The girl that changed my life (Dutch)

Ons geheim plekje

Elke speeltijd en elke dag opnieuw zitten we hier op ons plekje. Ik en Lente. In de zetel of soms aan de tafel met de lelijke stoelen. Toch doen we bewust geen licht branden. Gewoon omdat het schemerig licht uit het raam net genoeg is om alles scherp te kunnen zien. Het is ook veel fijner in het donker. Alles is zo veel mooier. Je ziet de silhouet van alle meubelen. Niemand die weet dat wij hier zitten want ze zien geen licht branden.

Elke keer dat we naar hier komen. Nemen we iets leuks mee zoals slingers, taart, cake, wafels, chips, koeken, snoep, feesthoedjes, lollie's, kauwgom,... Dan doen we zo wedstrijdjes. Om het er snelst een zwaan maken van papier of om het grootst bellen maken met onze kauwgoms. Natuurlijk komen er dan grappige momenten. Met kauwgom in Lente haar haar. Want ja zij wint altijd. Ze is beslist de Queen van ons plekje. Hopelijk ben ik haar King. Ik kom meestal af met welke creatieve dingen dat we kunnen doen. We hebben hier echt al zotte dingen gedaan zoals pannenkoeken of wafels gebakken.

Op een keer. Ik zie Lenten naar ons geheim plekje gaan. Maar ze slaat af naar de toiletten. Dus ik ga alvast naar ons plekje. Maar de hele speeltijd lang zit ik te wachten en ze komt maar niet. Misschien zal ze nog iets moeten inhalen van huiswerk ofzo. Maar toch is het niet van haar gewoonte. Normaal komt ze elke speeltijd of wanneer we spijbelen dus het moeilijk hebben. Komen we naar ons plekje. De les begint. Ik zit in de klas. Ik krijg een sms'je van Lente. 😊 Deze smiley. Dat betekend dat ze naar ons geheim plekje gaat. Ik vraag snel dat ik naar toilet mag. Een geluk mag dit. Maar natuurlijk ze laten mij struikelen als ik naar de deur stap en ik hoorde een krak in mijn zak. Ik loop snel naar ons plekje. Maar ze is er niet. Ineens hoor ik de deur achter mij dicht vallen en op slot wordt gedaan. Ik denk: 'Stomme ik!' Ik hoor gelach buiten. Ik roep op de deur dat ze me buiten laten maar ze doen niet open. Ik kijk naar mijn gsm maar hij is kapot door erop te vallen. Ik vervloek mezelf nog meer.

Op zulke momenten vraag ik me af waarom ik gewoon niet dood mag gaan. Ik ga in de zetel liggen en huil mezelf in slaap.

Plots hoor ik gekraak van de deur. Het is de conciërge die de hele school controleert. Hij maakt de deur open. Ik zit rechtop in de zetel. Hij doet het licht branden. Ik schrik en hij schrikt ook. Ik schrik hoe klein de kamer eigenlijk hier is met het licht aan. Ik leg alles uit aan de conciërge. Hij knikt en kijkt begripvol. Hij doet de klas open waar ik mijn tas heb achtergelaten. Maar mijn tas ligt er ook niet meer. Hoe moet ik nu naar huis zonder huissleutel? Ik zeg dat ik maar naar huis ga. Hij zegt :' Als ik jouw boekentas vindt zal ik hem bewaren voor je.' Wat super vriendelijk is van hem.

Ik ga al stappend zonder fiets naar huis. Het is een heel eind te voet en met de fiets gaat het toch sneller.