The Death of Gabriel

Chapter 20

Chapter 20

Mariin kong pinagmasdan ang itsura ko sa harap nang salamin. I look like a mess, my eyes are red and puffy. Pakiramdam ko'y paulit ulit na sinasaksak nang punyal ang puso ko...

Kahit na katiting, wala akong karapatang magselos.

Bumunot ako nang isang malalim na paghinga bago ko kinumbinsi ang sarili ko na bumalik sa labas. I tried to compose myself back, to look normal as possible.

I started walking back to the beach, habang dahan dahan kong hinahayaan ang mga paa kong lumubog sa buhangin.

Kumislap ang kalangitan, the colorful lights started to flicker above the sky. Kasabay nang malakas na hiyawan nang mga tao. I watched the colorful lights flash above my eyes.

I breathed, as I felt a pair of strong arms around me. Gusto ko siyang harapin, gusto kong magpumiglas.

"Stay." napapaos niyang sabi, as his nose caressed the top of my head; para akong napapaso. I can feel the heat of his skin radiating to me. Parang nanigas ako sa aking kinatatayuan nang marinig ko ang isang pamilyar na boses nang lalaki.

Pakiramdam ko ay sobrang tagal na naming hinde nagkita. Sobrang bilis nang tibok nang puso ko, at parang may kung anong nakabara sa dibdib ko. Mas lalo niyang hinigpitan ang pagkakayap sa akin.

"Francisca..."

I can feel him breathing slowly. My whole system can no longer function properly. It was torture for me. I felt his arms loosen; pagod ko siyang nilingon at bumungad sa akin ang seryoso niyang mukha at mga mata.

His tousled hair looks messy, gumapang ang tingin ko sa mga mapupulang labi niyang bahagyang naka-awang. Sobrang lapit na nang mukha namin sa isa't isa; our nose brushing lightly.

Pakiramdam ko'y malalagutan na ako nang hininga.

He held my waist, pero hinde ko siya magawang itulak; dahil hawak hawak ko ang sandals ko.

"Gabriel, let me go. Baka may ibang taong makakita sa atin." pagpupumiglas ko, but his firm hand is held me steadily.

"I miss you, Francisca." He mumbled habang diretsong nakatingin sa mga mata ko.

I miss you, too.

So much, pero alam ko ang tama sa mali.

"Do you miss me like the way you miss Faith?" I said through gritted teeth, pakiramdam ko'y nanginginig ang boses ko habang sinasabi iyon.

Nakita ko ang mariin niyang pagpikit; sapat na iyon para maintidihan ko kung ano ba ako sa buhay niya.

It's slowly tearing me apart.

"I like you, Gabriel." sambit ko, pushing him away; his dark intense eyes stared at me piercingly. I can't believe that I am saying all of this in front of him, right now.

"Please lang, you can easily get whatever and whoever you want. You already have Beaury, sana naman huwag mo silang pagsabay-" hinde ko na naituloy ang sasabihin ko, dahil hinde ko na napigilang hinde humikbi.

Naramdaman ko ang mga taksil na luha na umaagos sa mga mata ko. I felt his thumb pushing my tears away. Alam ko kung ano ang tama sa mali, pero isn't it okay to be selfish sometimes?

Standing there frozen and speechless; he pressed his forehead against me as he looked sincerely bago niya mariing ipinikit ang kanyang mga mata.

Mali ito. Maling mali.

"Say it again." he uttered. Humalukipkip ako.