stalked by history

dit is mijn verhaal

Pov steve
"Het lijkt me misschien een beter idee als we eventjes aan tafel gaan zitten." Ik knik en pak haar handen vast. Even later zitten we met z'n drieën aan tafel met n kop koffie en lisa met thee. "Okay" begint ze. Ze pakt haar kopje vast en begint een beetje aan het oortje te friemelen. Ze kijkt niet op naar ons maar blijft enkel gefocust op het kopje.

" toen ik 13 jaar was, was ik een avond in een speeltuintje geweest met mn vriendinnen, ik was veel te lang in de speeltuin blijven hangen dus t was al aan het schemeren. Ik had al lang thuis moeten zijn, maar we hadden het zo leuk dat we de tijd waren vergeten. toen ik naar huis liep ging het een beetje mis. Ik kwam een man tegen. Geen lieve jongen kan ik je verzekeren" ze stopt eventjes. Ik zie een traan over haar wang rollen. Maar besluit niks te doen, ze heeft eventjes haar tijd nodig.

"Dus ik, goed gehumeurd als ik was. Begroette de man en zei hallo. Hij zei hallo terug en ik liep gewoon verder. T-totdat h-hij'" ze begint weer te huilen ik kan het niet aanzien en sla snel een arm om haar heen. Ik kijk naar rick en hij zit met grote ogen te kijken naar lisa. We kijken elkaar aan met een blik die zegt genoeg.

" hij greep mijn pols en trok me de bosjes in. Daar heeft hij vervelende dingen met me gedaan" ik kan mijn oren niet geloven mijn lieve onschuldige meisje. Waarom zou iemand haar zoiets aandoen. Ik kijk rick aan hij heeft het er ook moeilijk mee zie ik. Maar we houden ons sterk, voor haar.

"En toen op een gegeven moment wist ik hem te ontkomen. Ik rende zo hard als ik kon, met hem achter me aan." Toen rende ik tegen een meisje op, pien, mijn beste vriendin. Ik waarschuwde haar en zei dat ze moest rennen en zei wat er met me gebeurd was. Ze keek me verwart aan en ik keek achter me. En hoorde hem nog roepen he zusje. Ze werd zo kwaad op me, hoe durfde ik haar broer voor zoiets uit te maken."

Ze stopt weer. "Het komt goed kleintje" verzeker ik haar en ik geef haar een kusje op haar hoofd. Ze begint te huilen en verbergt haar hoofd in mijn trui. Ik sla mijn armen om haar heen en kijk Rick even aan. Hij zit er een beetje onwennig bij, logisch als je net zulk nieuws gehad hebt.

"I-ik uhmm" begint hij. "Het spijt me lisa." Ze kijkt voorzichtig op en geeft een zwak lachje. " het spijt me echt, voor alles, ik had niet zo lullig moeten doen." Ze kijk hem eventjes aarzelend aan. "Het spijt mij ook, dat je hierbij betrokken bent geraakt, jullie bijden."
"Maar daar kan jij toch niks aan doen!" Zeggen Rick en ik tegelijk. Ze lacht voorzichtig. Het doet me goed als ze lacht.

Pov lisa

"Ik meen het, jullie zijn zo lief voor me maar ik heb jullie in deze problemen geholpen. En t spijt me echt." Ik sla mijn hoofd neer maar al snel merk ik dat het weer word opgetild, door Steve natuurlijk. "Het is okay echt waar. Het was mijn keuze om je te helpen, ik had niet langs hoeven gaan bij het park maar dat was mijn eigen keuze. En god wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan, wie weet wat er anders wa..." er rolt een traan over mijn wang. En meteen zie ik twee bezorgde gezichten. "Happy tears" zeg ik snel. En meteen zie ik twee glimlachende gezichten. "Echt heel erg bedankt dat jullie er zijn." Ik geef Steve een knuffel en kijk Rick ongemakkelijk aan, dan kijk ik terug naar Steve." Is het okay als ik Rick een knuffel geef?" " ja sure" ik sta op, houd me aan de tafel vast en loop langzaam richting Rick. Hij ziet gelukkig mijn struggle en komt mijn kant op. Ik geef hem een knuffel. "Dankje" "geen probleem"

