အသက္႐ွဴသံမွ်င္းမွ်င္းပင္မၾကားရေတာ့တဲ့ အခန္းငယ္ရဲ႕တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို ၿဖိဳခြဲလိုက္သည္က သူ႔ေျခသံ။ တေရြ႕ေရြ႕ထြက္သြားေတာ့မယ့္သူ။ ႏွင္းေတြကေတာ့ အျပင္ဖက္ဆီမွာ တဖြဲဖြဲက်ဆင္းေနဆဲျဖစ္၏။
" အေၾကာင္းျပခ်က္....အေၾကာင္းျပခ်က္ကဘာလဲ မင္ယြန္းဂီ ? "
ဆိုဖာေပၚကတုတ္တုတ္မလႈပ္ဘဲ ၾကမ္းျပင္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ရင္း က်ေတာ္ေမးလိုက္ေတာ့ တိတ္သြားတဲ့ သူ႔ေျခသံေတြ။ ေခါင္းငဲ့ကာ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ တံခါးလက္ကိုင္ကိုဆုပ္ကိုင္ရင္း ရပ္တန္႔ေနတဲ့သူ။ သူ႔ေက်ာျပင္မွာ တစ္စီေသာက်ေတာ့္ႏွလံုးသားေတြ ကပ္ပါသြားခဲ့တာေတာ့ သူဘယ္သိပါ့မလဲ။
" ေျဖစမ္းပါ...အေၾကာင္းျပခ်က္ေတာ့ ငါ့ကိုေပးခဲ့စမ္းပါ "
ေက်ာေပးထားတဲ့သူ႔ထံမွ ဘာအသံမွ ထြက္မလာခဲ့။ အနားသြားကာ တုတ္တုတ္မလႈပ္တဲ့ သူ႔ကိုယ္ကို က်ေတာ့္ဖက္ဆြဲယူပစ္လိုက္ရင္း..,,,
" ေျပာေလ...လမ္းခြဲရမယ့္အေၾကာင္းရင္းကိုေတာ့ ေျပာသင့္တယ္မဟုတ္လား။ ေျပာစမ္းပါ မင္ယြန္းဂီ..ေျပာစမ္းပါ! "
ပုခံုးႏွစ္ဖက္ကိုကိုင္လႈပ္ၿပီး ေမးတာကိုပင္ သူ႔ႏႈတ္က ဘာတစ္ခြန္းမွထြက္က်မလာ။ ေအးစက္တဲ့အသြင္နဲ႔ မ်က္လႊာေတြကိုမွိတ္ခ်ပစ္သည္။
" မလိုအပ္ေတာ့ဘူးလား..ယြန္းဂီ။ ငါက မင္းအတြက္ ဘာမွအသံုးမဝင္ေတာ့ဘူးလား? ဟင္? ေျပာစမ္းပါ...မင္းပါးစပ္ကထြက္ၿပီး ငါ့အတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္ေလးတစ္ခုေလာက္ေပးခဲ့ပါ "
ကြဲေၾကေနတဲ့ႏွလံုးသားနဲ႔အၿပိဳင္ က်ေတာ့္အသံေတြပါ အက္ကြဲလာတယ္။ ဥပကၡာျပဳသလို မ်က္လႊာခ်ထားတဲ့ သူ႔ပံုစံက ပိုၿပီးဒီႏွလံုးကို ျဖစ္ညႇစ္တယ္။
" မင္းမႀကိဳက္တဲ့အရာေတြ ငါလုပ္မိလို႔လား? ဒါမွမဟုတ္ သံုးႏွစ္...သံုးႏွစ္လံုး.. မင္းကိုခြဲသြားခဲ့လို႔လား? ဟင္? မင္းစိတ္ဆိုးေနတာမလား...အဲ့ဒါမို႔....."
