Een groot geheim

8. Marlies van Baalen

Ik open het keukenkastje waar de prullenbak in zit en gooi de glasscherven erin. Ik hang de blik en veger terug en loop vervolgens naar de stal om Eveline te helpen met de les. Aangekomen in de bak zijn de jonge meiden die vandaag les hebben al aan het instappen. Het zijn meiden van een jaar of 10. Eveline loopt door de bak om de mest van de paarden op te ruimen. Als ze mij aan hoort komen kijkt ze op. 'Ah Sarah daar ben je al,' zegt ze en ze loopt naar de kruiwagen die in de hoek van de bak staat. De balken hangen in dezelfde hoek in een soort rek aan de muur, ik loop ernaartoe om ze te pakken. 'Waar moet ik ze neerleggen?' 'Ehmm doe maar 4 balken aan de kant van de stallen en ongeveer een meter of 2 van de hoefslag,' antwoordt Eveline terwijl ze me een balk aangeeft. Ik pak de balk aan en leg hem neer op de goede plek.

Ongeveer 10 minuten later liggen er 4 drafbalken met aan elke kant een hindernisblok klaar in de bak. Ik pak de plastic stoel die altijd in de hoek staat en zet hem bij de balken neer. Ik ga zitten en kijk naar de meisjes die langs me rijden. Het is een kleine les van 6 meisjes. Ze rijden niet meer op de beginners paarden maar op paarden die net iets moeilijker zijn. Zoals de haflingers Lola en Ross, ze zijn heel lief en houden van aandacht maar als je op ze rijdt moet je ze wel goed voorwaarts rijden en niet als een zak aardappelen in het zadel zitten. Precies het tegenovergestelde zijn Ramon en Casper. Zij willen juist wat meer doorlopen, maar luisteren wel weer goed naar je hulpen. Behalve op buitenrit luisteren ze altijd. Ramon wordt op buitenrit ook vaak aan de meer ervaren ruiters meegegeven, Casper is dan nog net wat gehoorzamer. Dan heb je ook nog, Lucy en Raaf die zitten er een beetje tussenin. Ze lopen eigenlijk op een perfect tempo maar Lucy vind het fijn om de hoeken af te snijden omdat ze een iets zwakker achterbeen heeft waardoor ze haar evenwicht niet goed kan bewaren als ze door de bochten moet. Ook heeft ze niet zo'n gemakkelijke galop dus is blijven zitten wat moeilijker. En de fjord Raaf vind het moeilijk om in de rechter galop aan te springen en doet het daarom liever in de linker, hij houdt zijn hoofd altijd wat hoger dan de andere paarden. Je moet proberen hem naar beneden te vragen maar dat vind hij lastig.  De gevorderde paarden zijn heel dressuurmatig gereden en reageren op de kleinste hulpen.

'Oke, allemaal we gaan vandaag balkjes draven om jullie evenwicht te verbeteren,' zegt Eveline tegen de groep. 'Sarah gaat ons vandaag helpen.' Eveline wijst met haar hand in mijn richting en ik steek mijn hand op als een soort begroeting. Eveline laat de meiden aandraven en een aantal figuren rijden, ondertussen merk ik dat de misselijkheid wat afneemt en dat ik me weer wat meer kan ontspannen. Nadat iedereen een paar keer over de balkjes heen is gedraafd leg ik de laatste balk in het onderste gat van het hindernisblok, zodat er een cavalettie ontstaat. Eveline komt naast me staan terwijl de paarden even mogen stappen. 'Gaat het weer wat beter Sarah.' Ik kijk op en knik. 'Ja het gaat goed hoor.' Eveline bijt op haar onderlip en kijkt twijfelend naar de grond. 'Sarah ik denk dat we de politie moeten bellen.' Ik schrik. 'Ehh nee dat is echt niet nodig ik ben oke echt,' probeer ik het idee uit haar hoofd te praten. 'Maar die man kan niet zomaar blijven rondlopen straks pakt hij iemand die niet zomaar kan vluchten. Wie weet wat hij dan doet.' Het zweet breekt me uit, ze kan de politie echt niet bellen die stellen zeker weten Michelle en Richard op de hoogte. Dan heb ik echt grote problemen. 'Nee het is echt niet nodig ik denk dat die man toch al weg is. Hij is vast bang dat ik de politie al op de hoogte heb gebracht.' Aan het gezicht van Eveline zie ik dat ze nog steeds twijfelt. 'Het is echt niet nodig ik stel me waarschijnlijk gewoon weer aan. Ik maak dingen soms erger dan dat ze zijn.' Eveline zucht. 'Oke dan, ik zal de politie niet bellen,' zegt ze en dan richt ze zich weer op de meiden. Ik zucht opgelucht. Gelukkig dat ze de politie niet belt die waren er sowieso achter gekomen dat die man niet eens bestaat.

