" မင္ယြန္းဂီ ဒါကဘယ္လဲ "
ခပ္ေအးေအး က်ေတာ့္အသံကိုၾကားေတာ့ အုတ္တံတိုင္းေက်ာ္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ ယြန္းဂီေျခလွမ္းေတြတန္႔သြားသည္။ လွည့္ၾကည့္လာကာ က်စ္ကနဲ စုပ္သပ္သည္။ အုတ္တံတိုင္းေပၚမွာ ခြလ်က္သား သူ႔လူႏွစ္ေယာက္ကလည္း က်ေတာ့္ကို ျပဴးၾကည့္ေနၾကသည္။ အနားမသြားဘဲ ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲလက္ထည့္ကာ ေျခထိပ္နဲ႔ ခဲတစ္လံုးကို လွိမ့္ေနလိုက္တယ္။
" ဒီေန႔တစ္ရက္ပဲ ေဆာ့ဂ်င္ရာ၊ ေနာက္ေန႔ ငါေက်ာင္းတက္မယ္။ အခုအေရးႀကီးေနလို႔ "
ခြင့္ေတာင္းတာထက္ ၿပီးၿပီးေရာေျပာေနတဲ့ ယြန္းဂီကို က်ေတာ္မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ၾကည့္လိုက္တယ္။
" မင္း ရန္သြားျဖစ္အံုးမလို႔လား "
" မျဖစ္ဘူး၊ ဒါကဒီအတုိင္း အေရးႀကီးလို႔ကြာ "
" အစ္ကိုယြန္းဂီ ျမန္ျမန္၊ ေနာက္က်ေနၿပီ "
အုတ္တံတိုင္းကိုေက်ာ္ၿပီး ျပဴထြက္လာတဲ့ ေခါင္းတစ္လံုး။ ဟိုအသစ္ေကာင္ လီေဆာင္းဟို။
ယြန္းဂီက ထိုအေကာင္ကို ေခါင္းၿငိမ့္ျပၿပီး က်ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္သည္။
" ငါသြားၿပီ "
တံု႔ဆိုင္းျခင္းမ႐ွိဘဲ သူ႔လူေတြလက္ကို ဖမ္းဆြဲကာ အုတ္တံတုိုင္းကို ေက်ာ္ခြတက္၍ လွစ္ကနဲေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။ ေဒါသေၾကာင့္ နီရဲတက္လာတဲ့ က်ေတာ့္မ်က္ႏွာ။ လက္သီးကို တင္းတင္းဆုပ္လ်က္ ေျခနဲ႔လိမ့္ေနတဲ့ခဲကို ကန္ပစ္လိုက္သည္။
ေတာက္!!!!
ႏွစ္ရက္အတြင္း အဲ့ေလာက္ေတာင္ ရင္းႏွီးသြားၾကၿပီေပါ့။
>>>>>>>>>
ဖုန္းကိုစိုက္ၾကည့္ေနရင္း တစ္ရက္လံုး အဆက္အသြယ္မလုပ္တဲ့ ဟိုအေပအေတေကာင္ကို က်ိန္ဆဲေနမိသည္။
