The Death of Gabriel

Chapter 11

Flashback

"Masama po ba akong tao? What did I ever do to deserve all of this? Wala naman po akong maling ginagawa sa kapwa ko." I mumbled as the tears from my eyes constantly rush down like waterfalls.

I was eight, at ang tawag sa akin nang mga classmate ko ay "teacher's pet", dahil paborito daw ako nang teacher namin.

I don't have friends, kaya halos araw araw akong pumupunta dito sa simbahan malapit sa bahay namin, sa tuwing may mga taong nang-aaway sa akin.

Dito ako tahimik na umiiyak, until it no longer hurts, until I've finally let go of all the pain.

Kaninang uwian binuhusan ako nang juice nung isang bata sa play ground. It was cold and sticky. Bago nila ako sabay sabay na pinagtawanan.

Tumakbo ako paalis doon, at naglakad na papunta rito sa simbahan. Hinde ko alam kung ano ang sasabihin ko kay mama, mamaya.

Pinunasan ko ang mga luha sa mata ko, gamit ang kamay ko.

"Here, use this." sabi nang isang nakaputing batang lalaki, sabay lahad niya sa akin nang isang panyo.

He looks somewhere around my age, o siguro mas matanda nang kaunti.

Dahan dahan ko iyong inabot at ginamit to wipe away my tears.

"Why are you crying?" sambit niya.

Umiling ako, at iminuwestra na wala lang.

"Liar." banggit niya.

"Gabriel, halika na at baka hinahanap ka na ni Ma'am." sambit nang isang manong.

"I will be here tomorrow. See you." sambit niya at umalis na ito.

Siguro ang ibig niyang sabihin, bukas ko nalang isauli ang panyo niya.

Umuwi na ako sa bahay, at sinabi kay mama na hinde sinasadyang natapunan ako nang juice kanina. Pinalabhan ko na din kay mama ang panyo na hiniram ko para maisauli ito sa batang nakaputi bukas.

Kinabukasan, matapos ang school at dali dali na akong dumiretso sa simbahan. Pagdating ko, nobody was there yet, kaya't naupo muna ako. Maya maya pa ang nakita ko na ang batang lalaking nakaputi, nagtama ang paningin namin.

I smiled at him, at bahagya akong kumaway. He slowly made his way to me, at naupo sa tabi ko.

"Thank you nga pala for letting me borrow your handkerchief yesterday." sambit ko, sabay lahad nang panyo. I practiced those words last night.

He slowly reached it, our hands brushed slightly. Malambot ang kamay niya.

"You're welcome. Why were you crying yesterday?" kuriosong tanong niya

Umiling ulit ako.

"I don't want to talk about it." sambit ko.

"Alright, I'll just pray for you." sambit niya.

"Thank you. Are you planning on being a father?" kurioso kong tanong.

"You mean a priest?" sambit niya; I saw him smile and chuckled with my question.

"Diba father naman ang tawag sa pari. Tuwing nagsisimba kami ni mama, she will usually tell me na mag-bless ako kay father pagkatapos nang misa." pag-eexplain ko. Ano bang nakakatawa sa tanong ko?

"I'm not planning on being a priest. Gusto ko lang mag-serve kay Lord. If you're asking if I'm planning to get married and have kids in the future. I haven't thought about it yet." sambit niya.

Masyado siyang mature magsalita, doon  palang nag-sink in sa akin ang tanong ko.

"I must be really stupid." sambit ko and then I heard him chuckle.