Chapter 34

1.7K 37 7
                                    

Disclaimer: I do not own the songs mentioned in this chapter which was used without permission.

*******************************************************************

Chapter 34

“Isabelle, buksan mo ang pinto! Kailangan mong kumain hija.” Panay ang sigaw at katok ni Nana sa labas ng kwarto ko. Hindi ko lang talaga gustong makipag-usap sa ibang tao ngayon kahit kay Nana pa. “Ano ba kasing problema Isabelle?”

Bakas sa tono ng boses ni Nana ang pag-aalala, kanina pa siya kumakatok at nagtatanong at ni-isang salita wala akong isinagot. Nakonsesnya ako bigla. “There’s no problem Nana. I’m fine,” sagot ko sa malakas na boses.

“Kung ganun bakit ayaw mong maghapunan Isabelle. Kumain ka na hija, kahit konti lang.”

“Wala akong gana,” bulong ko sa sarili ko habang binubuksan ang isang piraso ng kisses na nang sinimulan kong kainin kanina ay isang buong supot pa. Now I was down to my last piece. I was even considering naming my baby Hershey.

“Isabelle, ilang subo lang talaga. Nakikiusap ako hija. Hindi ka pwedeng magutom, isipin mo ang baby mo.”

“Busog po ako Nana,” sagot ko.

“Sa ano, tsokolate? Alam kong kinuha mo ang isang supot sa ref kanina Isabelle. Kung hindi mo bubuksan ngayon kukunin ko ang susi!”

Agad akong napatayo at lumapit sa vanity mirror. Nana can’t see me. My face was a mess, my eyes were swollen because of my pathetic tears, my nose in Rudolph mode. I looked...shamefully pitiful. And yes, it was I because cried buckets over what Adam did.

“Isabelle, bubuksan mo ba o hindi?”

“Bubuksan po.” Lumapit ako sa pinto at hinawakan lang ang door knob. “Nana pwede bang iwan mo na lang sa pinto ang pagkain? Kukunin ko na lang.”

“Hindi pwede, kailangan kitang makitang kumakain.”

“Pero po---”

“Isabelle, kung ano mang problema hindi ako magtatanong. Isisiguro ko lang na kakain ka.”

Pero walang hindi magtatanong sa nakakaawa kong mukha ngayon. Defeated over not making Nana worry slowly I opened the door. My eyes were downcasted, my very last attempt of hiding my swollen, red eyes.

“Umupo ka sa kama mo Isabelle,” utos ni Nana. I followed, I sat and leaned my back against the headboard of the bed. She then set the food tray above my upper legs. “Kain na, kahit ilang subo lang.”

I took the spoon and forced myself to eat. Nana sat at the end of the bed. I kept my eyes downcast to avoid her look because I knew she was worried and I didn’t want her to ask why’s.

I’d be damned if my tears would pour again in just a mention of his name so I kept myself busy with the food though it tasted bitter in my mouth. Habang kumakain ako patuloy lang na nakatingin si Nana sa mukha ko, nag-aalala. Ilang beses niyang binuksan ang bibig niya para subuking magsalita pero hindi niya itinuloy.

Bakit ba kasi hindi niya ako binigyan ng kahit isang minuto para makapagsalita? Bakit niya ako kailangan bastusin ng ganun? Magtatanong lang naman ako hindi ako manggugulo kahit sa kaloob-looban ko gusto ko silang pasabugan ng bomba dahil sa ginagawa nila. He should have hear me out. The call was not even about me, it was about his baby. He was just so heartless. Ipinamukha niyang mas importante pa ang sex niya kaysa sa anak niya at yun ang pinakamasakit. My baby was not even born yet and she was already rejected.

Nalasahan kong umalat ang manamis-namis na ulam. Nagtaka ako, I blinked because my eyes were blurry and stared at my food. It was too late for me to realize that I was crying again. I didn’t even notice the pool of tears forming on my plate. Ugh. Gross.

Tonight I'm Getting Over YouTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon