-Zawgyi-
ေႏွာင္ႀကိဳးေလးတစ္မွ်င္ေလးပါပဲ။ ထပ္တိုးရစ္ခ်ည္လိုက္တဲ့ ေႏွာင္ႀကိဳးေလးတစ္မွ်င္။ ထာဝရဆိုတဲ့စကားကို က်ေတာ္မယံုပါ။ သို႔ေသာ္ ယြန္းဂီနဲ႔ပတ္သက္လွ်င္ ထာဝရဆိုတဲ့အရာအားလံုးသည္ ကိုးကြယ္ရာနတ္ဘုရားလို ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ကံတရားဆိုတာ ယံုစားဖို႔ခက္တာမို႔ ဘယ္ထိလဲလို႔ တပ္အပ္မေျပာႏိုင္ေပမယ့္....က်ေတာ္၏ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ အသက္ဝိဥာည္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသည္ထိ မင္ယြန္းဂီတစ္ေယာက္သာ ႏွလံုးသားေပၚမွာ စိတ္ႀကိဳက္ကခုန္ခြင့္႐ွိသည့္ တစ္ဦးတည္းေသာသူ ျဖစ္ေစရမည္။ က်ိန္ဆိုရဲပါတယ္။ တစ္ေလာကလံုးက နတ္ဘုရားအားလံုးကို တိုင္တည္ၿပီးေတာ့ေပါ့။
ခ်ိစ္အနည္းငယ္ထည့္ထားသည့္ သီးစံုထမင္းေၾကာ္နဲ႔ ေကာ္ဖီပူပူတစ္ခြက္က သူ႔အတြက္မနက္စာ။ တကယ္ဆို ႏွစ္ေယာက္အတူထဖို႔ စိတ္ကူးထားလ်က္ ေက်ာင္းသြားရန္ကိစၥ႐ွိလာသည္မို႔ စိတ္ကူးေကာင္းေလး လက္လႊတ္ရျပန္သည္။ ေအပရြန္ကို ေခါင္းငံု႔ခြၽတ္ခိုက္ အာရံုထဲဝင္လာသည္က ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ကာ ျပံဳးရသည့္ ညလွလွ။ က်ေတာ့္ဂ်ေလဘီေလး ပင္ပန္းေနမွာ။ ဒါေပမဲ့လည္း တဂြီဂြီျမည္လာတဲ့ ဗိုက္ေၾကာင့္ ယြန္းဂီကို သြားႏိုးဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။ မေန႔ညက က်ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ညစာပင္ ထမစားျဖစ္ခဲ့တာမို႔။
" ဗိုက္ဆာလိုက္တာ...."
ပါးစပ္ေပၚ လက္ဝါးအုပ္ၿပီး သန္းေနရင္းမွ မီးဖိုခန္းထဲဝင္လာသည့္ က်ေတာ့္လူ။
" ႏိုးၿပီလား "
" အင္း "
ေမွးတဲ့ထဲပါေသာ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားက ဖြင့္ထားသည္ဟုပင္ မထင္ရ။ ခပ္အစ္အစ္ျဖစ္ေနတဲ့ ပါးႏွစ္ဖက္က မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးစမို႔ ေျပာင္ေျပာင္ေလးျဖစ္ေနသည္။ ခပ္ေသးေသးႏႈတ္ခမ္းက အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္မို႔ အလိုမက်ဟန္တစ္မ်ိဳးရကာ ခပ္စူစူျဖစ္ေန၏။ တံခါးေဘာင္ကို ကိုယ္တစ္ျခမ္းမွီကာ မပြင့္သည့္မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္၍ ဆံပင္ကို ထိုးဖြေနေလသည္။ က်ေတာ္၏ မနက္ခင္းသည္ ထိုဂ်ေလဘီ၏ အလွတရားမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုသြားျပန္၏။ သေဘာက်စြာ က်ေတာ္ ျပံဳးမိသည္။
