Assistant Manager | Wonho

23.

Wróciłam do domu pełna wyrzutów sumienia i padłam twarzą w poduszkę. Byłam zmuszona przejść obok niego obojętnie. Tak jakbyśmy się w ogóle nie znali. Gdyby tylko wiedział ile to mnie kosztowało...

Z jednej strony byłam wdzięczna Kai'owi, bo sama nie byłabym w stanie od niego odejść, ale z drugiej strony byłam zła, że tam się pojawił. To był moment w którym coś mogło się zmienić. Wonho miał mi coś do powiedzenia, ale ja nie dowiedziałam się co. Gdyby to wszystko mogło być odrobinę prostsze. Sama się gubiłam w tym czego ja właściwie chcę. Chcę go z powrotem, ale coś nadal mnie powstrzymuje. Może to żal o to, że żaden z nich nawet nie odezwał się i nie spytał jak się po tym wszystkim czuje. Nie chciałam być egoistką i myśleć tylko o tym co ja czuje, bo tak naprawdę nie wiedziałam co oni czują. Ale to nie ja kłamałam, to nie ja postawiłam ich w złym świetle, to nie ja ich zdradziłam w tak słaby sposób. Bo tak naprawdę, czułam się zdradzona. Zwyczajnie ich kariera była ważniejsza, niż ludzie którzy ich otaczali.

- Dominika, masz gościa! – usłyszałam głos mamy z dołu.

Przeklęłam w poduszkę. Nie miałam czasu i chęci rozmawiać z Kai'em. Przez całą podróż powrotną nie odezwałam się słowem, nawet się z nim nie pożegnałam ani nie podziękowałam. Może to ze mną było coś nie tak?

- Kai, serio nie mam dzisiaj humoru, ani nie chcę o tym rozmawiać – powiedziałam słysząc jak drzwi do mojego pokoju się otwierają.

- A ze mną chcesz o tym porozmawiać? – usłyszałam i dotarło do mnie, że głos który przemówił nie należał do Kai'a.

Podniosłam głowę i zobaczyłam w drzwiach Kihyuna. Poczułam, że to za dużo jak na jeden dzień. Najpierw Wonho, teraz Kihyun. Ale tym razem byłam z tym sama. Podniosłam się z łóżka i stanęłam naprzeciwko niego. Nie wiedziałam co działo się w mojej głowie, miałam mętlik.

- Kihyun? – do moich oczu napłynęły łzy – Co Ty tu robisz? – zapytałam i rzuciłam się na niego i mocno przytuliłam.

Nie obchodziło mnie co sobie o mnie pomyśli. Chciałam tego. Chciałam go przytulić. Byłam zdziwiona, że się na to zdecydowałam. Wolałabym móc się tak przełamać przy Wonho. Ale za Kihyunem i resztą tęskniłam tak samo mocno. Nawet w sekundzie zapomniałam o wszystkich ostatnich zdarzeniach.

- Dominika nie masz pojęcia jak mi Ciebie brakowało – przytulił mnie do siebie jeszcze mocniej głaszcząc mnie po włosach – musimy to wszystko wyjaśnić – odsunął mnie delikatnie od siebie i pociągnął mnie za rękę byśmy usiedli na moim łóżku – to wszystko wyszło tak źle – spojrzał na mnie – spieprzyliśmy tą sprawę, strasznie spieprzyliśmy.

- Czasu nie cofniemy, ja też spieprzyłam.

- Przestań siebie w to mieszać, to my udzieliliśmy tego pierdolonego wywiadu – jego głos uległ zmianie, pierwszy raz słyszałam Kihyuna klnącego.

- Udzieliliście.

- to było ponad nas – złapał mnie za dłoń – przyjechałem tu ponieważ, nie mogę patrzeć jak on się męczy, jak my wszyscy się męczymy, chcemy to naprawić.

- Kihyun, nie wiem czy kiedykolwiek będzie tak samo, nawet gdy sobie to wytłumaczymy, za dużo się wydarzyło, za dużo wyszło nieporozumień których już nie cofniemy.

- Chcę Cię prosić tylko o jedno, wysłuchaj go – jego wzrok coraz mocniej mnie przeszywał, czułam się jak by chciał z moich oczu wszystko wyczytać.

