sist hij woedend. Hij heft zijn hand op en geeft me een harde klap tegen mijn hoofd. 'NEE STOP, WAT DOE JE!' schreeuw ik bang. Met ogen vol tranen kijk ik omhoog en zie dat Richard opnieuw zijn hand heft. Ik duik al in elkaar en voel 2 tellen later een harde stomp op mijn rug. 'STOP ALSJEBLIEFT! STOP!' Richard pakt me nu weer vast en duwt me aan de andere kant van de gang hard tegen de muur. Ik laat me snikkend naar de grond zakken. 'Stop nou, stop,' zeg ik zacht. Richard schopt me nog een paar keer hard tegen mijn armen die mijn buik proberen te beschermen. Dan loopt hij de huiskamer in en smijt de deur dicht.

Met moeite haal ik adem. Richard heeft me vaker hardhandig behandelt, maar hij heeft me nog niet eerder in elkaar geslagen. Ik loop de trap op, ga meteen de douche in. Al mijn kleren belanden op de grond en ik laat de warme stralen over mijn pijnlijke lichaam stromen.

Een kwartier later kom ik weer onder de douche vandaan en loop met een handdoek om me heen naar mijn kamer. Ik doe mijn pyjama aan en kruip in mijn bed. De kamer ziet er nog somberder uit dan normaal. Eva is beneden aan het eten met Michelle en Richard. Ik heb geen honger en ben niet van plan om nog bij Richard in de buurt te komen. Met een zwaar ellendig gevoel draai ik me op mijn rug. Na even naar het plafond te hebben gestaard pak ik mijn telefoon. Ik begin de hele gebeurtenis naar Kaj te typen, maar bedenk me voordat ik op versturen druk. Hij zal het waarschijnlijk raar vinden om zo'n bericht te krijgen van mij. En als hij dat niet vind zal hij misschien naar de politie gaan. Dan raak ik Valada 100% zeker kwijt. Ik verwijder het bericht, zet mijn wekker om 8 uur en val in slaap.

Om 5 uur 's nachts word ik wakker. Ik voel me leeg en mijn lichaam doet pijn van de klappen van gisteren. Hoe moet ik het volhouden in dit huis? Het antwoord is eigenlijk vrij simpel, dat gaat niet. Misschien moet ik weglopen, maar ik kan Valada en de verwaarloosde paarden hier niet achter laten dus dat is geen optie. Na even wakker te hebben gelegen besluit ik naar beneden te gaan om iets te eten te pakken. Iets ergers dan gisteravond kan er waarschijnlijk toch niet meer gebeuren. Zachtjes sluip ik de trap af, en loop de keuken in. Ik pak een paar koekjes, een broodje en een appel en sluip weer naar boven. Eva zal me niet verklikken, toch? Even twijfel ik of ik het in de slaapkamer op moet eten, maar loop toch naar binnen. Ik begin te eten en voel mezelf meteen iets beter. Voor Eva hoef ik niet bang te zijn, want die slaapt gewoon door.

Even later hoor ik de wekker van Richard en Michelle af gaan. Snel verstop ik de rest van het eten onder de dekens. Niet dat het nodig is, want ze komen toch nooit in deze kamer. Ik ga op mijn rug liggen en luister naar de geluiden die Richard en Michelle maken. Eerst vind alles nog boven plaats, maar al snel hoor ik ze de trap af lopen. Ik ga weer rechtop zitten en eet de laatste paar dingen op. Dan pak ik mijn telefoon erbij en open Instagram. Tot mijn verbazing zie ik dat ik al bijna 40 volgers heb. Het verrast me dat zoveel mensen het interessant vinden om naar iemands geheim te kijken. Ik besluit nog een foto online te zetten. Na even door mijn galerij te hebben gescrold kies ik een foto van Valada waarop ze een hoge bok geeft, terwijl ze door de wei aan het crossen is. Als onderschrift zet ik eronder: She is very sweet even though it doesn't look that way. Tenminste tegen mij is ze heel lief en tegen Kaj ook. Ik zet de foto online en leg mijn telefoon weer weg. Het is stil. De geluiden die Richard en Michelle maakten zijn gestopt, wat waarschijnlijk betekend dat ze naar hun werk zijn. Eva slaapt nog steeds en ik ben niet meer echt moe.

Ik stap mijn bed weer uit en kleed mezelf aan. Hier heb ik toch niks nuttigs te doen, dus besluit ik naar Valada te gaan. Wel moet ik eerst langs de manege om me om te kleden. Gelukkig heeft Eveline me verteld waar de reserve sleutel van de kantine is dus kan ik via de buitendeur gewoon naar binnen. Ik maak snel een lunchpakket en fiets vervolgens naar de manege.

Oke, de reserve sleutel ligt onder de losse tegel waar een bloempot met daarin rode bloemen op staat. Lekker ingewikkeld, maar wel veilig. Als ik de sleutel eenmaal gevonden heb loop ik het smalle gangetje tussen het nieuwe en het oude stalgebouw in. Daar bevind de buitendeur van de kantine zich. Ik kleed mezelf om, leg de sleutel terug en loop het bos in.