The Death of Gabriel

Chapter 12

Chapter 12

Doon unti unting nagtagpi tagpi sa akin ang lahat.

Siya na ba yung gwapong batang sakristan sa simbahan dati? I thought his name was Gabriel.

He titled his head to face me. Doon bumalik sa akin lahat, how beautiful he looks like when he's sitting across me, while I on the other hand always look like a mess.

"Gabriel..." I called his name.

Nakita ko ang pag-igting nang kanyang mga panga.

"What's the matter?" he asked huskily.

"B-bakit hinde mo sinabi sa akin?" I said stuttering for words.

He leaned in, at ipanatong niya ang isa niyang kamay sa likod nang kinauupuan ko. Our faces only a few inches from each other.

"Akala ko matagal mo na akong kinalimutan. Ni hinde ka man lang nag-paalam sa akin noon. I went there everyday. Araw araw..." sambit niya while looking straightly in my eyes, I saw him bit his lower lips na para bang nagpipigil.

Sobrang tibok nang puso ko, at pakiramdam ko anytime para na itong sasabog.

He looked away, and remove his hands mula sa pagkakakulong sa akin. Tumayo siya.

My eyes watched his movements as he slowly went to the kitchen. I saw him open a cabinet to get a container full of medicine. Nakita ko ang pag-lagay niya nang tubig sa isang baso.

I gripped the cup that I am holding tightly.

Matapos noon ay unti unti siyang lumapit sa akin.

He took away the cup in my hand and handed me the glass of water, and medicine.

Dahan dahan kong ininom ang gamot as I saw him grab a remote, and adjusted the room's temperature.

Pagpunta namin sa Maynila noon ay nagkaroon na ako nang mga kaibigan at hinde na ako madalas napagdidiskitahan.

It's like a new life for me.

How could I forget about this guy?

I can't believe na halos hinde ko na siya makilala.

Umupo siya ulit sa upuan na nasa harapan ko, at ipanatong ang isang kulay pulang kumot sa mga hita ko.

Bata palang kami gwapo na siya, but looking at him now, his features become more manlier.

Mariin ko lamang siyang pinagmasdan.

How could I be this stupid?

Gusto ko siyang yakapin.

Gusto kong tanungin kung kamusta na ba siya?

I want to tell him that I waited for him that day, bago kami umalis, pero hinde siya dumating.

"Don't think about it that much, I don't want you to stress yourself. I will always be here from now on." sambit niya as his hands large hands caressed my head softly.

Tumango ako, I bit my lips.

"And I will never let you run away from me again without saying a word." sambit niya na halos pabulong, habang diretsong nakatingin sa mga mata ko.

And I will never go anywhere, Gabriel. Dito lang ako, hinde na ulit ako aalis nang hinde nagpapa-alam sa iyo.

We stayed there, for a while. Just like before, tahimik lang kami, contented with each other's presence.

Tumingin ako bintana, at nakita ko na tumigil na ang ulan.

Baka hinahanap na ako nila Kirsten.

"Ihahatid na kita pauwi sa dorm niyo." sambit niya na para bang nabasa niya kung ano ang nasa isip ko.

Kinuha ko na ang damit ko sa banyo niya na isinabit ko kanina, medyo tuyo na ang mga iyon. Kaya't nilagay ko na sa paper bag. I tied my hair up into a messy bun.

Bumaba na kami at doon ko nakitang nakaparada ang kotse niya sa harap; a guy handed him his keys.

Pinagbuksan niya ako nang pinto, matapos noon ay pumasok na siya sa driver's seat.

He leaned close to me, para ikabit ang seatbelt ko, it made my heart skip a beat dahil sobrang lapit na nang mukha namin sa isa't isa. I felt his hot breath, and it smelled like mint.

Matapos iyon ay nagdrive na siya patungo sa dorm ko. I didn't have to tell him where, na para bang alam niya kung saan ako nakatira.

Ipinarada niya na sa harap nang gate ang kotse niya at bumaba siya para pagbuksan ako nang pinto.

I removed my seatbelt at dahan dahan kong bumaba.

"T-hank y-you." I muttured shyly.

"Ssssh, magpahinga ka mabuti. Ayokong mabinat ka." He said huskily, habang seryosong nakatingin sa mga ko.

I nod at him, and waved him goodbye at naglakad na ako papasok sa gate. Pinagbuksan ako ni manong guard.

"FRANS! Saan ka galing?" nag-aalalang sigaw ni Kirsten pagkapasok na pagkapasok ko palang.

"I'm sorry, naabutan kasi ako nang ulan." sambit ko apologetically.

Nakita ko si Misy sa kusina na nagluluto nang soup.

"You should've texted one of us or call man lang, para sana nasundo ka namin." nag-aalalang sambit ni Prim.

"I'm sorry, naiwan ko ang phone ko." pag-eexplain ko.

"Halika na umupo ka na dito at kumain nang soup." wika ni Misy at she put a bowl on the table.

Naupo na ako doon at tahimik na kumain.

I love the warm feeling of eating a hot soup in a cold weather.

"Frans, sa susunod palagi mo nang dadalhin ang cellphone mo. Kinabahan kami kanina, akala namin kung ano na ang nagyari sayo." mahinahon na sambit ni Misy.

"Kung hinde ka pa dumating, dapat tatawagan na namin si Tita Janice." sambit ni Primiella.

"I know, I'm sorry kung pinag-alala ko kayo." I mumbled softly.

"Saan ka nagpunta? Iba na yung damit mo?" kuriosong tanong ni Kirs, at pinuna ang suot ko.

"A friend saw me earlier. Basang basa ako kanina, pumunta kami sa bahay niya at doon na ako naghintay na tumila ang ulan." sambit ko.

Which is true.

Somehow.

In some ways.

Umupo na din si Kirsten sa tapat ko, and I saw her place a bunch of cupcakes on the table.

"Try it." wika niya sabay lahad sa akin nang isa.

Umaliwalas ang mukha ko, at tinikman ito.

"Masarap Kirs, pwede ka na mag-asawa." sambit ko jokingly.

"Ano ba? Aral muna, tsaka manhid kaya yung crush ko." sambit niya.

"Sino ba ang crush mo?" tanong ni Prim while raising one of her eyebrows.

Kirsten cleared her throat. She blushed; sobrang pula nang pisngi niya.

"Umh, wala. Nevermind." tipid  na sagot ni Kirs.

She doesn't have to tell us. Napapansin na namin iyon dati pa. Grade seven palang kami, crush niya na ang Kuya ni Prim na si Clark.

Matapos namin kumain, ay sinabihan na ako ni Misy na umakyat na para makapag-pahinga.

I am blessed to have my friends.

Nahiga na ako sa kama, at mariing pumikit. I couldn't get Gabriel out of my mind, kasama nang mga pangyayari kanina.