Söz Versem *NazAt*

Doğum günü

Ateşin doğum günü yaklaşıyordu. Ve Nazlının harika fikirleri vardı Ateş için. Nazlı bunları nereden mi biliyor tabiki babasının odasında onca saat boş oturmadı. Ateş doğum tarihini bilmiyordu yani kimliğinde yazan yetimhaneye bırakılma tarihiydi. Nasıl bilecekti ki? "Bir piç gibi sokağa atıp gitmişler" demişti Nazlı'ya acı bir gülümseme ile. Hem kutlamakta istemiyordu. Ama Nazlı işte durur mu her şeyi herkesi halletti. Babasını da ikna etti. Erdem Yarbay Ateşten bu gece Nazlı'yı korumasını istemişti. Ateş ve Nazlı arkadaş olduğu için Ateş bu durumu yadırgamıyordu. Ve Nazlı ve Ateş buluştu. Bir kafeye gittiler. Tam çaylarını yudumlarken Ateş'in telefonu çaldı. Telefondaki adam Erdem Yarbayın lokantada saldırıya uğradığını söylüyordu. Ateş hemen hesabı ödeyip çıktı. Nazlı da yanındaydı ve kafası bunu farkedemeyecek kadar bulanıktı. İçeri girdiğinde eli silahını bulmuştu her yer karanlıktı. Ve o sessizce giderken bir anda elinde pastayla içeri Nazlı girdi. Ateş ne hissedeceğini bilemedi etraftakilerin ikazıyla pastanın üzerindeki mumları üfledi. Herkes buradaydı. Hayatında ilk defa doğum gününü kutluyordu ne hissedeceğini bilemedi. Ağlamak geldi içinden ama burda yapmadı. Herkes tek tek sarıldı. Ve Erdem
"Bir daha ailem yok dersen bozuşuruz Ateş Acar" dedi.
"Siz komutanım siz nerden biliyorsunuz?"
"Ben bilirim Ateş ben bilirim"dedi ve gülüştüler.
Ateş ilk defa kalpten değerli olduğunu hissetti. Ama tüm bunların rüya olmasından da korkmuyor değildi.
Sonra Nazlı geldi
"Doğum günün kutlu olsun Ateş Açar" dedi. Açarı vurgulayarak söylemişti. Bütün bunların onun fikri olduğunu biliyordum. Teşekkür ettim. Sonsuz teşekkür.
"Nazlı hayatımda ilk defa değerli olduğumu hissettirdin. Teşekkür ederim." Buruk bir gülümseme vardı ifadesinde. Gecenin sonunda herkes çok eğlenmişti. Keşanlı aşkın yalan olduğunu anlatmıştı. Aşık güzel türküleriyle ortama renk katmıştı.