Sokak ortasında avaz avaz bağırdığım günler canlandı zihnimde.
''Değer ulaan değer, bu kiz için yaşadığım ve yaşayacağım her şeye değer! Ondan gelecek her ne varsa başımın üstünde yeri var.'' dediğim günler.Sigaramdan derin bir nefes alıp tebessüm ettim istemsizce.
Soğuktan buz tutmuş ellerimi montumun ceplerine sokup yürümeye devam ettim sokaklarda. Bu köşe dedim işte tam burada sarılmıştım ona son kez.
Bilseydim biteceğini, bilseydim gideceğini daha sıkı sarıldım, daha sıkı..
Daha çok çekerdim kokusunu içime. Biraz ileride gittiğimiz park ve sahil... Ağlasam kurtulacaktım belkide boğazıma atılan bu düğümden. Ağlayamadım. Beynimin içi kızılca kıyamet, beynimin içi mahşer yeri. Kalbimin tam ortasında bir sedye. Üzerinde can çekişen bir beden. Alkolün etkisinden desem, ağlaya ağlaya sızdığım o geceden beri içmedim de üstelik! Uzun zaman geçti üstünden, üstümüzden. Çok uzun. Alıştım alışmasına ama bu sızı da geçer mi? Olur olmadık yerlerde ve zamanlarda canlanan anılarımız da tıpkı senin gibi beni terk eder mi? Beni neden sevmedin be, neden sevemedin sanki? En önemlisi de ben neden seni bu kadar çok sevdim ki! Bok mu vardı bu kadar bağlanacak, kanayacak. Bok mu vardı halbuki! Gözlerin benim coğrafyam, gözlerin benim kurak iklimimdi. Başka olaylar, başka erkekler ve başka zamanların ortasında ıslandıklarını görmeseydim bari. Soranlara hayat işte, iyiyim ben, alıştım zaten dediğim her ne varsa acıtıyor şimdi. Seni unutmamak sevgilim, unutamamak... En etkili intihar biçimi ... !!!
