22 NİSAN İKİBİNONYEDİ

✨ 6 ✨

🌊 Medya: Zakkum-Gökyüzünde 🌊

🍃YN: Olmazsa olmaz yazar notumuz...👽Bölümün sonu birazcık karışık olmuş olabilir. Düzeltip tekrar yazmaya üşendim.😬
Garip bir bölüm oldu.🤖
Anlamadığınız bir yer olursa yorum atabilirsiniz, gerçi siz hep yorum atın ya! Çok mutlu oluyorum.💎
Bu arada size bir sürprizim var! Çok yakında!👾
Bölümü beğenmeniz dileğiyle...✨

Kafeden çıkmış, sahilde yürüyorduk. Verdiğim cevaptan sonra gülümsemiş, hiç konuşmamıştık. Sonrasında sahilde yürüme fikrimi ona sunmuş, o da kabul etmişti.

Hava biraz serindi ama bu daha demin olanlardan sonra bana iyi gelmişti.
Gerçekten düşündükçe kalp krizi geçirecek gibi oluyordum. Sanırım hâlâ da öyleyim...

Yanımda yürüyen Ömer'e baktım. Güneş tam onun arkasından batmak üzereydi. Yüzünü ışıktan dolayı göremiyordum, kafasınıda yere eğmişti. Oysa görmek istiyordum yüzünü. Hasret gidermek istiyordum...

Biraz duraksadım ve sağ tarafımda ki boş olan banka oturdum. Bizimki ne mi yapıyor? O hâlâ yürüyor. Oturduğumu fark etmedi ve bende ses etmedim. Bakalım ne zaman ayılacak Ömer bey?

Yürüdü...Yürüdü...
Sağına baktı, yoktum.
İleriye baktı, yoktum.
Geriye döndü, güldüm ve el salladım.

Gülerek yanıma yaklaştı;

"Hiç fark etmedim
oturduğunu..."

"Bende bunu fark ettim..."

Güneşin batışını izlemek gerçekten güzeldi ama emin olduğum diğer şey; Ömeri izlemek daha güzeldi. Aşkın gözü kör diyorlar ya ondan mıdır bilmem fakat bu adam gerçekten her şeyiyle kusursuz ve mükemmeldi. Bunu belkide ben böyle hissediyorumdur-ki böyle olması işime gelir.- Yoldan birini çevirsem Ömeri yakışıklı dahi bulmayacaktır belki. Ama bana göre öyle değildi işte...O harika olandı. Onun farklı bir büyüsü var gözlerinde...Kalbimin atışını yıllar geçse dahi hâlâ hızlandırabiliyor mesela...

Kafasını çevirdi, bana baktı. Yakalanmıştım ama bu pekde sorun değildi. Yine gülümsedi, yine gamzeleri tüm ihtişamıyla ortaya çıktı...

Ve, ve, ve... Dizime başını koydu.
Gerçekten bu olayı idrak edemedim.

Şaşkınlığıma gülüp;

"Beni böyle daha rahat izlersin diye düşündüm...Açıkçası izin almayı da düşünmedim..." Dedi.

Resmen ağzım açık dinliyordum onu. En azından izin almayı düşündüm deseydi ya!

"Ne kadar düşüncelisin sen öyle ya! Valla gözlerim yaşardı..."

"Biliyorum, biliyorum
bebeğim teşekkür ederim..."

O gözlerini kapatırken, istemsizce güldüm. Gerçekten kendini bir şey sanıyordu.
Ve o gerçekten birçok şeydi...

Allahım dışımdan ona laf sokamıyorum, bari içimden laf sokabileyim, nolur ya!

Tam yüzü hakkında içimden övgü dolu cümleler geçirecekken, tek gözünü açtı ve;