-Zawgyi-
အစီအစဥ္မက်သည့္ မနက္ခင္းဟာ က်ေတာ့္ဂ်ေလဘီ၏ ရစ္ေၾကာမ်ားႏွင့္ စတင္၏။
" လိုက္ခဲ့ဆိုေတာ့လည္း မလိုက္ဘူး၊ ငါတစ္ေယာက္တည္းသြားမယ္ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး...အဲ့ေတာ့..ငါကဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ "
" ႏွစ္ေယာက္လံုးမသြားဘဲ အိမ္မွာပဲေနေပါ့ ဘာျဖစ္လဲ "
ေရဖန္ခြက္ကို ေမာ့ေသာက္ကာ ခပ္ေအးေအးျပန္ေျဖလာသည့္ အေပအေတေကာင္ေၾကာင့္ ပင့္သက္႐ိႈက္မိသည္။ ဒီအေကာင္ ရစ္ေၾကာဖြင့္ျပန္ေလၿပီ။
" ယြန္းဂီရာ ... ငါမသြားလို႔မျဖစ္တာ မင္းသိရဲ႕သားနဲ႔။ ငါက အတန္းေခါင္းေဆာင္ေလကြာ "
ညည္းညဴဟန္အနည္းငယ္ပါသြားသည့္ က်ေတာ့္အသံ။ ယြန္းဂီက က်ေတာ့္အားအေရးမစိုက္ဟန္ျဖင့္ ဆိုဖာေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ဝင္ထိုင္သည္။ အနား႐ွိသတင္းစာကိုပင္ ေကာက္ဖတ္လိုက္ေသးသည္။
" ယြန္းဂီ ! "
က်ေတာ္ေခၚသည္ကို တစ္ခ်က္ပင္ေမာ္ၾကည့္မလာဘဲ 'ေျပာ'ဆိုသည့္သေဘာႏွင့္ ေမးဆတ္ျပသည္။ ဒီေကာင္ကြာ...။
" ငါအတည္ေျပာေနတာ၊ မင္းလိုက္မွာလား မလိုက္ဘူးလား။ ငါကေတာ့ မသြားလို႔မျဖစ္ဘူး။ ဒီခရီးက ငါကိုယ္တိုင္စီစဥ္ရတာ "
သူ႕ေဘးဆိုဖာေပၚ ဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့ က်ေတာ့္ေပါင္ေပၚ ေအးေအးလူလူေခါင္းလာတင္သည္။ သတင္းစာကိုဖတ္ျမဲမို႔ သူ႔မ်က္ႏွာကိုေတာ့ မျမင္ရပါ။
" ယြန္းဂီ ! "
" ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ ေဆာ့ဂ်င္ရာ၊ ငါလည္းအဲ့ခရီးကို မလိုက္ခ်င္ဘူး။ မင္းကိုတစ္ေယာက္တည္းလြတ္ရမွာလည္း ....... "
စကားကိုအဆံုးထိမဆိုဘဲ သတင္းစာကိုေလ်ာခ်ကာ က်ေတာ့္ကိုတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။ ဆိုလာမည့္စကားတစ္ခြန္းအတြက္ က်ေတာ့္ရင္ေတြ ဗရမ္းဗတာ ခုန္ျမန္သြားရ၏။ သို႔ေသာ္ က်ေတာ္သာအရင္ေမးမိသည္။