Ruim 3 kwartier later staan alle paarden weer op stal. De les was goed verlopen, alleen het meisje dat op Raaf reed was eraf gevallen omdat hij een half sprongetje maakte over de cavalettie. Het meisje verwachte dat niet en verloor haar evenwicht waardoor ze eraf viel. Gelukkig had ze zich geen pijn gedaan en klom ze er meteen weer op. Ik loop naar de kantine en kleed mezelf om. Ik besluit nog even naar Skipper te gaan om te kijken hoe het met hem gaat. Ik maak de boxdeur open en loop naar binnen. Skipper staat rustig op een plukje hooi te kauwen. Ik loop naar hem toe en aai hem over zijn hals. Skipper geniet van de aandacht en laat zijn oren een beetje opzij hangen. 'Nahh jochie vindt je het zo lekker', zeg ik tegen hem. Ik hou op met hem aaien en loop weer terug naar de boxdeur. Skipper haalt zijn neus uit de voerbak en kijkt me vragend aan. Ik lach maar loop verder door de deur en doe hem weer dicht. Dan vervolg ik mijn weg door de stal naar mijn fiets. Daar aangekomen zie ik de fiets van Eva niet staan. Een licht gevoel van woede borrelt in me naar boven. Heeft ze me nou gewoon alleen gelaten hier, waarom wacht ze niet gewoon op me. Langzaam maakt de woede plaats voor verdriet en ik voel de tranen prikken in mijn ogen. Snel knipper ik een paar keer om ze weg te krijgen. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak om te kijken of ze me een berichtje heeft gestuurd. Niks, helemaal niks. Verslagen doe ik mijn telefoon weer in mijn zak. Ik doe mijn fietssleutel in het slot en fiets weg.

Thuis aangekomen zet ik mijn fiets in de schuur en loop naar binnen. Ik pak een koekje, zet mijn schoenen in het schoenenrek en loop daarna naar boven. Het licht in de badkamer staat aan en ik hoor de douche lopen. Ik zucht en loop door naar mijn kamer. Daar plof ik neer op bed en pak mijn dagboek erbij. Ik begin met schrijven over wat er was gebeurd bij de boerderij. Niet veel later gaat de deur open en Eva komt binnen. Ik kijk op en leg mijn dagboek weer op mijn bureau. 'Hey Eef.' 'Hey', antwoord ze. Eva loopt door naar haar bed en gaat zitten. Er hangt een gespannen sfeer. 'Dus ehhh Eva, waarom was je al weg.' Eva doet alsof ze mijn vraag niet begreep. 'Wat bedoel je', vraagt ze. 'Nou je was al naar huis toen ik nog op de manege was.' 'Oh, dat. Ik was al klaar met mijn klusjes en het longeren van Roos, en jij was nog bezig met het helpen in de les dus ik dacht ik ga maar alvast naar huis', zegt ze maar het klinkt niet erg overtuigend. Ik besluit er niet verder op in te gaan en pak mijn telefoon. Ik open insta en scrol een beetje door de berichten. Tot ik bij een reclame kom over dressuur amazone Marlies van Baalen. Maandag 15 mei 2018 komt ze naar dressuur/springstal de Groot, om te kijken naar jonge dressuur talenten. Met grote verbazing zit ik naar het scherm te staren. Waarom heeft Eveline ons daar niks over verteld. Ik wil Eva roepen om het te vertellen, maar bedenk me. Als ze weet dat Marlies komt wil ze maandag vast niet meer met me mee. Ik leg mijn telefoon weer weg en ga aan mijn bureau zitten om mijn huiswerk te maken.