- Co to zmieni Kihyun? Ja nie powinnam się do niego zbliżać, tyle razy zagroziłam jego karierze, tyle razy napędziłam mu niepotrzebnych problemów. Brak mojej obecności będzie dla niego lepszy.

- Dominika! – potrząsnął moimi ramionami – to co on do Ciebie czuje jest nie wyobrażalne! Czy Ty tego nie zauważyłaś? – krzyknął – i to tak, że nie jest w stanie funkcjonować bez Ciebie i jest dla Ciebie w stanie poświęcić wszystko.

Jego słowa wybiły mnie z tropu, analizowałam je przez dłuższą chwilę. Wiedziałam, że między mną, a Wonho coś jest, nie byłam idiotką. Ale nie wiedziałam, że wyszło to tak daleko. Bałam się tego. Słowa Kihyuna coraz bardziej utwierdziły mnie w tym, że naprawdę go kochałam, ale również w tym że naprawdę nie powinnam się do niego zbliżać. Biłam się z własnymi myślami. Bo chciałam móc podjąć decyzję, ale serce i głowa kłóciły się z sobą tak mocno, że nie wiedziałam co mam zrobić. Może powinnam go wysłuchać? I powiedzieć mu, że nie możemy być razem pomimo naszych uczuć? Nie mogłam. Może powinnam złapać za walizkę i wyjechać z Seulu i znaleźć nowe życie? Nie mogłam. Dlaczego to było wszystko takie trudne?

- Dominika, Ty czujesz do niego to samo, prawda? – wybił mnie z myślenia ponownie Kihyun.

- Nie, Kihyun – wypaliłam, nawet nie myśląc ani przez chwilę co powinnam odpowiedzieć.

Wiedziałam, że i tak po mnie widać, że kłamię dlatego starałam się to powiedzieć jak najbardziej pewnie. Musiałam go zbić z tropu.

- Słucham? Ale ja myślałem, że Wy... - zaczął.

- Źle myślałeś, Kihyun – nadal mówiłam pewnie.

Postanowione, nie mogłam znowu zbliżyć się do Wonho i wiedziałam że to będzie najcięższe, ale już tak długo udało mi się od niego trzymać z daleka. Pomimo chwilowego załamania po słowach Kihyuna o tym, że Wonho odwzajemnia moje uczucia tak samo mocno wiedziałam, że i tak z tego nic nie wyjdzie.

- Nie wierzę Ci, wiesz o tym?

- Nie musisz – prychnęłam.

- Dlaczego tak nagle zmieniłaś swoje nastawienie? Dopiero mówiłaś że tęskniłaś i mnie przytulałaś, dopiero widziałem w Twoich oczach że też to wszystko Cię boli, a teraz zachowujesz się jak by to co się dzieje z Wonho w ogóle Cię nie obchodziło.

- Bo nie obchodzi.

- Kłamiesz! – warknął zrywając się na dwie równe nogi – jesteś lepsza niż udawanie, że masz w dupie to wszystko – kucnął przy moich kolanach.

- Ale ja nie udaje, zrobiliście ze mnie idiotkę, on zrobił ze mnie jakąś psycholkę śmiejąc się do kamery – odsunęłam go od siebie – domyśliłam się, że może to nie była wasza decyzja, ale żaden z Was, dosłownie żaden nie spytał się mnie jak ja się czuję, żadnego z Was nie obchodziło to co się ze mną dzieje, do mediów możecie mówić na mnie co chcecie, ale po za mediami jesteśmy tylko ludźmi, którzy mają jakieś uczucia, a moje Was nie obchodziły.

- Dominika...

- Proszę Cię, wyjdź – pokazałam na drzwi – brakowało mi Ciebie strasznie, ale właśnie znowu wiem dlaczego nie chciałam Was widzieć, Wy zawsze macie na wszystko wytłumaczenie, a ja nie chcę ich znowu słuchać.

- Co się stało z tą dziewczyną którą poznałem?

- Została zniszczona, wyjdź.

Widziałam jak Kihyun bez pożegnania opuszcza mój pokój. Położyłam się na łóżku twarzą w stronę sufitu. Już żałowałam tych słów, ale tak będzie lepiej. Dla nich...bo oni byli najważniejsi...

----------------------------

dzisiaj to juz w ogole zamieszałam XD