Inne Oblicze Greya (Zakończone)

Rozdział 14

Gdy wsiadłem do windy, całe moje ciało dygotało. Ręce miałem nienaturalnie spocone. Po prostu muszę powiedzieć, iż jestem cholernie zestresowany. Nic nie wiem na temat tego, dlaczego Leila znajduje się w tym cholernym szpitalu. Miejmy nadzieję, że ten cały lekarz prowadzący w końcu mi coś raczy powiedzieć. Kiedy jechałem windą na to drugie piętro, usłyszałem dźwięk sygnalizujący, że dostałem wiadomość SMS. Wyjąłem telefon z przedniej kieszeni swoich spodni, po czym spojrzałem na ekran telefonu. Wyświetliło mi się powiadomienie o wiadomości od obcego numeru. Kiedy przeczytałem pierwszą linijkę, od razu zapisałem sobie numer, który należy do Nadi.
Od:Nadia
Panie Grey mam nadzieję, że wszystko się wyjaśniło. Jeśli oferta pracy jest nadal aktualna, chciałabym z niej skorzystać. Proszę dać mi znać, co o tym pan sądzi.

Od razu musiałem jej odpisać, że oferta dla niej zawsze będzie aktualna, bo mam wobec niej wielkie plany. Tylko czy ona będzie chciała w to wejść
Do: Nadia
Droga Nadio nie chcę od razu być krytyczny i wymagający, ale nie chcę byś mi mówiła tak oficjalnie jeśli chodzi o prywatne konwersacje. W pracy jednak proszę zachować dystans i na chwilę obecną proszę się do mnie zwracać oficjalnie. Nie chciałbym żebyś miała kłopoty wśród innych. Oferta nadal aktualna. Proszę wysłać mi swojego maila a ja tam wyślę wstępną umowę. Mam nadzieję, że będzie ona wystarczająco pasująca dla nas obojga.

