to much pain

~hoofdstuk 3~

Saiffedine is net weggereden het boeit me niks ik haaaaaat hem!
ik pak me telefoon en kijk op 9292 en ja het was egt zo bussen rijden niet meer
ik bel Yassir op en vertel hem waar ik ben hij zegt dat hij der binnen 1 minuut is ook hij woont op zichzelf.
Ik zie een grijze BMW in de verte en hij toetert een keer ik doe me tassen in de kofferbak en stap in
"yassir sorry voor het storen wollah " zeg ik en speel met mn vingers
"Geeft niet schat, je blijft lekker bij mij" zegg hij en knijpt in mn wangen
ik glimlach en we rijden naar zn huis
bij zijn huis aangekomen loop ik naar boven en zet me spullen in de logeerkamer en Ga naar beneden waar hij op de bank zit als hij me opmerkt legt hij zn telefoon weg en slaat 2 x op de plek naast hem zovan kom hier zitten
"Vertel wat is er gebeurd ?" zegt hij
ik vertel hem t hele verhaal van A tot Z en hij snapt me hellemaal "Waarom ayman? ik verwachtte het egt niet van hem! hij heeft me egt diep pijn gedaan hiermee" zeg ik en veeg mn traan weg
"niet zo praten lieffie je moet altijd het onverwachte verwachten, dat moet je altijd onthouden " zegt hij en knuffelt me
ik ken yassir nu om precies te zijn sinds groep 1 en hij woonde altijd naast mij toen we klein waren speelde we altijd samen buiten, Yassir is altijd mn beste vriend en mn nummer 1 geweest dus ik schaam me egt niet voor hem ofso.
"Yassir " zeg ik schor
"hmm"
"waarom verlies ik iedereen van wie ik hou?" zeg ik en voel de tranen opkomen
"Omdat ze niet echt van je houden want als ze dat wel deden zouden ze er iets tegen doen om je niet te verliezen" zegt hij
ik voel de tranen langs mn wangen glijden en Yassir veegt ze weg " niet huilen hbiba" zgt hij en geeft me een kus
Na gepraat en gelachen te hebben lopen we beide naar boven om te slapen.