ျဖဴးကနဲ ျဖတ္တိုက္သြားသည့္ ေလေအးတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ မွန္ျပတင္းေပါက္၏ဆြဲတံခါးေလးကို ျပန္ပိတ္လိုက္သည္။ တစ္ဖက္ကျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚတြင္ေတာ့ ႏွင္းခဲမ်ားက အေဖြးသားႏွင့္။ ေဆာင္းအကုန္မို႔ စီးႏွင္းေတြက အစြမ္းကုန္ ေန႔ညမေရြးတဖြဲဖြဲက်ဆင္းေနသည္။ လမ္းမထက္တြင္လည္း စီးႏွင္းမ်ားျပည့္ႏွက္ေနကာ ျမင္ျမင္သမွ်ဟာေဖြးေဖြးျဖဴကာေန၏။ အိမ္ေခါင္မိုး၊ ျခံစည္း႐ိုး၊ သစ္ပင္ေတြႏွင့္ ကားေတြေပၚထိ စီးႏွင္းမ်ားကအခန္႔သားေနရာယူထားသည္။ ႏွင္းမ်ားၾကားက နယူးေယာ့ခ္၏ ေဆာင္းနံနက္ခင္း။
ဘာရယ္မဟုတ္ က်ေတာ္တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္မိသည္။ ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့ ယြန္းဂီျပင္ထားတဲ့ က်ေတာ္တို႔အခန္းကလည္း အျဖဴအတိႏွင့္ပင္။ တေလာကလံုးေဖြးေဖြးျဖဴေနသမွ်ဟာ ဒီအခန္းထဲထိပါလား၊ အထူသျဖင့္ က်ေတာ္ဝတ္ထားတဲ့ ဆြယ္တာကပါ အျဖဴေရာင္ျဖစ္ေနျခင္း။ ထိုသို႔ေတြးလိုက္မိျခင္းေၾကာင့္ က်ေတာ္ျပံဳးလိုက္မိျခင္းျဖစ္သည္။ အျဖဴေရာင္ကန္႔လန္႔ကာနဲ႔ အျဖဴေရာင္အိပ္ယာခင္းကေတာ့ က်ေတာ္သေဘာက်တဲ့အရာေတြထဲက တစ္ခု။ ဒီေန႔အတြက္ က်ေတာ့္စိတ္ေရာ၊ ကိုယ္ေရာ ေနလို႔ေကာင္းေနသည္။ အေစာႀကီးပင္ ႏိုးေနခဲ့သည္မဟုတ္လား။ အျပင္ဖက္ေလာကဆီကို ေငးေနမိတာပင္ တစ္နာရီေလာက္႐ွိေရာ့မည္။ ယြန္းဂီကေတာ့ အျပင္သြားေနတာျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
အခုရက္ပိုင္း က်ေတာ့္မွတ္ဥာဏ္ေတြ ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ တစ္စတစ္စခ်ိဳ႕ယြင္းလာေနသည္မို႔ ေန႔ရက္တိုင္းက အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုနဲ႔တူလာခဲ့တယ္။ ဒီအလုပ္ကိုလုပ္ၿပီးၿပီလား မလုပ္ရေသးဘူးလား စဥ္းစားမရေတာ့တာမ်ဳိး။ မနက္အိပ္ယာႏိုးရင္ မေန႔ကျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ေတြကို မမွတ္မိေတာ့မွာမ်ိဳးကို က်ေတာ္ေၾကာက္ရြံလာတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အမွတ္တရေတြကိုေမ့လာမယ္။ မ်က္ႏွာေတြကိုေမ့လာမယ္။ အထူးသျဖင့္ "သူ"။ သူ႔ကို က်ေတာ္ေမ့သြားခဲ့ရင္။