Een groot geheim

9. Verraad

Slaperig probeer ik me te focussen op de uitleg van mevrouw van Meulenhoff. Scheikunde interesseert me al niks en dan helpt het niet als je ook nog eens heel slecht geslapen hebt. Ik bleef maar dromen over die rare man die op Valada en mij schoot. Volgens mij heb ik maar 5 uur geslapen, wat voor mijn doen niet al te veel is. Als het eindelijk de 12 uur bel gaat loop ik vlug naar de kluisjes en pak mijn spijker jasje eruit. Terwijl ik hem aan probeer te doen stoot ik perongeluk met mijn elleboog tegen iemand aan. 'Sorry,' mompel ik ongeïnteresseerd en ik pak mijn tas van de grond. 'Geeft niet hoor,' hoor ik een bekende stem zeggen. Met een ruk draai ik me om, ik kijk recht in de helder blauwe ogen van Kaj. Hij heeft zijn zwarte haar in model gebracht met wat gel, en zijn dikke zwarte wenkbrauwen passen goed bij zijn gezicht. Kortom hij is gewoon super knap. Ik wil wat zeggen, maar krijg geen woord door mijn keel. Kaj glimlacht naar me, waardoor zijn spierwitte tanden bloot komen te staan. 'Zie je later Sarah,' zegt hij en daarna loopt hij weg. Ik voel mijn hart wegsmelten, hij praatte tegen me de jongen waar ik zoveel van houdt praatte tegen me. Een heerlijk gevoel verspreid zich door mijn lichaam. Nog een beetje verbaast over wat er net is gebeurt loop richting de fietsenstalling.

Ik stap op mijn fiets en ga naar de ontmoetingsplek van mij en Eva. Ik ga zitten op de bank, haal mijn telefoon uit mijn zak en open insta. Tot mijn verbazing zie ik dat er 6 reacties en 9 likes zijn op de foto van Valada. Blij scrol ik door de reacties heen. Allemaal zijn ze positief, ze vinden Valada mooi en willen meer foto's van haar zien. Ik besluit meteen een nieuwe te plaatsen. Na lang nagedacht te hebben over welke foto ik moet plaatsen kies ik de foto waarop Valada vrolijk door het weiland heen galoppeerd, met haar staart hoog in de lucht gestoken. Als beschrijving zet ik eronder: My happy horse, met een hartje erachter. Dan hoor ik banden op het grindpad dichterbij komen,  ik doe mijn telefoon weer in mijn zak en loop naar mijn fiets. 'Hey,' zeg ik vrolijk tegen Eva  'Hey Sarah,' antwoord ze, terwijl ze haar fiets omdraait. Ik stap ook weer op mijn fiets en samen fietsen we richting de manege.

De hele weg is het stil. Eva lijkt een beetje gespannen en ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Uiteindelijk komt er een: 'Ik heb echt zin in de buitenrit.' uit. Eva kijkt naar me op. 'Oh, ja ik ook,' antwoord ze een beetje ongeïnteresseerd. Een naar gevoel komt mijn buik binnen. Waarom doet ze zo raar? Ik besluit het voor nu maar te negeren en gewoon naar de manege te gaan. Daar aangekomen lopen Eva en ik naar de kantine om te gaan lunchen. Ik neem een tosti met kaneelsuiker en Eva gaat voor een panini kip. Omdat de panini van Eva wat groter is dan mijn tosti heb ik mijn eten al sneller op, ik besluit daarom dat ik me wel alvast kan gaan omkleden. 'Eef ik kleed me alvast om, ik zie je zo wel,' zeg ik tegen Eva, waarna ik meteen naar de kasten loop om mijn kleding te pakken. Ik pak mijn jeans rijbroek en mijn donkergroen met zwart geruite bloesje eruit en loop naar de douches om me om te kleden. Als ik klaar ben loop ik op mijn sokken weer naar de kasten waar ik mijn normale kleding in doe en mijn cowboy laarzen eruit pak. Met een beetje moeite krijg ik ze aan. Eigenlijk zijn ze te klein geworden, maar omdat ik niks anders heb blijf ik ze dragen. Ze zijn voor mij ook van best grote emotionele waarde, ik kreeg ze toen ik mijn eerste verjaardag vierde bij mijn eerste pleeggezin. Ik was zo blij, maar ik werd toen 10 dus dat is alweer 6 jaar geleden. Een tijdje gelden had ik nieuwe besteld maar ik weet niet of ze al binnen zijn. Ik besluit naar Eveline te gaan om het te vragen. Pakketjes die met paarden te maken hebben laat ik bij Eveline bezorgen, omdat ik thuis natuurlijk niet kan laten merken dat ik met paarden bezig ben.

