-Zawgyi-
့ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာပါေသာ ေျခလွမ္းတုိ႔၌ အပူမကင္းသည့္ ေၾကာင့္ၾကရမႈ။ မင္ယြန္းဂီဆိုသည့္ က်ေတာ္၏အပူလံုးႀကီးအား တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ရျခင္းအပၚ ရတက္မေအး။ ေက်ာင္းအတူမလာရသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူ၊ အေပ်ာ္လြန္းၿပီး အိမ္မွာႏွပ္ေနမွာမလြဲ။ ဒါကအေၾကာင္းမဟုတ္... မေတာ္, ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းဆိုကာ အျပင္ထြက္ရန္ျဖစ္ေနမွ.....။
"ဟဲ့ ေဆာ့ဂ်င္!! ကင္ေဆာ့ဂ်င္!!! အမယ္ေလး ေခၚလိုက္ရတာ နင့္ႏွယ္။ အဲ့ေလာက္ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ရေအာင္ နင့္ေနာက္ဘယ္က်ားမ်ား လိုက္ေနလို႔လဲ"
အေျပးအလႊားအနားေရာက္လာသည့္ အယ္ရာက ႏႈတ္ခမ္းစူကာ ဆိုသည္။
" အာ ... ေဆာရီး။ ေက်ာင္းမတက္ခင္ အိမ္တစ္ေခါက္ျပန္ရအံုးမွာမို႔ နည္းနည္းေလာသြားတယ္"
"အယ္..ဘာလို႔"
" ယြန္းဂီေလ ၊ သူ႔ကိုတစ္ေခါက္ျပန္ေခၚရအံုးမွာ"
ျပံဳးကာက်ေတာ္ေျပာေတာ့ အယ္ရာကပုခံုးကိုထု၍ 'သူ႔ဟာႀကီးကို တအားေတြခ်စ္ေနတာ'ဟု ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕၏။ အင္း ... ခ်စ္တာ၊ မခ်စ္တာေတြ အသာထား။ တစ္ဘ၀စာဆုပ္ကိုင္ထားရတဲ့မီးခဲတံုးႀကီးက မ်က္စိေအာက္ကေပ်ာက္တာနဲ႔ ျပႆနာ႐ွာတတ္လြန္းတာ ကိုယ္သာသိသည္ေလ။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရံုးခန္းႏွင့္နီးလာေတာ့ ဆရာ၊ဆရာမ တခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕ရသည္။ ဦးၫြတ္ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ ခ်ီးက်ဴးစကားတခ်ိဳ႕ပါၾကားရသည္။ စာဂ်ပိုးမဟုတ္ေသာ္လည္း မဆိုစေလာက္ဥာဏ္ကေကာင္းေနျပန္ေတာ့ စာေတာ္သည္ဟုဆိုကာ မ်က္ႏွာရသည္ေပါ့။ ဒါကပဲ ဟိုဂ်ေလဘီေကာင္အတြက္ ေကာင္းခဲ့သည္ပဲေလ။ ေက်ာင္းထုတ္ခံရနီးနီး ျပႆနာ႐ွာတာေတာင္ ကင္ေဆာ့ဂ်င္မ်က္ႏွာနဲ႔ သက္သာရာရခဲ့သည္ခ်ည္း။
" ေဆာ့ဂ်င္ ေရ ... ေရာက္ေနၿပီသိလား၊ ျမန္ျမန္ေျပာၿပီး ျမန္ျမန္ျပန္လို႔ရပါတယ္ "
