Gözlerimiz, ruhumuzu arayanların bakışlarını fark etmediğinde, mesajlar sessizce gelir ve dünyamızı değiştirir.
O mesaj gelmişti, benim için.
Her şey o gün başladı. Güneş, Ankara'nın solgun yüzünü yavaşça aydınlatırken, şehir yavaş yavaş uyanıyordu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aşık olunacak birisin. Ve ben de sanırım aşık oldum.
Okuldan çıktım ve Batın'ın beni alacağı yolun kenarındaki banklardan birine oturdum. Saat 6'ya geleli yarım saat olmuştu ve kimse gelmemişti. Yine bekletilmiştim. Umursamaz bir halde otobüs durağındaki bankta ayaklarımı sallamaya başladım. Ve yine mesaj geldi. Heyecanla açtım. Nedense ne söyleyeceğini merak ediyordum.
+90 530...:Onunla buluşmamak için hala zamanın var
Bunu yapmayı şu an ben de istiyordum. Ancak yapamıyordum. Batın benim için bir çeşit hayran olunan ünlü gibiydi. Batın gibi popüler erkekler benim gibi kızlara bakmazdı. Onlar daima okulda herkes tarafından bilinen ve doğal güzellikleri olan kızlarla olurdu. Batın ulaşamayacağım kadar uzaktı. Platonik olarak ona olan hayranlığım artık o kadar yükselmişti ki okulda hatırı sayılır kişi tarafından bilinir olmuştu. Yakın kız arkadaşlarım, o geçerken beni öyle bir dürterdi ki utançtan yüzüm kızarırdı. Ve sonunda hiç beklenmeyen bir şey olmuştu ve bir gün Batın beni fark etmişti. Sadece bir bakış atması bile yetmişti. Ve o bakış aylarca gözlerimin önünden gitmemişti. Ve şimdi, buradaydım, darmadağın ve huzursuz. Yine de bunu bir yabancıyla konuşmayacaktım. Düşüncelerimi kendime saklayacaktım.
Hazen: Bu benim hayatım, lütfen kimsin söyle ya da bana yorum yapma.
+90 530...:Üzgünüm seni kırmak istemedim, ama üzülmeni istemiyorum.
Hazen: Neden üzüleyim?
+90 530...:Batın'ın yakınında olması yetmiyor mu?
Hazen: Sınırlarımı zorluyorsun. Belki de seni engellemeliyim
+90 530...:Ama yapmazsın, çünkü içten içe merak ediyorsun. Eğer yapacan olsan en başta yapardın.
Haklıydı, merak ediyordum.
Hazen: Hayır merak etmiyorum, umurumda değilsin ve o buluşmaya gideceğim.
+90 530...: Benim hatam. İnat huyların olduğunu biliyorum ve sırf bana inat gideceksin :(
Hazen: Belki de gitmem. Bunun için beni araman ve kim olduğunu, neden böyle bir şey yaptığını söylemen gerekir.
Kendi kendine güldüm. Bilinmeyen bir numaradan mesaj atıyor olabilirdi ama bu onu yeterince özgüvensiz gösterirken beni aramasını elbette ummuyordum. Elimdeki telefon titremeye başladığında aynı cümleyi tekrar kafamda tarttım. Özgüvensiz mi demiştim?
+90 530... arıyor
Açmalı mıydım yoksa açmamalı mı? Emin olamamıştım. Heyecanlıydım ve de stresli. Tanımadığım biriyle konuşacağım için neden heyecanlı olacaktım ki? Gayet de açıp konuşurdum. Elim telefonda öylece bekledim. Hayır, bunu yapamayacaktım. Derin bir nefes aldım ve açmak üzereyken Batın'ın tok sesini dibimde buldum.
"Açmayacak mısın?"
Batın üzerindeki siyah deri ceketi, siyah pantolonu ve üzerindeki jilet gibi beyaz gömleği ile karşımdaydı. Kabul etmeliydim ki kusursuzdu. Sanırım bu yalnızca fiziksel olaraktı. Gülümsemeye çalıştım.
"Hayır, şimdi değil. Nerede kaldın, beklettin."
Yanağımın kenarına sulu bir öpücük bıraktığında gözlerim etrafımdaydı. O numaranın bizi gördüğünü düşünüyordum. Bu düşünce beni ürpermişti. Batın'a bu numaradan bahsetmeli miydim?Hiç sanmıyordum.
"İşlerim vardı güzelim. Babamın ortakları ile buluştuk. Geç kalmadan gidelim."
"Nereye gidiyoruz?"
"Sürpriz."
Sürprizlerden hiç hoşlanmadığımı söylemiş miydim? Sanırım defalarca. Ama neyi sevip sevmediğimi umursamadığı için buna takılacağını sanmıyordum. Yol boyunca konuşmamıştık. Telefonum titrese de bakmak istememiştim. Son ses rap müzik, aracında yankılanırken ben de başımı cama dayadım. Acaba o numara kimdi? Ve Batın beni nereye götürüyordu?
