Beatသံျပင္းျပင္းနဲ႔အၿပိဳင္ တိုးေဝွ႕ကခုန္ေနတဲ့လူအုပ္ႀကီးကို အတင္းတိုးၿပီး ဘား႐ွိရာဖက္ကိုထြက္ခဲ့သည္။ လူကတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ဆို ယိုင္ကနဲ။ လွဲက်လုခိုက္မွာ ဘားခံုကိုအခ်ိန္မီလက္ေထာက္လိုက္ေတာ့ ဝုန္းကနဲအသံထြက္သြားၿပီး ေဘးကလူတခ်ိဳ႕က အလိုမက်သလို လွည့္ၾကည့္လာၾကသည္။ ဒါလည္းအဖတ္မလုပ္မိ။ ခပ္ျပင္းျပင္းဝီစကီတခ်ိဳ႕ ထပ္မွာလိုက္တယ္။
လြမ္းတယ္...ကင္မ္ေဆာ့ဂ်င္ရ။ မင္းဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလဲ။ အခုလိုအခ်ိန္ေတြမွာ ငါမင္းကိုသိပ္လိုအပ္တာ...အရမ္းကိုလိုအပ္ေနတာ။ က်႐ႈံးတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ထူေပးမယ့္ မင္းရဲ႕လက္တစ္စံု သိပ္ကိုလိုအပ္တာ။ ကိုယ္တန္ဖိုးထားရတဲ့အရာေတြကို တန္ဖိုးမဲ့သလို ခ်ိဳးခ်ိဳးႏွိမ္ႏွိမ္ေျပာခံရတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သည္းခံရတာေတြကို ငါမုန္းလာၿပီ။ အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝကို ပင္ပန္းဆင္းရဲတယ္လို႔မသံုးႏႈန္းခ်င္ေပမဲ့ ဘာအကူအညီမွမပါပဲ ကိုယ့္ေျခကိုယ့္လက္နဲ႔ရပ္ေနရတဲ့ ငါတို႔လိုလူေတြအတြက္ေတာ့ ခက္ခဲလြန္းပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွလက္ေလ်ာ့အ႐ႈံးေပးမွာမဟုတ္ဘူးဆိုေပမယ့္ သည္းခံႏိုင္စြမ္းေတြကုန္လာတဲ့အခါေတာ့ ရင္ခြင္တစ္ခုမွာ ငါငိုေႂကြးပစ္ခ်င္တာေပါ့။ ရင္ခြင္တစ္ခုဆိုတာထက္ မင္းရဲ႕ရင္ခြင္.. ဆုပ္ကိုင္ေပးမယ့္ မင္းရဲ႕လက္တစ္စံု....'အဆင္ေျပသြားမွာပါ'ဆိုတဲ့ မင္းရဲ႕စကားတစ္ခြန္း...လိုအပ္တယ္...မဟုတ္ဘူး...လိုခ်င္တယ္......ဒါေပမဲ့လည္း...မင္းကဟိုးအေဝးႀကီးမွာ။
