FAHİŞENİN KIZI

yalanlar

Sabah uyandığımda yanımda yoktu hızlıca yataktan kalktım birkaç kez adını seslendim ama yoktu hızlıca giyinmeye başladım acaba aşağı inmiş olabilir miydi bu düşünceyle odadan çıktım tam ilerleyecektim ki karanlığın bir kadınla konuştuğunu farkettim karanlığın yüzündeki ciddi ifade kadının yüzüne yansımıştı sanki hemen bi köşeye geçtim ve konuşanları dinlemeye başladım
Karanlık kadının önünde durmuş bir şekilde kadına bakarken güneşin ışıkları cümleleri bana ulaştırdı
-bana onu kendine aşık et dedin yaptım daha ne istiyorsun
-onun acıyla ölmesini istiyorum aynı benim onun doğduğunda öldüğüm gibi
-bunu ona yapma sebeplerini bilmiyorum ama çok sadistçe ve beni bu sadistligin büyülüyor Canan
-saçmalama lütfen karanlık senin o yakışıklı pozların beni etkilemiyor
Deyip karanlığı omuzlarından hafifçe itti ben duyduklarımın etkisiyle öylece dururken kolidoru bir kahkaha sardı
-hadi ama Canan kızın bakireliğini aldım bi ödülüm olmalı
-saçmalama git ve kız uyanmadan yanında ol
Karanlık kadını tutup hediyemi almadan olmaz deyip duvara dayadı dudakları dudaklarıyla buluştu kadının o an elime düşen yaşla ağladığımı farkettim ve onlar farketmeden odaya döndüm yatağa yattım ve gözlerimdeki yaşları serbest bıraktım mutluluk bana uzak bi kelimeydi eski hayatımda ama yakaladım sanmıştım yanlış düşünmüştüm onun beni sevdiğini sanmıştım onun olmuştum bana şimdi ise en yakın olan şey nefret ve intikamdı beni karanlığının bir parçası yapmıştı bende onun yalanlarının intikamı olacaktım ve ondan intikam aldığımda karanlık bana yalvaracaktı ölmek için