Karanlık ile Tanışmalar

Eli

Gözlerin simsiyah. Yıllardır kayıptım neden yüzüme gülüyorsun? Bu sana komik mi geliyor? Annemin yanındaydım sana söyledim yeşil annemizin, ölü yapraklarından ve toprağın kokusundan oluşan kucağında uyuyordum. Hepimizi sevdiği gibi beni de seviyor. Polisler beni bulana kadar düşünecek ve görebilecek çok zamanım oldu. Gömülmenin insana kattığı bir sakinlik var üstümde neden gülüyorsun? Neden gözlerin simsiyah? Yıllardır kömür beyazı ağaç dalları arasında buz gibi ve kaybolmuş bu bedenim artık güçsüz çok güçsüz. Saçlarım bile kalmamış şu halime bak, neden buldunuz beni? Hayatım üzerinde söz hakkım olamaz mı ya da bedenim üzerinde? Neden götürmek için zorladınız? Neden tekrar yeryüzüne dönmek zorundayım? Ben ... ben bembeyazdım, yanmamıştım alevde. Neden gülüyorsun? Neden üzerimdeki toprağımı aldınız? Ben size ne yaptım?

-Sanırım kafam karışık biraz onlar beni duymuyor mu?

-Hayır.

-Peki sen kimsin?

-Karanlık

-Memnun oldum karanlık ben Eli bir kaç yıl önce öldüm. Peki sen tam olarak nesin?

-Ben zamanın başından en sonuna kadar varım, ilk yaşamdan itibaren içinizde yaşadım. Beni hepiniz görüyorsunuz fakat inkar ediyorsunuz. Dünya da ilk su molekülünün getirdiği hayat ile beraber geldim. İlk zamanlar eğlenecek pek kimse yoktu ve canım sıkılıyordu. Daha sonra canlılar oluşmaya başladı bitkiler, hayvanlar, insanlar ve diğerleri. Ben ise büyümeye başladım hepsinin içinde yaşamaya devam ettim ve sonunda hepsi bana geri döndü. Kuşkusuz hepsi. Ben karanlığın kendisiyim.

İnsanlar hep aynı yanlış soruları sorarlar. Aslında sorulması gereken merak edilmesi gereken başka şeyler olmalıydı.

Ben, ben miyim?
Neyin arkasındayım?
Başladığını hatırlıyor musun?
Bir dönüşümün hangi aşamasında olduğunu nasıl anlayabilirsin?
Eğer bu sonsuz bir dönüşümse.
Neden kimse başlangıçları hatırlamaz?
Neden ilk anınızı hatırlamıyorsunuz ama sonu biliyorsunuz?
Hepiniz ölümü biliyor, bittiği yeri hepiniz biliyor.
Neden hep sonlar hatırlanır?
Başlangıç nerede?