Als ik weer terug de kantine beginnen loop zie ik dat Eva een beetje met haar rietje in haar cola aan het roeren is. 'Eef wat is er nu toch,' vraag ik ietwat gefrustreerd. Ze doet de hele dag al zo en nu wil ik wel eens weten wat er aan de hand is. Ze kijkt naar me op en twijfelt duidelijk wat ze moet zeggen. Uiteindelijk kijkt ze weer naar haar glas met cola. Ik zucht. 'Ik ga nu naar Eveline als ik terug kom moet jij je maar eens hebben bedacht wat je tegen me moet zeggen.' Ik draai me om en loop naar het huis van Eveline. Wat heeft ze toch vandaag, ze moet duidelijk iets kwijt maar wat. Ik denk diep na maar kan niet bedenken waar het over zal gaan. Ondertussen ben ik aangekomen bij het Eveline ik klop op de deur en Eveline doet open. 'Hey Sarah wat leuk dat je langskomt,' zegt ze enthousiast. 'Hey, ik wilde vragen of mijn pakketje al binnen was gekomen.' Eveline steekt haar vinger in de lucht als teken dat ik even moet wachten en dan loopt ze de gang door richting de kapstok. Als ze terug komt met een pakketje verschijnt er meteen een glimlach op mijn gezicht. Ik pak het pakketje aan bedank Eveline en loop snel terug naar de kantine. Daar zet ik hem neer op een van de tafels en begin het plastic eraf te halen tot er alleen nog een schoenendoos over is. Snel doe ik hem open en dan zie ik ze voor het eerst in het echt. De super mooie cowboylaarzen zien er in het echt nog leuker uit als op de foto van de website. Het mooie licht bruine leer is afgewerkt met een mooi borduurwerk. In tegenstelling tot de meeste western laarzen hebben deze laarzen een spitse punt in plaats van een stompe, zoals meestal het geval is.

Ik zet de laarzen neer op de tafel en doe snel mijn oude uit. Toch een beetje verdrietig zet ik ze naast me neer. Ik mis mijn eerste pleegouders nog elke dag, ze waren zo goed voor me. Ze voelden echt als mijn biologische ouders. Om er niet teveel aan te hoeven denken richt ik me weer op mijn nieuwe laarzen en trek ze snel aan. Ze passen perfect en zitten ontzettend lekker. Blij draai ik een rondje en doe dan de doos weer dicht. Het plastic gooi ik in de prullenbak en de doos zet ik net als mijn oude laarzen in mijn kast. Ik pak nog even mijn cowboyhoed eruit en dan doe ik hem weer dicht. Ik draai me om en loop richting de kantine. Als ik daar aankom zie ik Eva staan. Ik schrik van wat ze aan heeft. Ze heeft haar witte rijbroek, zwarte wedstrijd jasje en nette zwarte rijlaarzen aan. Haar haren heeft ze in een knotje gedaan. 'Eef, w.. wat is dit,' vraag ik onzeker aan haar, terwijl ik mijn hoed op zet. 'Nou ehh ik ehhh.' Boos kijk ik haar aan. 'Ik ga rijden voor Marlies van Baalen. Ze komt vandaag naar de manege om te...' 'Kijken naar jonge dressuur talenten,' kap ik haar boos af. 'Eh ja dat ja.' Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken, met veel moeite weet ik ze binnen te houden. 'Sarah ik weet dat we samen een buitenritje zouden gaan maken, maar dit is echt een once in a lifetime chance. Ik moet dit gewoon doen.' 'PRIMA,' schreeuw ik boos tegen haar. Ik ren voorbij haar richting de uitgang van de kantine, daarna storm ik de trap af en ren het erf af richting het bos. Hoe kan ze dit doen, waarom moet ze altijd voor zichzelf kiezen en denk ze nooit eens aan mij.

Boos loop ik door het bos richting Valada. Ik had het kunnen weten, ik had me gisteren al kunnen bedenken dat ze het al lang wist van Marlies. Ze zal toch nooit voor mij kiezen altijd is het voor zichzelf en altijd wil ze alle regeltjes volgen. Ze volgt ook altijd alle regels, alleen die regel die het paardrijden verbiedt heeft ze verbroken. Dit is ook de reden waarom ik Valada een geheim houdt, ik wil haar niet kwijt. Met een rot gevoel en tranen in mijn ogen loop ik verder naar Valada. Hoe kan iemand zo ineens je dag verpesten. Vanmorgen kreeg ik zo'n heerlijk gevoel met Kaj en ik ben super blij met mijn nieuwe laarzen, maar de pijn die Eva me geeft is toch nog veel groter dan die twee dingen.

Na een tijdje te hebben gelopen kom ik bij Valada aan die rustig in de wei ligt te eten. Als ze mij ziet staat ze op en komt ze vrolijk op me af dartelen. 'Heyy meisje. Ga je mee,' vraag ik haar terwijl ik haar zacht over haar fluwelen neus aai. Zacht duwt ze haar hoofd tegen mijn hand aan. Even blijven we zo staan. 'Je bent mijn beste vriend meisje.' Ik draai me om en loop naar de stal, daar pak ik een paar borstels en begin de stralende zwarte vacht van Valada te borstelen. Het is altijd zo ontspannend om bij Valada te zijn, alle frustraties kan ik hier altijd van me af laten glijden. Het voorval met Eva ben ik dan ook al bijna weer vergeten. Als ik klaar ben met borstelen leg ik de borstels weer weg. Ik pak Valada haar hoofdstel en doe hem bij haar om. Dan loop ik de schuur uit, Valada volgt me en staat stil als ik dat ook doe. Ik ga naast haar schouder staan en pak een plukje van haar lange zwarte manen vast. Dan zet ik af en zwaai mijn rechter been over haar rug heen, zodat ik op haar rug kom te zitten. Zodra ik recht zit stapt de zwarte merrie stevig weg. Zacht streel ik over de gespierde zwarte hals van Valada. Tevreden briest ze een keer als we de koele schaduw van het bos in lopen. Na even zo in het bos te zijn geweest begin ik me te ontspannen. Alle gedachten laat ik wegvloeien uit mijn hoofd en ik richt me op alle mooie dingen hier in het bos. De groene bladeren in de bomen, de mooie bloemen die naast het pad staan en de prachtige zwarte arabische merrie waar ik op zit.