Szybko wcisnąłem ikonkę wyślij wiadomość do użytkownika. W tym momencie drzwi windy otworzyły się na odpowiednim piętrze. Wsiadłem z windy, gdy znów usłyszałem dźwięk oznaczający, że dostałem wiadomość SMS, spojrzałem na ekran telefonu i kiedy zobaczyłem, że to odpowiedź od Nadi, schowałem telefon do kieszeni spodni. Po chwili na mojej drodze pojawił się wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna w białym fartuchu lekarskim.
-Pan Grey? -jego głos był zachrypnięty, ale raczej nie z powodu choroby.
-Tak, zgadza się. Pan jest lekarzem prowadzącym mojej żony?
-Tak, panie Grey. Jestem lekarzem pacjentki Grey. Moje nazwisko Aston. Będzie to panu potrzebne, gdy będzie chciał pan uzyskać informacji na temat stanu zdrowia pana żony, wtedy proszę pytać o mnie.
- Oczywiście panie doktorze. Proszę mi w końcu udzielić jakiś szczegółowych informacji na temat stanu zdrowia Leili, bo jestem już tutaj jakiś czas i nadal nic nie wiem na ten temat, a to jest mega wkur...wkurzające.
-Domyślam się, panie Grey. A więc proszę za mną. - bez dalszych zbędnych tekstów, mężczyzna zaczął oddalać się ode mnie, dlatego szybko postanowiłem dorównać mi kroku. Weszliśmy do małego pomieszczenia socjalnego, gdzie znajdowała się kanapa i stolik w kącie, gdzie był na nim ustawiony czajnik elektryczny i kilka kubków. Lekarz Aston wskazał mi kanapę, a sam wysunął spod stolika małe krzesełko bez oparcia.
-Panie Grey niestety nie mam dobrych wieści. Chcę powiedzieć, że decyzja, jaką będzie trzeba podjąć nie będzie należała do najłatwiejszych, a konsekwencje jej podjęcia mogą mieć spore znaczenie w przyszłości. - spojrzałem na niego, niedowidząc w jego słowa.
-Jaka decyzja, może mi pan w końcu powiedzieć, o co tu kurwa chodzi?!
-Proszę się uspokoić i być pół tonu ciszej nie jest pan tu sam, a są tu również inni, którzy nie chcą, aby ktoś podnosił głos. -nie umiem już wytrzymać z tej niewiedzy. Zaciskam nerwowo dłonie w pięści, co nie ulega spostrzegawczości lekarza, bo przecież, o czym on kurwa gada? - Pańska żona jest w ciąży...
-Hola, hola to nie możliwe, pomylił się pan, panie doktorze. -przerwałem mężczyźnie, niedowidząc w jego słowa. Jak to możliwe, żeby Leila była w ciąży. Zresztą skoro jest w ciąży to po cholerę tu trafiła, bo wątpię, by rodzić, nie miała przecież brzucha ciążowego. Z zamyśleń jednak wyrywał mnie głos lekarza.
-Proszę mi nie przerywać panie Grey. Jak już mówiłem, pańska żona jest w ciąży, dokładnie w drugim miejscu.
-To po co tu trafiła?
-Prosiłem, aby mi pan nie przerywał. Skoro jednak już pan to zdołał zrobić, musi pan wiedzieć, że pańska żona trafiła do naszego szpitala z silnym bólem brzucha. Po wykonaniu szybko badań wstępnie mogę stwierdzić, że ciąża jest zagrożona. Proszę posłuchać mnie teraz uważnie panie Grey, istnieje takie prawdopodobieństwo, że pańska żona może poronić ciąże, a nawet jeśli ją doniesie sama może nieprzeżyć porodu. -słowa lekarza osłupiły mnie, moja Leila, moja żona może umrzeć. Nie umiałem sobie tego wyobrazić. Nie przypuszczałem, że tak może się stać.
-I co teraz panie doktorze? Jak ona się czuję? Czy mogę ją zobaczyć?
-Teraz wszystko należy do waszej decyzji. Musicie oboje zdecydować jaką decyzję podejmiecie. Mówiłem panu na początku, że to nie będzie łatwe i konsekwencje będą duże. Co do sprawy samopoczucia pani Grey mogę stwierdzić, iż z perspektywy lekarskiej stan pacjentki jest dobry, lecz nie umiem stwierdzić, jakie targają nią teraz emocje.
-Wie już o tym?
-Oczywiście. Musiałem ją poinformować. Zdziwiło mnie jednak to, że nie chciała pana informować o całej tej sytuacji. Wręcz chciała się wypisać ze szpitala. Nie mogłem na to pozwolić, dlatego też kazałem zadzwonić i poinformować pana. Na szczęście numer pana telefonu widniał w naszym rejestrze od momentu zgłoszenia się do nas pani Grey, gdy miała rodzić po raz pierwszy w naszym szpitalu. Proszę pogadać z żoną na ten temat i podjąć słuszną decyzję.
-Oczywiście panie doktorze. -nie mogłem uwierzyć w to wszystko. Nogi dostałem jak z waty, kiedy przyszła pora wstać z kanapy i pożegnać się z doktorem. Uścisnąłem jego wielką dłoń i starając się utrzymać pion na drżących nogach, powoli wyszedłem z miejsca, w którym moje życie uległo zniszczeniu. Skierowałem się do sali gdzie ma znajdować się Leila. Drzwi były lekko uchylone, więc popychając je, otworzyłem je szerzej. Ujrzałem dwa szpitalne łóżka. Na jednym z nich leżała jakaś kobieta, a na drugim łóżku leżała spokojnie Leila. Kiedy kobieta usłyszała, że drzwi otwierają się, wtedy przeniosła na mnie wzrok, lecz Leila tego nie zrobiła, patrzyła się natomiast tępo w biały sufit. Podszedłem do jej łóżka i kiedy już chciałem złapać ją za rękę, ta przeniosła spojrzenie na mnie. Jej śliczne oczy wyrażały smutek i chęć płaczu...