stalked by history

wachten

Pov lisa

Daar zit ik dan nog steeds vastgebonden en en in een shirt Ik hoop maar dat Rick Steve snel kan overhalen. Ik wil hier weg!

Heel lang zit ik hier in de stilte en ze kou. Als afleiding zit ik liedjes te neuriën. Ik weet het het is raar, maar ik moet iets doen om deze tijd te vullen.

Dan gaat de deur weer inneens open. Pien staat in de deuropening, maar haar broer is nergens te bekennen. Gelukkig. Ze komt naar me toe gelopen. Ik sla mijn ogen neer. "Kijk me aan" ik verroer me niet. "Ik zei kijk me aan!" Ze geeft me een klap in m'n gezicht. Voorzichtig kijk ik haar aan. Ze maakt me los. "Sta op." Ik probeer op te staan maar ik zit al de hele nacht met mijn handen en benen vastgebonden. Dus ik heb er niet echt gevoel meer in. Blijkbaar besluit ze dat het niet snel genoeg gaat, want ze trekt me omhoog." Hmmm dit komt me bekend voor.wat kwam hierna ookalweer" ze doet alsof ze nadenkt. "Ohjah" ze haalt uit en geeft me een klap in m'n gezicht. Dan duwt ze me op de grond. Ze gaat precies verder met wat ze de vorige keer niet had kunnen afmaken. Ze begint te schoppen en ik duik weer in elkaar. Op een gegeven moment voel ik het niet meer ik voel niks meer. Behalve pijn. Maar niet lichamelijk. Pijn in m'n hoofd. Ik kan niet meer helder nadenken. Alles vab de afgelopen jaren flitst door mijn hoofd. Hoe ik tegen haar aanrende. Hoe ze me uitschold op school. Hoe ze me elke dag met een paar meiden opwachten. Hoe ze me in elkaar sloegen. Hoe ik daarna thuis alle pijn alleen maar erger maakte om te vergeten. Toen dat gebeuren met die brieven. Hoe dave die envelop naar ons gooide. Hoe ze me maanden lang nakeken en uitlachen achter mijn rug om. Zelfs steve. Die avond in het park. En dan word alles zwart.

Pov steve
Het is inmiddels al bijna 5 uur in de ochtend en deze mensen zijn zo hard bezig, ik vind het echt knap. "Bel Rick nou." "Zegt Jane voor de duizendste keer." "Ja ja, ik wil hem niet wakker bellen." "Maakt hem vast niks uit." Ze pakt mijn telefoon en belt Rick. "Het Rick met Jane." "Ja hahah hij is te koppig om te bellen,dus hier heb je m" ze geeft de telefoon aan mij. "Hoi Rick." Zeg ik op een zo min mogelijk geïrriteerde manier . "He is er nieuws?" " Ja ze zijn met haar telefoon bezig." "Dat is super, dan vinden ze haar vast zo." "Ik hoop het" zeg ik met een zucht. "Moet ik naar je toe komen?" "Nee, ik heb al genoeg aan Jane hier, toch bedankt." "Geen probleem maat, sterkte en laat t weten als er nieuws is, asjeblieft.?" " dankje en is goed." Doeg"
Ik hang op. En Jane kijkt me verbaast aan. "Wat, jij vind t niet erg als ik niet huilen om dit, maar als hij er is kan ik dat nog jaren aanhoren." Ze lacht even. En komt dan op de stoel naast me zitten en legt een arm om me heen. "Het komt wel goed, ze vinden haar wel." Haar stem breekt halverwege de zin. "Hey Jane je hoeft je niet groot te houden voor mij, ze is je beste vriendin ik snap het echt wel hoor." Ze kijkt me aan met waterige ogen, daarvan schiet ik zelf ook vol. Dan geef ik haar een stevige knuffel. Zo blijven we even zitten, huilend op elkaars schouders. "Dankje" fluistert ze zachtjes. Ik trek me terug uit de knuffel. "daar heb je vrienden voor." Dan pak ik een zakdoek uit mijn broekzak en geef die aan haar. Ze kijkt me even raar aan. "Wat, ik ben altijd voorbereid." Ze lacht even. Ik leg mijn arm weer om haar heen. Zo blijven we zitten. Even verandert er niks.

Dan komen er allemaal agenten langs lopen die zich haasten naar hun wagens. Ze vertrekken met sirenes en zwaailichten. We gaan weer rechtop zitten en kijken elkaar aan. "Zou dat?"
"Ja inderdaad, we hebben een vermoedelijke locatie." Zegt de vrouw die inneens naast ons staat. Ik kan mijn orenniet geloven. Wat ben ik blij. "Ik blijf bij jullie om te zorgen dat jullie niet stiekem achter ze aan gaan." Lacht de vrouw even. "Willen jullie nu misschien wel iets te eten of te drinken?" We knikken allebei ja. "Kom maar mee dan." Zegt de vrouw en ze loopt weg. We volgen haar, zonder iets te zeggen. Alsof het ene ongepast moment is om woorden te gebruiken. We komen aan in wat lijkt op een kantine. "Hebben jullie iets van allergieën ofzo?" "Ik niet." Ik kijk Jane aan."ik ook niet" zegt ze. "Okayy mooi." De vrouw komt loopt even naar de koelkast en komt terug met twee broodjes. "Dankuwel" zeggen Jane en ik tegelijk. " willen jullie ook iets te drinken, koffie, thee water, frisdrank?" "Voor mij koffie astublieft." "Voor mij ook, ik kan wel wat cafeïne gebruiken." Grapt jane. De vrouw lacht. "Twee koffie, komt er aan.