ေပြလီ႐ႈပ္ပြေနသည့္ စားပြဲေပၚက စာရြက္အဖံုဖံုကိုၾကည့္ရင္း ေခါင္းတစ္ခ်က္ကုတ္လိုက္မိသည္။ ေမႊေႏွာက္ထားလြန္းလို႔လည္း စားပြဲက အေတာ္ပင္႐ႈပ္ပြေနေပၿပီ။
" က်စ္...ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲကြာ "
" ႐ွာမေနနဲ႔ အစ္ကိုယြန္းဂီ။ ဒီမွာ "
ေနာက္ပါးဆီက ဟိုေဆာ့ရဲ႕အသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မေန႔ညကေနာက္ဆံုး အေခ်ာသတ္ထားတဲ့ သီခ်င္းစာရြက္က ဟိုေဆာ့လက္ထဲတြင္။
" ေအးပါကြာ။ ႐ွာလိုက္ရတာ။ အေတာ္ပဲ..မင္းလက္ထဲေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ အစ္ကိုPdoggဆီ မင္းပဲသြားပို႔ေပးလိုက္ေတာ့။ ငါ ေဆးရံုသြားစရာ႐ွိလို႔ "
ဟိုေဆာ့ပုခံုးကိုတစ္ခ်က္ပုတ္ၿပီး ဆံုလည္ခံုေပၚလႊာတင္ထားတဲ့ အေႏြးထည္ကိုေကာက္ယူလိုက္ေတာ့ " ဟင္! ေနဦးေလ" ဆိုသည့္ဟိုေဆာ့၏ ကျပာကယာတားျမစ္သံ။ လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ လက္ျပကာ ေျပးထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ ေခါင္းကိုတဗ်စ္ဗ်စ္ကုတ္ရင္း " ဒီအဖိုးႀကီးကေတာ့..." ဟု ပြစိပြစိႀကိတ္ဆဲကာက်န္ရစ္ခဲ့မည့္ ဟိုေဆာ့ကိုေတာ့ ျမင္ေယာင္ပါေသး၏။
ေဆာင္းအကုန္ရာသီမို႔ အျပင္ဖက္ဆီမွာ အစြမ္းကုန္ခ်မ္းေနသည္။ အလ်င္အျမန္ပဲ တကၠစီတစ္စီးကိုတားကာ ေဆးရံုဖက္ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ မားအတြက္ လစဥ္ယူေနက်အားေဆးကို မားကိုယ္စားလာယူေပးရင္း မား၏ဆရာဝန္ကလည္း အသိစီနီယာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္မို႔ အေတာ္ျဖစ္သြားသည္။
" ဆန္ေဘး! "
ေဆးရံုထဲဝင္ဝင္ခ်င္းReceptionမွာ တစ္ခါတည္းတန္းေတြ႕လိုက္ရတဲ့ စီနီယာက က်ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ အံ့ၾသဝမ္းသာပံုမ်ိဳးနဲ႔ မ်က္လံုးေတြဝိုင္းကုန္သည္။
" ဟာ ယြန္းဂီ။ မင္းလာတာလား။ မေတြ႕တာေတာင္ၾကာေပါ့ "
" ဟုတ္တယ္ဆန္းေဘး။ ေနေကာင္းတယ္မဟုတ္လား "
