FAHİŞENİN KIZI

Benden Kaçma

Ben tam kaçmak için yer arıyorken bana doğru yürüdü ve tam önümde durdu kafasını yana eğerek bana baktı  düzgün yüz hatları ışığın içinde dans ediyordu gözlerinden bir an mutluluğun belirtisi geçti bunu anlamıştım acaba beni önemsiyoruz muydu tam ben bu düşüncelerde kaybolurken karanlığa sızan şu cümleler  beni daha da şaşırttı
-lütfen benden kaçma
-senden kaçmiyorum zaten
-geceyi izleyelim mi ne dersin
- olur
Dedim hemen beni kucağına alarak terasa  doğru çıkarmaya başladı terasın orda döşenen yastık tarzı bir oturma yeri vardı siyah ve kırmızı döşenmiş olan bu teras bana huzur verdi beni hemen yastıkları üstüne nazikçe bıraktı ve yanıma oturdu
- neden bana bunu yapıyorsun?
-sana birsey yapmıyorum gece
-  bana kendini anlatmiyorsun neden  ve en önemlisi neden beni kaçırdın?
-bazen karanlığı bilmemen gerekir gece sana zarar vereceğini bildiğin siyahlığı yaşaman lazım bana benim ol demiyorum sana ama benimmiş gibi davran en azından
-sevmediğim bir adama ait olamam karanlık Karan
- ama sevmeye çalışabilirsin gece Karan
Dedi soyadını koyarak ismimin yanına sanki o isim sadece o soyadını alabilecekmiş gibi ona baktım gözlerini yıldızlara çevirmiş hafif bi gülümseme vardı  dudaklarında sanki acılarıyla bir çocukluk öldürmüş gibi ve ne yazık ki bu çocuk onun çocukluğu acı bile güzel duruyordu bu adamda ateşle kavrulmuş bir insanı cehennemle korkutamazdınız
-KEŞKE başka yerde tanisaydim  seni
Kelimeleri dudaklarından hava salinirken kafasını dizlerime koyarak sesizce yolladı tek bir kelime benim ve onun karanlığına
-keşke beni ilk karşılaştığımızda gorseydin