မနက္အေစာပိုင္းမို႔ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးတြင္ လူသိပ္မ်ားမ်ားစားစားမ႐ွိေသးေပ။ ေဆာင္းမနက္ခင္းဆိုသည့္အတိုင္း ႏွင္းေတြကလည္းဖြဲတဲတဲႏွင့္႐ွိေနသည္။ ဆိုင္ထဲဝင္ကာ ေထာင့္တစ္ေနရာကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ နယူးေယာ့ခ္မွ က်ေတာ္၏ ဆရာ။ စားဖိုမွဴးႀကီး။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဟန္ဆိုရာ၏ဖခင္။ ဆိုးလ္ကို ေခတၱေရာက္ခိုက္ ေလယာဥ္ခ်ိန္မတိုင္မီ ေတြ႕ဖို႔ ခ်ိန္းဆိုထားျခင္း။
" Chef က်ေတာ္ေနာက္က်သြားတယ္ထင္တယ္ "
ႏႈတ္ဆက္ရင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့ Chefက ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီခြက္ကိုခ်ကာ ခပ္ျပံဳးျပံဳးႏွင့္ ေခါင္းခါျပသည္။
" ေနာက္မက်ပါဘူးကြာ။ ငါကေစာေနတာပါ။ မနက္စာေရာ စားခဲ့ရဲ႕လား ေဆာ့ဂ်င္ "
" ဟုတ္ကဲ့ စားခဲ့ပါတယ္ "
" ေအး အအိပ္အစားကိုလည္း ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္။ အလုပ္ထဲပဲနစ္မေနနဲ႔။ ဒါနဲ႔ ေခါင္းကိုက္တာေရာ ျဖစ္ေသးလား။ ေဆးရံုေရာ သြားျပရဲ႕လား "
အလုပ္ခြင္မွာ အရင္းႏွီးဆံုးဆရာတပည့္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာမို႔ Chefက က်ေတာ့္အေၾကာင္းသိကာ အျမဲစိုးရိမ္ေပးတတ္သည္။ တစ္နယ္တစ္ေဝးမွာ ေခတၱခိုလံုခြင့္ရခဲ့တဲ့ ေမတၱာရိပ္ဆိုလည္း မမွားေပဘူးေပါ့။
" Chefကေတာ့လုပ္ၿပီ။ အဲ့ေလာက္ႀကီးစိတ္မပူပါနဲ႔။ က်ေတာ္ ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္။ ေခါင္းကိုက္တာကလည္း အဲ့ေလာက္ႀကီးမဟုတ္ပါဘူး "
" ေျပာတာပဲ။ မင္းအေၾကာင္းငါမသိရင္ခက္မယ္ ေဆာ့ဂ်င္။ က်န္းမာေရးေတာ့ ဂ႐ုစိုက္ကြာ။ မင္းတို႔လူငယ္ေတြက တယ္ခက္တယ္။ အလုပ္ႀကိဳးစားတာေကာင္းေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ဂ႐ုစိုက္ဦး "
Chefက အစစအရာရာသတိထားတတ္သူပီပီ စိုးရိမ္စိတ္ေတာ့ႀကီးသည္။ က်ေတာ္ အလိုက္သင့္ပဲ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလုိက္၏။
