-Zawgyi-
တေလာကလံုးကို အေရးမစိုက္ဘူးဟု ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့စဥ္က ဦးကိုေမာ့၍။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ထက္ ဘယ္အရာကို ပိုတန္ဖိုးရမွာလဲ ေမးခဲ့စဥ္က မာန္ကိုခ်ီ၍။
အခုဘ၀ႏွင့္ လားလားမွမသက္ဆိုင္။ေပတရာဘ၀ထဲ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္၊ ေနခ်င္ရာေနလာခဲ့သမွ် ထိုလူသားကို ေရာ့အင့္ဆိုၿပီး လက္ထဲထိုးထည့္ေပးလာမွ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ျဖစ္ခဲ့ရေသာ က်ေတာ့္ဘ၀ႀကီး။
စိတ္ေတာ့မကုန္၊ ၀မ္းပမ္းတသာလည္းမဟုတ္။ လက္ေဆာင္မက်၊ ျပစ္ဒဏ္မမည္ ထိုလူသားကို လိုလိုခ်င္ခ်င္ လက္ခံထားမိသည္ပဲေလ။ ခလုတ္တိုက္ၿပီး ေရာက္လာရာမွ ေရာ့ေနဆိုၿပီး ႏွလံုးသားေပၚဖ်ာခင္းေပးမိခဲ့တာ။ မွားမွားမွန္မွန္ သူကေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လွဲအိပ္ေနေတာ့တာပဲ။ နည္းနည္းမွ အားနာမႈမ႐ွိပါပဲ။ အျမင္ကတ္လွစြာေသာ ထိုလူသား။
တဒိတ္ဒိတ္တိုးလာတဲ့ႏွလံုးခုန္သံလို beat သံျပင္းျပင္းလႊမ္းေသာကလပ္ထဲ လူေတြၾကား တိုးကာေ၀ွ႕ကာ အျပဴးအျပဲ႐ွာရသည္။ ထိုလူသားကို။ အိမ္ျပန္မလာတာ ႏွစ္ရက္နဲ႔ သံုးည။ ဘယ္ေလာက္ပဲပစ္ထားမယ္ေျပာေျပာ ၀င္ခ်င္၀င္၊ထြက္ခ်င္ထြက္ ဇရပ္လိုသေဘာထားတာေတာ့ နည္းနည္းမွမႀကိဳက္။
ထင္တဲ့အတိုင္း ေထာင့္က်က်ေနရာတစ္ခုမွာ ၀ီစကီေလးတမွ်မွ်၊ ေဆာ္ေလးတစ္ေပြအနားထားရင္း ေပ်ာ္ေမြ႕ေနေသာ ထိုအေပအေတေကာင္။ စုပ္သပ္မိၿပီးမွ သူ႔အနားကို ေလွ်ာက္သြားမိတယ္။ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္အဟန္႔မွာ လွည့္ၾကည့္လာၿပီး သိသိသာသာမဲ့သြားေသာမ်က္ႏွာ။ သူ စုပ္သပ္ပစ္တယ္။
"က်စ္... ဘာလာလုပ္တာလဲ"
ေပေစာင္းေစာင္းၾကည့္လာတဲ့႐ုပ္သြင္က ႐ိုက္သတ္ပစ္ခ်င္စရာ။ ျဖဴေဖြးေဖြးဆံပင္ေတြနဲ႔ နားေပါက္ေပါင္းမ်ားစြာက ဂ်ေလဘီလို႔ေျပာစရာမလိုေအာင္။ လက္စြပ္ေတြဆိုတာလည္း လက္ေခ်ာင္းတိုင္းလိုလိုမွာ အကြင္းလိုက္။ ေမွးပါတယ္ဆိုတဲ့မ်က္လံုးကိုမွ အျမဲက်ံဳ႕ထားေသး။ အရယ္အျပံဳးဆိုတာ နည္းနည္းမွမ႐ွိ။ တစ္ခါတစ္ေလ သြားေသးေသးေလးေတြေပၚေအာင္ ရယ္တတ္တာကလြဲရင္။ တစ္စက္ကေလးမွ ခ်စ္ေမႊးမပါတဲ့ ထိုအေကာင္အား မေတြ႕ရရင္ လြမ္းတတ္ပါတယ္လို႔ေျပာရမွာ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔။