Een groot geheim

7. Angst

'Hee wie is daar!' Geschrokken kijk ik naar de deur van de stal. Er staat niemand dan is hij dus nog buiten. 'Laat jezelf zien, ik weet dat je er bent!' Valada hinnikt hard naar me, maar ik kan me niet bewegen ik sta vastgenageld aan de grond. Bang kijk ik naar River net zo angstig kijkt hij mij aan. Dan neem ik een beslissing als ik me nu laat pakken kan ik jullie nooit bevrijden. 'Ik kom terug jochie ik zal je hieruit halen,' zeg ik tegen River en dan ren ik naar de deur. Valada is uit angst verder van de deur vandaan gelopen. Ik ren zo hard als ik kan naar haar toe. 'HE KOM HIER JIJ,' schreeuwt de man naar me. Ik voel dat hij achter me aan zit, maar ik ben bij Valada. Ik pak een pluk van haar manen vast en spring op haar rug. Meteen spurt Valada weg, ik pak de teugels beet en stuur haar naar links langs de stal in de andere richting waar we vandaan kwamen. Ik buig me over Valada' s nek heen zodat de man mijn gezicht niet ziet en zodat ze zo snel mogelijk kan. We klimmen de heuvel op en dan.... een harde knal. Valada maakt van schrik een sprong naar rechts en de rest lijkt in slowmotion te gebeuren. Vogels die in de bomen zaten vliegen massaal weg en houtsplinters van een boom links voor ons vliegen in het rond. Ik kijk om naar de man en zie dat hij een jachtgeweer op ons gericht heeft. Dan lijk ik weer bij de tijd te zijn. Valada en ik zijn boven en we verdwijnen het bos in.

Ik besluit in een zo recht mogelijke lijn door de gaan tot we bij een of ander pad komen waar hij onze sporen niet meer kan volgen. Valada gaat langzamer galopperen, zodat ze de bomen kan ontwijken die overal om ons heen staan. Maar ik kan alleen maar denken aan de man met het geweer en ik spoor haar aan om harder te gaan. Eerst weigert ze, maar als ik door blijf vragen versnelt ze uiteindelijk toch. Tot er een grote boom staat waar Valada niet meer voor kan uitwijken. Ze zet een sliding stop in om zo snel mogelijk tot stilstand te komen, maar ik ben er niet op voorbereid waardoor ik naar voren schiet en van haar nek af rol. Geschrokken blijf ik liggen en haal schokkerig adem. Na even zo te hebben gelegen kom ik toch overeind, ik klopt de bladeren van mijn broek af. Mijn handen trillen en ik kan nog steeds niet helemaal geloven wat er net is gebeurt. Hij schoot gewoon op ons hij had 1 van ons kunnen raken, we hadden nu dood kunnen zijn. Valada komt voorzichtig aan me snuffelen om te kijken of alles goed met me is. Ik zucht en aai haar over haar mooie hoofdje. Langzaam begin ik een beetje te kalmeren. Ik haal mijn telefoon uit mijn zak en kijk hoelaat het is. '10 over 2,' zeg ik zacht tegen mezelf. Ik draai me om naar Valada en sla mijn armen om haar nek heen. Ik voel de tranen omhoog borrelen. 'Sorry meisje ik had je nooit in gevaar mogen brengen', zeg ik snikkend tegen haar. 'Ik zou het mezelf nooit vergeven als er iets met jou gebeurt.' Ik klem mezelf nog steviger tegen Valada aan en barst uit in een huilbui.

Een half uur later lopen Valada en ik de open plek weer op. Ramon kijkt even om maar staat daarna weer voor zich uit te staren. Ik loop met Valada door naar de stal en haal daar het hoofdstel van haar hoofd af. Ik zet haar in de wei geef haar eten en vers drinken. Ik pak 3 snoepjes uit de bak 2 voor Valada en 1 voor Ramon. Ik pak het hoofdstel van Ramon meteen mee en loop de wei in om hem te halen. Valada ligt midden in de wei te rollen terwijl Ramon aan de zijkant staat te grazen. Ik loop naar hem toe en geef hem zijn snoepje. Ik doe zijn hoofdstel om en neem hem mee terug naar de schuur. Ik leg het zadel op zijn rug en maak de singel vast. Ik neem hem mee de schuur uit en loop nog even naar het hek van de wei. Valada komt naar me toe lopen en ik geef haar de twee snoepjes die ik nog had. Tevreden eet ze ze op. 'Je hebt het goed gedaan meisje.' Ik leg mijn hand op haar fluwelen neus en geef haar een kus. Dan draai ik me om stijg op Ramon en stap met hem terug naar de manege.

Rond 3 uur stappen we het terrein van de manege weer op. Ik loop met Ramon naar de poetsplaats doe zijn hoofdstel af zijn halster aan en zet hem vast. Ik maak de singel een paar gaatjes losser en ga dan op zoek naar Eveline. Na heel de stal doorzocht te hebben besluit ik naar het huis van Eveline te lopen. Terwijl ik over het terrein loop komt de gedachte dat ik nu dood in het bos had kunnen liggen weer bij me binnen. Ik word er misselijk van. Ik schudde gedachte van me af door mezelf te vertellen dat het niet zo is en dat ik gewoon hier loop. Maar het misselijke gevoel blijft. Ondertussen ben ik bij het huis van Eveline aan gekomen en ik klop op de deur. 'Binnen.' Roept Eveline naar me. Ik duw de deur open en loop naar binnen. Nadat ik de deur weer dicht heb gedaan loop ik door naar de keuken. Het is een ouderwetse maar toch ook een gezellige keuken. Eveline staat met een glas water en haar telefoon in haar hand tegen het aanrecht aangeleund. Ze kijkt op. 'Hey Sarah lekker gereden?' Ik loop door naar de tafel en schuif 1 van de stoelen naar achter. 'Ja heel lekker we hebben 2 boomstammen gesprongen en er verder gewoon een stap ritje van gemaakt', lieg ik terwijl ik op de stoel ga zitten.

Eveline legt haar telefoon weg en neemt nog een slok water. Dan kijkt ze me weer aan en er verschijnt en bezorgde blik op haar gezicht. 'Voel je je eigenlijk wel goed Sarah?' Ik schrik een beetje van de vraag is het dan zo duidelijk dat ik niet helemaal mezelf ben op dit moment. 'Ehh ja prima, waarom vraag je dat?' 'Oh je ziet een beetje bleek dat is alles.' 'Oh nou alles is goed hoor. Ik heb Ramon op de poetsplaats gezet, ik heb zijn zadel op gelaten en de singel een paar gaatjes losser gedaan.' 'Dankje Sarah. Zou je straks even willen helpen, ik wil vandaag balkjes gaan draven en proberen het evenwicht van de jongste meiden te verbeteren.' Ik laat me een beetje onderuit zakken in de stoel. 'Ja tuurlijk wil ik helpen,' zeg ik. Het gezicht van Eveline licht op. 'Tank youu. Ik ga even naar de wc ben zo terug. Pak maar wat te drinken als je wilt hoor.' Zegt Eveline en daarna loopt ze naar de gang.

Ik sta op en loop naar de koelkast ik pak het pak sap eruit en pak daarna een glas uit een van de keukenkastjes. Ik laat mijn hand in mijn broekzak glijden en haal mijn telefoon eruit. Ik open insta en kijk of mensen al op mijn foto hebben gereageerd. Tot mijn verbazing zie ik dat er 6 likes zijn en 11 comments. Allemaal in het Engels. Terwijl ik door de reacties aan het scrollen ben neem ik af en toe een slok van mijn sap. Dan voel ik ineens een hand op mijn schouder. Ik laat het glas uit mijn handen vallen en deins achteruit naar rechts. Ik stoot mijn hoofd tegen het nog openstaande keukenkastje. Ik draai me om en wil wegrennen maar ik struikel over een stoel. Een seconde later lig ik geschrokken op de grond. 'Sarah Sarah rustig ik ben het maar', zegt Eveline die net zo geschrokken is als ik. Eveline loopt om de tafel heen om niet door de glassplinters heen te lopen en helpt me overeind. Mijn hard gaat als een razende tekeer en ik voel me nog misselijker dan toen ik hier aan kwam.

'Is alles echt wel goed Sarah', vraagt Eveline bezorgt aan me. Mijn handen trillen. Ik ga op een stoel zitten en kijk naar de grond. 'Sarah, vertel het me ik weet heus wel dat er iets mis is.' Ineens komt er een idee mijn hoofd binnen stromen. Ik zucht een keer. 'In het bos was een wat oudere man en die liep over de ruiterpaden, ik was net eventjes aan het draven en liet Ramon weer stappen om rustig langs hem te lopen. Toen ik naast hem stapte zei ik beleeft tegen hem dat dit een ruiterpad was en dat het wandelpad een paar meter verder naar rechts was.' Eventjes ben ik stil. 'En verder', vraagt Eveline die nu ook op een stoel is gaan zitten. 'De man keek niet op hij liep gewoon langzaam verder en toen stond hij ineens stil. Ik negeerde het en liet Ramon weer aandraven. Maar even later toen ik even pauze hielt en Ramon gras liet eten. Ik voelde ineens een hand op mijn schouder. Het was die man en hij trok me naar achter en pakte me bij mijn middel. Ik pakte snel de stijgbeugel van Ramon's zadel vast en trok mezelf los ik steeg snel op en galoppeerde weg.'

Allebei zijn we stil. Een sterk schuldgevoel kruipt bij me binnen. Ik haat het om te liegen ik wou dat ik niet in die stal was gaan kijken, dan had ik ook niet zo'n lul verhaal hoeven te verzinnen. Eveline legt haar hand op mijn schouder. 'Waarom vertelde je dat niet gewoon.' 'Ik, ik weet niet'. Ik zucht nog een keer sta dan op en pak een blik en veger uit een keukenkastje. Dan draai ik me om naar Eveline. 'Ik ruim dit wel even voor je op en dan kom ik zo naar de bak om te helpen met de balken.' Eveline wil wat terug zeggen maar bedenkt zich en loopt vervolgens naar de manege toe. Ik zak door mijn knieën en begin met het  opruimen van het glas.