SAKLAMA RUHUNU GÖLGENİN AYNASINA

Başladığınız tarihi bu satıra bırakabilirsiniz.🎊

Poinsettia,

Şetaretli bir nefes, cavşırı birkaç insan, başıboş kimsesiz sokaklar. Bu canan, bu cühelâ, bu dehr. Bugün, yarın, hemen evvelsi gün, ay, yıl; hayat. Derler ki büyükler,"Taşıma su ile dönmez değirmen, en fazla kurtarırsın günü." Merhametidir insanın asıl mücevheri, insanlığıdır en değerli hazinesi.

Şuh bir kahkahaya boğuldu kulaklarım ey Poinsettia; hiç bu kadar yalanların dibine batmamıştım ebediyyen. Ruhumun çevirdiği çark tahtasının ucu; zehirli bir çiçeğe denk geldi. Pâyidar kaldı ebediyet, ruhum tıpkı bir saudade. Şimdi uzay kadar sonsuz, derince bir boşluktu bunun adı; Poinsettia. Zuhurat bu sanki en feveran hâliyle.

15.01.2018

ஜ

Rüzgarın keskin çığlığı kulakları dağlarken, ırmaklardan akan su ve bal, iki genç kızın saç diplerinden parmak uçlarına kadar ressamın usta çizimiyle şekil buluyordu. Dalgalı enharlar bir araya gelerek koru oluşturuyorken, çarmıha geçirilmiş bedenler kor gibi kanını damlatıyor ve akıttığı kan ırmağı dolduruyordu. Su ve bal yok olmuş, yerini kan ırmağına bırakmıştı. Artık yansımada tek kişi, iki kişiyi gösteriyordu.

Ressam çizimini bitirmişti. Kadın çığlık attı.

Ma ve Asel.

İki beden birbirine baktığında karşılarında ayna oluşuyordu ama onlar yan yana değil karşı karşıya olurlardı ve o ayna sonsuzluğu getirirdi. Sonsuzluk ise ardından katlanılması zor acıları doğururdu ve bu acının tek devası kayıptı.

Kayıp tek çareydi.

O iki aynanın arasında belli belirsiz bir çizgi vardı, o bir araf çizgisiydi ve tüm güç oradaydı. Dayanak oydu, çare oydu, acı oydu ve güçte oydu.

İyi ve kötü. Acı ve güç. Nefret ve sevgi. Hepsi sonsuzluğun içinde mahkumdu.

Çare bulunana kadar.

Ressam defterini kapattı, bu sefer çığlık atan küçük kız çocuklarıydı.

Barış ve ölüm. Birlikte ne kadar dayanabilirdi?

➰