Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazı insanlar hep kaybeden taraftır.
KÜÇÜK KARIM
ONUR YAKUZ
DEFNE DİNÇOĞLU
KESİT
Hikâyeler, her zaman, bir varmış bir yokmuş diye başlamaz mı? Bir varsındır bir yoksunuzdur... Bizimkisi de öyle değil miydi? Bir vardık, bir artık yoktuk. Bir zamanlar var olduk şimdilerse koca bir hiç!
GİRİŞ
"Defne!"
Defne, yok olması gereken hüzünlü bir isme sahip olan Defne! Yer yarılsa da yerin bin kat altına girmesi gereken o zavallı Defne. Koca bir hiçliğe savrulup küllerini bedeninde yeniden toparlamaya çalışan o ahmak Defne...
"Kime diyorum, nefes alıyor musun?"
Beynimde uğuldayan sesin gerçek olduğunu anladığımda önce başımı hafif yana doğru eğmiş sonrada başımı yavaşa yukarıya doğru kaldırmıştım. Buğulu gözlerimin aralarından bir yerlerden net olmasa da dev gibi bir adam gördüğümü anımsamaya çalışsam da kim olduğunu net olarak seçecek yetiye sahip değildim. Ben biraz daha gözlerimi kısarken o dağ gibi duran bende bana doğru eğilerek yüzüme doğru yaklaşmıştı.
Buz gibi eller yüzüme dokunduğumda içim titremiş birkaç damla daha gözyaşı akıtmıştım. Benimle konuşup bir şeyler söylemeye çalışırken ben yalnızca donuk bakışlarla onu görmeye çalışıyordum. Bana sesi tanıdık gelse de bir türlü seçemiyordum. Kendimden geçer gibi olsam da hala burada oturup karşımdaki adam her kimse ona baktığıma inanmıyordum.
Ve o adam o anda bir şey yapmıştı? Hiç yapmaması gereken bir şey... Bilincim yerinde olsa yapmaması için uğrunda savaşabileceğim bir şey yapmıştı. Ellerini yüzümden çekip avuç içimde sıktığım, ölümüne orada tutmak istediğim o kirli kağıdı eline almıştı. Sonumun yazılı olduğu kağıdı ben hiçbir müdahale edemeden almıştı.
Bunu fark ettiğimde elimi kaldırıp uzattığımda elim boşlukta süzülerek tekrar dizimin üstüne düştü. Tekrardan ellerim bir ölü eli gibi soğuk toprağa düşer gibi düştü. Onun kağıtta yazılan şeyleri okuduğunu görürken gözlerimle hala baygın şekilde ona bakıyordum. Sanki illet bir kabusun içindeymişim de içimin avaz avaz bağırmasına rağmen sesimin çıkamaması gibiydi.
Bir kez daha elimi kaldırdığımda bakışlarım aşağıya çevrildi. Kesinlikle herhangi bir güce sahip değildim. Ne hareket edebiliyordum. Ne de konuşabiliyordum.
