I Love You The Most (Book 2: COMPLETED)

Kabanata 21

Kabanata 21
Desisyon.

Masakit sa mata ang sinag ng pang-umagang araw nang minulat ko ang aking mga mata. Ito ang nag bibigay liwanag sa buong bahay. Nanlaki ang mga mata ko nang makita ang mukha ni Ice ilang metro lang ang layo sa aking mukha. Dahilan kung bakit nawala ang antok ko.

I thought everything is just a dream, but it seems surreal. Kaya pala parang totoo ay dahil totoong nangyari pala. What happened yesterday is still vivid to me, alaalang alam kong babaunin ko.

My last memory of last night was were drinking wine until I fell asleep in Ice shoulder, hindi ko inaasahang magigising sa mga bisig niya. Somehow, I feel so comfortable! It's like I'm fit for his shoulder.

Tinitigan ko ang maamo niyang mukha, payapang-paya siyang natutulog sa tabi ko. Ang bigat ng braso niyang nakayakap sa akin ay hindi ko inda. Kinakabisado ko ang bawat parte ng kanyang makinis at maamong mukha, kahit nakapikit ay malalaman mong may maganda siyang mga mata, ngunit hindi mo inaasahang malalamig kung tumingin iyon.

It feels nostalgia, these scene is really familiar to me. Ang araw na iniwan ko si Ice ay ganitong ganito iyon. I memorized everything about him, because I'm not sure when I can see him again, before I leave that day, I make sure that I memorized all his features.

Pakiramdam ko'y unti-unting sinusugatan ang aking puso sa sakit dahil parang umuulit ang mga pangyayari ngayon. This is the end of our "pretend thingy", ngayong araw ay balik sa normal, ngayong araw ay malayo ulit siya sa akin...

"Good morning!" His husky voice makes me weaker.

Mapupungay pa ang kanyang mga mata dahil bagong gising ngunit naka ngisi naman ang kanyang labi. Lumayo ako ng kaonti at unti-unting bumangon.

"Morning..." Sambit ko. "I'm sorry I fell asleep to your shoulder last night..." Nahihiyang sabi ko habang inaayos ang damit nang makatayo.

"It's okay, did you sleep well!?" Tanong niya habang nasa sofa parin.

Ngayon hindi ko na alam kung paano umarteng normal sa kanya, hindi ko na alam kung paano babalik sa normal. Like him, gusto ko rin na hindi matapos ang araw na 'yon. But those things that we can't control. Kung pwede ay hininto ko na muna ang oras kahapon, kung pwede lang ay dito na lang kami hanggang sa mag sawa kaming dalawa.

"What are you thinking!?" He asked when he noticed I'm spacing out.

"Uh, n-nothing... Maayos naman ang tulog ko, maybe because of the wine!" Ngumiti pa ako para maibsan ang kaba at awkward na nararamdaman.

"Good to know!" Aniya at tumayo. "I'm going to prepare our breakfast, are you hungry!?" Masuyong tanong niya.

Ice akala ko ba tapos na ngayong araw? Bakit ganyang ka parin? Mas gugustuhin ko pang pakitunguhan niya ako tulad ng pakikitungo niya sa akin sa Maynila para hindi mahirap bumalik sa normal!

"I'm not really hungry... S-Sa labas na muna ako, t-tawagin mo na lang ako kapag h-handa ang pagkain." Nauutal na sabi ko.

Tinitigan niya ako ng mariin at hinawakan sa mag kabilang balikat. Ngunit agad akong umatras at tinalikuran siya. Bago ako tuluyang makalabas ng bahay ay nag salita ako.

"Tawagin mo na lang ako kapag ayos na ang pagkain!"

Mabilis na hinangin ang mga takas kong buhok galing sa pagkakapusod. Hindi pa ganoon kataas ang araw dahil umaga pa lang, subalit masakit sa mata. Nag lakad ako palapit sa mga puno para makapagtago sa sinag ng araw.

Saan man ako lumingon ay na aalala ko ang mga nangyari kahapon. Parang eksena sa isang pelikula na nakikita ko ang sarili kasama si Ice, nag tatawanan, nag kukulitan... Ngumiti ako sa kawalan.