Hij helpt me terug naar mn stoel en ik lach dankbaar naar hem. "Heb je eigenlijk nog iets van Jane of Alice gehoord?" Vraagt Steve inneens. "Uhmmm geen idee" ik denk even na en bedenk me nu pas dat ik mn telefoon sinds gisteren niet meer heb gehad. " ik weet eigenlijk niet waar mn telefoon is" ze beginnen te lachen. "Je zit op school bijna de hele pauze op je telefoon hoe kan het dat je hem kwijt bent" grapt Rick. Ik lach. "Dus je hebt me in de gaten zitten houden?" Zeg ik met een opgetrokken wenkbrauw. Hij kijkt een beetje ongemakkelijk. "Rustig maar ik maakte een grapje" gelukkig kan hij er om lachen. "Weet je waar je je telefoon hebt gelaten?" Ik denk even na. "Hmmm misschien in de buurt van mn tas want ik had m'n ouders gisteren mog geappt." "Zal ik m even voor je pakken?" "Ja graag, dankje"

Steve loopt naar de woonkamer waardoor ik alleen met Rick achterblijf in de keuken. "Lisa?" Ik kijk hem eventjes vragend aan. "Ja?" "Ik wild gewoon eventjes zeggen dat ik het heel dapper vind dat je dat durft te zeggen, en.." "dankj.. oh sorry ik wilde je niet onderbreken, praat maar verder." "En jij en Steve zijn heel schattig samen." Ik glimlach, en hij glimlacht terug. "Dankje dat je er okay mee bent" "tuurlijk, ik heb Steve nog nooit zo gelukkig gezien met een meisje." Ik weet niet waarom maar er verschijnt een enorme glimlach op mn gezicht.

"Tadaaa!" Zegt Steve als hij de keuken in komt lopen. "Stoor ik?" Vraagt hij. Ik kijk Rick aan. "Nee hoor." Zegt hij. Steve komt zitten en geeft mij m'n telefoon. "Dankjeeee" zeg ik. "Geen probleem." Ik open mijn telefoon en zie dat ik 21 gemiste oproepen heb. Ik lach zagtjes als ik zie dat ze van Jane en Alice zijn. "Wat is er?" Vraagt Steve "ik heb 21 gemiste oproepen van Alice en Jane." Hij en Rick lachen nu ook. " is het okay als ik even naar de woonkamer ga om ze terug te bellen?" "ja tuurlijk je merkt wel dat ze bezorgd zijn."

Ik loop/ strompel naar de woonkamer en ga op de bank zitten om Jane te bellen. "Hey" " omg je leeft nog!" Schreeuwt ze door de telefoon" Alice ze leeft nog!" " jepp inderdaad maar ze is nu wel doof grap ik" " hahaha sarcastisch als altijd, je hebt ons heel wat uit te leggen jongedame." Zegt ze "hoezo die" "nou je neemt de hele dag je telefoon niet op en reageert niet op onze sms'jes, dan gaan wij aan de leerlingbegeleiding vragen waarom je er niet bent en of ze daar iets van mogen zeggen ondat we ons zorgen maken. Dan vertellen ze ons vervolgens dat je je niet goed voelt en een jongeman waarschijnlijk je broer je heeft ziek gemeld.na even na te denken kwamen we tot de conclusie dat we niet gek waren geworden en je inderdaad geen broer hebt. Waar ben je!?" "Bij Steve" "WAT!?" "Rustig ik leg t wel uit, wil je anders hier heen komen?" "Jah lijkt me wel handig ja, zal ik hem meteen even slaan" ik moet lachen. "Geloof me als je het verhaal hoort ga je heb dankbaar zijn. Ik zal ff vragen of t okay is als je langs komt"

Ik loop terug naar de keuken " hey lieverd hoe was t gesprek?" " hey, ben nog aan t bellen, jane wil hier heen komen zodat ik t dr beter kan uitleggen, is dat okay?" "Ja tuurlijk" "dankje. Hey Jane? T is okay" "ah top tot zo" "tot zo schat, doe voorzichtig" "altijd" ze hangt op. " nou die zal dr zo wel aan komen, bedek je hoofd als je open doet" Steve kijkt me vragend aan. "Dat merk je vanzelf"

De deurbel gaat. "Daar zal je dr hebben."